جـدایی

( جدایی )
با مه دوباره به اون گذشته اون خو قدم بزن
ایی غیضی که تو ادگفتن از مه خواهش بهم بزن
بدو پَشتا باهمون جهله که إدنهاده روی سر
از نوو دوباره اون خاطراتمون رقم بزن
هر روز ارم تنها پای همو برکه ی قدیمی مون
که شاید بییِی دوباره با همون جلویل خوصی خو
افسوس که ناتِی ومه بودم خوش خیال تو
تموم جوانی خو از دست امدا برای تو
سالها گذشت از اون زمون که باهم هستریم
یک لحظه مون بد نهه هر روز شاد هستریم
مه سرخوشوم به صبرخو وآرزوی تو
که شاید روزی بییی بکنم جون خو فدای تو
تاب فراق از ایی حسین خسته نخواه
تو یادگار جوانیه مه ی ازمه جدایی نخواه
چه بود به روزگار ای خدای مه چه بود
به هرکس که دل ابندم ازمه جدا ابو

شعر hoseyn

عکس از حماد

گریغم بی دادامن بی کاکامن ؛ گـریغم بی بهار بی نهالن

گــــــریغمی گه از کانون خونه

گــــــریغمی گه از جهل زمونه

گــــــریغمی گه از آزار لـــــونه

گـــــریغمی گه از آه نـــــهونه

گـــــریغمی گه از سٍر شهونه 

گــــــریغمی گه از عدل خزونه

گریغم بی دادامن بی کاکامن

گــــــریغم بی بهار بی نهالن

گــریغم بن نتات مهری نگینم

گــــــــــریغم بند آزادین بگینم

شعر : مهدی دیناری

باد نـَعشی

باد نعشی

سوار نعشیم دلوار ارفتم
بروی کشمم و سیال ارفتم
به یاد مردمون کشمم اکفتم
بیاد بی بی و عزی نکفتم
نوای منصور کشمی ارفتن
نوای مردمون شیری که رفتن
مه کندوره و برکه زار ادیدم
مه ایشون ترک یک دیوار ادیدم
سوار نعشیم با ناز ارفتم
مه بازار درگهان وا یار ارفتم
سوار نعشیم یارم فغونن
به مثل دردون دیریا نهونن
سوار نعشیم حرا ارفتم
به دیدار حواصیل و اگرت " وا سار ارفتم
سوار نعشیم رمکون ارفتم
بروی برکه و لارک ارفتم
ای آینه دیریائی زلالن
ای آذینه روی هر نهالن
سوار نعشیم تنگه ارفتم
به توی پیچ و خم چاهکوه ارفتم
پی آسایش روحم ارفتم
پی آرایش رودم ارفتم
سوار نعشیم بی لافت ارفتم
تو بادگیرون وا زر چاهون ارفتم
زر دوران مهرورزون
زری که چاه شوکه اون دًیر ورزون
سوار نعشیم هنگام ارفتم
کرابم(کرابوم) مث سیال ارفتم
مسن سوزا و تولا هم نرفتم
هلر رمچاه به یکبار هم نرفتم
سوار نعشیم دیریا ارفتم
ابوموسئ و تنب یکجا نرفتم
سوار نعشیم دلوار ارفتم
بدنبال یه هم سنگار ارفتم
سوار نعشیم هرموز نرفتم
ای گنجینه سرخ وا جون ارفتم
به مهر ای گل سرخ نهونش
به سرخی دلون مردمونش
سوار نعشیم وا سار ارفتم
...
(( مهدی دیناری ))
عکس:احمد بازماندگان هلری

چـیزی نمُوندِن اَ دلُم ؛ تا عاشِقِ چِـشمِت بشُم

چـــــیزی نــــــمُوندِن اَ دلُم
تا عاشِقِ چِــشمِت بشُم
بِی مِه بَسِن هِـمی که مِه
بازَم با تو هَــــم صحـــبتُم

بِی مه مَگَ که عـــــاشِقی
جــاری بودِن اُ چِــشمُونُم
ای اشکِ مِن که راه اَکِیت
یَه وَقتُــــونی رو صـــــورَتُم

اصلا مهم نین ای عــــــزیز
نَه حالِ مِه، نَه اشـــکُونُوم
مهم هِـــمین که دستِ تو
نِشتِن مَیُونِ دســـــــتُونُوم

وِلی بُکُـــــن، گَـــــپِت بِزَن
که خیلی مِه مشتاقیشُم
تنهــــــا هَـــمی گَپ زدِنِن
تســـــــــــکینِ دردُونِ دلُم
.
.
شعر : علی فقیهی
عکاس : مفلح زیوری

وختی مُمُم ، بی مه شاد ایدی ......

«مُمُم»

وختی مُمُم ، بِی مِه شاد ایدی ، با لبخندی مشتاکانه ، دستی وَ سرُم ایکشید و مه آروم ، سرُم روی شانه ی خسته اون تکیه اُمدا .

مُمُم بوی عشک شَدا ، بوی محبت ، بوی فکر و ...

بوی دربدری و دلتنگی ، بوی کار و مُطبَخت ، بوی شیر تازه طولی ، بوی خاک و سُمات ، بوی طلاک ، بوی اشک و بدبختی ، بوی نصف مرد ، بوی ضیفه ، بوی سیلی و کمربندهایی که بر پشتش نشستَه ، بوی طراوت باغچه خونه ، بوی گل آفتوپرست ، بوی امید ، بوی فردای ... شَدا .

چوک سیم بالا

یه عده زیر بارون ......... از گشنه ای هلاک ابن

یه عِده زیر بارُن از/ بی پوشنی چَکو چَکو / یه عده گرمِ خُو خاش / زیر ملافه و پتو / یه عده تو همی زمون / از گشنه ای هلاک اَبن / یه عده از زور خاشی / عاشق سینه چاک اَبن

شعر: استاد ابراهیم منصفی
عکس : تزئینی
(س ت )

مَنارَه

اِی مَنارَه ، مَنارَه داوَرِن

از خونَه در بی ، که دیریا خواهَرِن

ایی جهازُن یکی دوتا سه تا

لِنگِر شُکردی یُ رَفتِن خاجتا

رَفتُم پا بُرکَه مَنارَه داوَرِن

جَهله خُ مِشکَ که دیریا خواهَرِن

تا کِه رَسیدُم وا خورِ خاجِتا

هَر چه نَکِردَم عروس وا مِه نِتا

اِمسال دو سالِن، دِلُم دُمبالِتِن

یارُم نَهُندِن همیشَه یادِتِن

سَر چایِ نابَن دو تا گَک اُمگِتِن

پِستُن زِینی وا ناحَک اُمگِتِن

(نَصرُک)

کجا چاشت اکُنی چاشتِت بیارُم

بِی هوس بِی تو تارُم

بِی هوس بِی تو تارُم،بِی نَفَس بِی تو تارُم

بَه دو تا مرغِ مُسما،سرِ دست بِی تو تارُم

کُجا چاشت اکُنی چاشتِت بیارُم،بِی نَفَس بِی تو تارُم

بَه دو تا مرغِ مُسما،سرِ دست بِی تو تارُم

حکایت بَر سرِ دندُن و نُنِن،بِی هوس بِی تو تارُم

اگر دندُن نباشه،نُن حَرُمن،بِی هوس بِی تو تارُم

اِی هُوِیل اُ هویل

اِی هُوِیل،اُ هُوِیل

اِی غَمزَه نما،شکر بر لبِ دلبر

اِی شیدا نَما،هَمَش بر لبِ دلبر

ما دو تا خواهانیم

مَرگ از هَم نبینیم

اِی غَمزَه نما،شکر بر لبِ دلبر

اِی شیدا نَما،هَمَش بر لبِ دلبر

(نَصرُک)

ناصر عبداللهی - آدمی پُر گُناهُم

آدمی پُر گناهُم ؛ رو اسبِ غصه سوارُم

هر راهی که ما برم مِه ؛ آخر به بُن بست اخوارُم

حالا بار دل نَن یَه کلوخ ؛ نَن صد کلوخ ؛حالا بار قلبُم یه کوهِن

دست وا دست بی یارُم ادم ؛ بِی  بی کَسون کَس ابُم مه

بی  بی کَسون جانُم ادم  وا کار خو بد ابُم مِه

حالا بی کَسون یارُم نهن ؛ بیگانه نه ؛ دشمنی بِی زندگی مَن

بِی دردِ مِه مَرهَم نَهَن دوا نَهَن ؛ یک زخمِ پُر دردُ و دوشَن

ای هم زبُن ای مهربون ؛بدو عهدی وا هم بُوَندیم

بِخاطرِ یک کار خوب بِی هم تَهِ چاه نَکَردیم

حالا خون دِل ؛ یه قطرَه نَن صد قطرَه نَن حالا دیریایی پُر خُروشن

حالا خون دِل ؛ یه قطرَه نَن صد قطرَه نَن حالا دیریایی پُر خُروشن

بدو یار که دنیا قُمارِن ؛ جواب هم سنگُ دارِن

به او کَس که عُمری جُن تَدا ؛ حالا ماری خوش خط ُ خالِن

آدمی پُر گناهُم ؛ رو اسبِ غصه سوارُم

هر راهی که ما برم مِه ؛ آخر به بُن بست اخوارُم