حسن گفت ؛ به اجبار خفت

حاکمی به مردمش ایگو : صادقانه مشکلاتتان را بگی . حسن نزد حاکم هند و ایگفت : گندم و شیر که اتگو چه بو؟ خونه که قول ادا چه شد؟ کار چه شد؟ 

حاکم ایگفت : ممنونم پسرم که بی مه یادآوری اتکه ، همه چیزو که اتگو درست ابوت .

یک سال دگه گذشت و دوباره حاکم هند و ایگو : صادقانه مشکلاتتان بگی . ایـ بار کسی چیزی نَایگو ؛ کسی نَایگو گندم و شیر چه بو ، خونه چه شد ... تنها از میان جمع یکی ایگو حسن چه بو !!!

| نقاش : شان عقیلی | وا تشکر اَ کاوه دادنهال

ملائی که راه مسجد گم ایکرده ....

راه بهشت 

ملائی راه مسجد گم ایکرده ، از کودکی که از اون طرف رد شبو ، ای پرسی ، فرزندم مسجد ای محل کجان ؟ کودک ایگو ، ته همی خیابون ،ب پیچ دست چپ ، اون جا مسجد ابینی .ملا ایگو آفرین به تو فرزندم .م موا برم اونجا منبر ام هستن ، تو ات بیای و گوش هادی . کودک ای پرسی ، حالا ، توات راجب به چه گپ بزنی ؟ .ملا ایگو موات راجب به راه بهشت بی مردم نشون هادم . کودک خنده ای ایکه ، و ایگو ، تو راه مسجد بلد نهی ، چطوری توات راه بهشت بی مردم نشون هادی !

چوک سیم بالا

عکس : رهبر امامدادی

کصه ی « بخشش »

"بخشش"

ماه رمضون هسته و ما هم طبق معمول به اجبار، روزه . اون روز زنگ آخر ورزش موهسته . تنها درسی که با تمام وجود بهش علاقه نشون مادا . فکر ماکه اگه تو ورزش کم کاری بکنیم به تمام دوستونمون خیانت موکردن . مه هم هر چی انرژی امسته با دهن روزه تو زمین فوتبال خالی امکه . 

زنگ که ایخا ، مه از تشنگی لوم خشک بوده و باز اینابو ، رفتم طرف شیر هو تو حیاط یه هوی به روخو بزنم . به چوکن دور و بر خو نگاه امکه ، امدی وا خوشحالی هر چه تمام تر هو اخاردن و عین خیال شو نین که رمضونن. یه هو به صورت خو امزه ، لامصب ای خنکی هو چند لحظه به مه ایبو تو خود بهشت . 

خیلی وسوسه بودرم . یه بار هو امزه تو لو خو امگردوند و خالی امکه . با خوم فکر امگو:

- خدا حتما اونقدر بخشنده هه که از گناه هو خاردن یه بچه بگذرت .

همی امگو و یه گپ اولی زیر امدا ... تا حالا هو به ای شیرینی و گوارایی نمخارده . گپ دوم و سوم و ...

هم خوشحال هسترم و هم عذاب وجدان امسته . تو راه خونه به ای فکر مکه که حالا مه که امخاردن ، تو خونه هم که از خوراک خبری نین و اگه بفهمن پوست از کله م اکنن ، په برم از دکه سر محله یه کیکی ، تی تابی بگرم و یواشکی تو کوچه بزنم تو رگ .

خلاصه یتا تی تاب امگه و از ترس ، پس کوچه قایم بودرم و مخارده که متوجه بودم چند نفر نزدیک ابودن .فوری نصف تی تاب که مونده یکجا امکه تو لو خو . تا از سر کوچه امپیچی ، امدی چند تا پیرزنون محله به مه شودی . یکتا شو که به مه ایشناخته ایگو:

- تو پــُس حاجی عبدالله نهی ؟

تا هوندم چیزی بگم . تی تاب ره نه پـَـرسم و شروع امکه به کلغ زدن و چشمتو روز بد نبینت ، هر چی تو لوم هسته از دماغم ایزه صحرا .

اوشون هم تا شودی مه هول امکردن یخو خنده و یخو متلک شوگو و رفتن به امان خدا .

رسیدم خونه و مفهمی که دیر یا زود محاکمه در انتظارمن . بپ ما نهسته و مم ما هم تو گرمادون . بی سر و صدا رفتم تو اتاق و امگه خافتم.

بیدار که بودم امدی صدای بپ ما نهوندن . از ترس جفت امکرده . یخو صبر امکه بگینم اریت یا نه . یدفه مثکه متوجه بو مه بیدار بودم و صدام ایزه دگه اینابو جواب ندم ، از اتاق هوندم صحرا و خیلی عادی سلام امکه . نگاهم ایکه و همیطو که با دست ته ریشخو شخارند ایگو :

- تو امرو روزه نتگفتن ؟!

دگه معلومه خبر دار بودن ، اینابو دروغ بگی ، از طرفی هم اینابو راست راست تو چشش نگاه بکنی و بگی روزه نمگفتن . به پت پت کفتروم . سرخو زیر امکردی و امگو :

- ب..ب ..بخشید ! امرو سر زنگ ورزش خیلی تشنه م هسته 

- په اگه روزه نتگفتن بیچه دل خالی خافتی ؟ بره تو گرمادون ممت یه چیزی برات اینهادن . فقط دفه دگه اگه تواسته روزه خو بخاری بدو خونه بخا که تو کوچه جلو مردم آبروریزی نکنی 

همی ایگو و یه پس کله ای به مه ایزه و ره ... 

" خالو مجید " 

عکس : امینه دریانورد

عصبانیت بیجا

اون روز صبح دیر از خو بیدار بودم . ساعت 5:15 شبوده و مه باید ساعت 6 برای تعویض شیفت اسکله رجایی هسترم. اگه 10 دیقه دیر رسیدرم غیبت امخارده . تند تند لباس خو امپوشی و یه هو به صورت خو امزه و شوتش امکه به طرف اسکله .
سر چارر

اه 22 بهمن که رسیدم امدی چراغ سرخن ، مه معمولن چراغ قرمز اووستم ، ولی خیلی دیرم بوده و خیابون هم خلوت هسته مواسته از چراغ رد بکنم که یتا سمند از اونرا شهوند ، یه نیش ترمز امزه ولی دگه دیر بوده . اون هم هر کاری ایکه اینتونست ماشین خو کنترل بکنت و ایزه به ماشین مه . خدا رو شکر هر دو تا مو سالم هستریم ، ضربه محکم نهه ماشین مون هم خیلی چیزیش نبوده . فقط تا نگاه یارو امکه ، امدی یک آدم تریغین که مگه . تا از ماشین پیاده بو شروع ایکه به سر و صدا :
- مرد حسابی این چه طرز رانندگیه .... الاغ ..... از چراغ رد می شی ؟ ..... میدم ماشین تو بخوابونن .... مرتیکه احمق بیشعور ...
مه که تازه مواسته کارتی چیزی بهش هادم و برم به کارم برسم ، امدی نه ، ای آدم وا صلاح نتات . اصلا اعصاب اینین .بهش امگو :
- ببخشید ، من عجله داشتم . قبول دارم مقصرم هرچقدر هزینه تون می شه تقدیم می کنم . فقط فحش ندید .
امدی بد ته داغ ایکه فقط شانس اموا زورم اینهسته ، اگه نه یه داری هم امخارده . خلاصه یک کله بد و بیراه شگو هر فحش خواهر مادری که بلد هسته به ما ایگو . هوندم طرف ماشین خو که ازش دور بشم . امدی ول کن نین و دوباره گیر ایدادن . نگاه امکه تو ماشین ، یتا شیشه ویسکی اضافی دوش شو کفته ، تقریبن یک چهارم شیشه ته اش مونده . امسید و بهش امگو :
- عصبانی نشو بیا یه پیک بزن اول صبح سرحال بیای . کاریه که شده ....
منتظر عکس العملش هسترم . امدی شیشه از بارم ایسید و یه گــُـپ ایزه و ایگو :
- فکر نکنی با این ته شیشه من بی خیالت می شم . کل هزینه ماشین رو از حلقومت می کشم بیرون.
- نه قربان ، دیدم خیلی عصبانی هستی گفتم یه ذره آروم تر بشید بهتره . بیا تخمه هم دارم باهاش بزن .
یخو دگه ایخا و کم کم آروم ته بوده . امدی همش اخاردن . 4 ، 5 گپ ایزه ، دگه آروم بوده و با هم گپ مازه و خنده ماکه . بعد به مه ایگو :
- راستی ببخشید جناب خودت نمی خوری ؟ بیا خودت هم بزن سر حال می آی
- نه ممنون من دیشب جاتون خالی حسابی خوردم . همش مال شما ...
اون هم مثکه از قحط در هوندن همه شیشه ایخا . حالا دگه حسابی کلش گرم بوده . هوا هم کم کم روشن شبو و ما هنوز ووستادریم . هوند به مه ایگو :
- خب داداش ، چیکار کنیم ؟ می خوای مدارکتو بده بعد از ظهر ببریم تعمیرگاه ، هر چی گفت هزینش رو بده ، خوبه ؟
- نه دیگه .... !!!
- یعنی چی نه ؟ بالاخره می خوای چیکار کنی ؟ باید هزینه ما رو بدی یا نه ؟
- هیچی فقط زنگ زدم الان پلیس میاد کروکی میکشه ... بلاخره مقصر باید معلوم شه ....

تا اسم پلیس اموا ،خشکش ایزه . تازه ایفهمی چه کلاهی سرش رفتن . حالا دگه شـَـترکی از عصبانیت . قیافش هم سرخ بوده و لوش هم بو سهار شدا و تابلو ...... یه مشتی فحش ایدا و سوار ماشین خو بو و فرار .
مه هم که دگه از کار خو ول بودرم رفتم خونه و سیر خافتم .

" خالو مجید "

(با کمی برداشت از یک داستان انگلیسی)
.
عکاس : امیر جعفری

چطوکا امامقلی خان ایتونست بی هرموز فتح بکنت

عکس از وبسایت ویکی پدیا پرتغال

جزیره هرموز تا نزیکوی کرن هشتم هجری جرون نوم شسته و بندری وا نوم هرموز نزیک شهر مینو الُنی نزیک بُش هو هسته (ا کتاب حاشیه برهان دکتر معین)(احتمال ادم تیو گپشن).ایی بندر خیلی وخت تو تصرف پرتکالیو هسته و تاسیسات نظامی محکمی وا خاطر موکعیت جغرافیائیش اوجا شُساخته و تو اوایلوی کرن یازدهم وا تصرف سپاه ایران در هوند.تو جنگ ایران و پرتکال و فتح هرموز تو سال 1031 هجری کمری امامقلی خان طبک نخشه ای که شسته اول ایگو که تو جزیرت کشم راه هو شیرین رو پرتکالیو شُبست و عامل جزیره هرموز روی جلفار (راس خیمه) تو عمان وا ضد سربازوی پرتکالی ایشورُند.همی عامل هرموز وا کمک مردم محلی بی جلفار ا دست پرتکالیو در شُوارد. ا او طرف هم راه هو شیرین و جیره رو پرتکالیوی هرموز بسته بو و بعد وا ایی بوهنه که هرموز کبل از هوندن پرتکالیو خراجگذار خان لارهسته و الُن هم باید هامطوکا بو ووت ا پادشاه هرموز خراج جُس شوکه ولی پرتکالیو شُگو ایی گپ ایشو وا ضد حاکمیت خوشُن وا سختی رد شوکه.بوهنه بی حمله مستکیم وا هرموز که ا کبل آماده بودرن وا دست امامقلی خان کفت.کبل ا اینکه لشکر ایران آماده حمله وا هرموز ببن فرمانده پرتکالیوی هرموز بی واز کردن راه هو شیرین ا کشم وا ایی جزیره حمله ایکه .تو رجب 1030 کسمتی ازش ایگه و وا عجله وا خاطر گّناشتن سربازوی پرتکالی اوجا کلهه ایساخت.امامقلی خان تو ربیع الاول سال 1031 وا پنج هزار سپاهی وا بندر جرون هوند و سریع کسمتی ا همراهو خو وا سرکردگی اماقلی بیگ بی گفتن کلهه پرتکالی کشم ایرستا.سپاهوی ایران ا خشکی و جهازوی انگلیس ا دیریا بی کلهه وا باد گلوله شُبست.ایی غایه نزیک 250 تا عرب ا مردم جلفار و دولت پرتکالی ا کلهه دفاع شاکرده و روی فریره فرمانده دیریایی هرموز هم واگر شو هسته.ساخلو(سربازوی)پرتکالی و عرب احساس شُکه که جلو حمله لشکر ایران و توپ و جهازوی انگلیسی ناتونن کاری ا پیش بُووَرِن و ایطو بو که دست ا دفاع شُکَشی و بی فرمانده خو مجبور وا تسلیم شُکه و ایشو هم تسلیم بودن.انگلیسیو بی پرتکالیو و فرمانده دیریایی هرموز تو کشتی خو شو شُبرد.ولی به عربو و ایرانیویی که وا دشمن شُپیوسته وا دست سپاهیوی امامقلی خان کفتن و وا جرم همدستی وا کفار و خیانت بی ایشو شُکشت.بعد فتح کشم لشکر امامقلی خان کسمتی از قوای خوشو وا عنوان ساخلو (سرباز آماده) توی جزیرت شُنُشت و با کشتی انگلیسی وا بندرعباس هوندن تا نواکصی خوشو رفع بکنن و بی حمله وا هرموز آماده ببن.سپاه دیریایی انگلیس تو ربیع الثانی 1031 نزیک هرموز لنگر شُکردُند و اوجا منتظر بودن تا سپاه امامقلی خان ا خشکی برسن.بعد رسیدن ایی لشکر متحدین ایرانی و انگلیس تو 27 ربیع الثانی وا محاصره کلهه نظامی هرموز مشغول بودن و اوجا آخر تو 10 جمادی الثانی همی سال شُگِفت.اسیروی پرتکالی که نزیک سه هزار نفر هسترن طبک کرارنامه تسلیم انگلیسیو شُکرِد و وا هندوستان منتکل شُکِه و اسیروی عرب و ایرانی شُگه وا جرم خیانت بی ایشو شُکُشت و سرشو وا بندرعباس شوبرد.غنیمتو و خزینه و اسلحه و توپوی پرتکالی وا دست سپاه ایران و جاشوی انگلیسی کفت ولی بیشترشو گیر ایرانیو کفت.انگلیسیو هم بَشِ خو بی ایرانیو شُفروخت.پادشاه هرموز یعنی محمود شاه کاکای فیروز شاه که تو ذی القعده 1017 وا جای کاکاخو نشته و وا ذلت تموم تو ای مدت تحت تبعیت فرمانده پرتکالی و نائب السلطنه هندوستان هسته و اسمی ا سلطنت شسته اسیر سپاهیوی ایران بو و وا گرفتاری او تو دهم جمادی الثانی  سال 1031 سلسله ملوک هرموز که چندین کرن گاهی وا اعتبار و استکلال و مدتی هم زیر حمایت پادشاهوی پرتکال و اسپانیا پادشاهی شاکرده منکرض بو.در کفتن هرموز ا دست پرتکالیو گپ ترین ضربه ای هسته که تو خلیج فارس وا ایشو رسی.واخاطری که هرموز آخرین پناهگاه نیروی دیریایی پرتکال تو خلیج فارس هسته و ایشو جون شاداده که وا گُناشتن ایی نکطه خیلی مهم ا سر ا نو تجارت لو تیو و جزایرو زیر نظر خوشو ببوت.اما خوشبختانه وا ا دست دادن این جزیره نا امید بودنو  و هرموز بعد ا 118 سال (ا سال 913 تا 1031) ا دست بیگانه ئو در هوند.(ا مجله یادگار سال چهارم شماره چهارم ص 24-26)

برگردون به بندری موسی بی نیاز

یک خاطره

یک خاطره و یک چیچکا
یک رو صحب مواسته برم سرکار که مم ما از سر نونوایی هوند و ایگت که بپ خرم دو شو به رحمت خدا رفتی...و مه اومگفت خداش بیامرزت و رفتوم سر کار ...او موکع محل کار مه ایسین هسته و ساعت ۱۰ صبح رفتوم به سرکشی مزارع و باغو .....سر دوراهی کلعه ایسین ووستادوم تا هو و نوشابه بخرم ...همی موکع اومدید یکی از چوکو بپ خرم که راننده ماشین کپسولی هستر اومدید که بی خبر از فوت بپش درحال فروختن کپسولن ...رفتوم یواشکی به همکارش اومگت که بپ ای رفیک شما دو شو فوت ایکردی ..طوری به ای بگا که سکته نکنت ..خلاصه ما دلداریش موداد که مرگ حکن بی همن و به ای بنده خدا وا غار مورستاد بندر تا برت سر نعش بپش ....بعد از ظهر هوندوم وا لهر و اومدید که بپ خرم زنده و سر و مور گنده وا چوکوش هوندن پی مما به گله کردن ..که بله چوک شما بی ما ایکشت و چیزی نهسته غلوم چوک ما همواماشین کپسولی ته دره برستت ...ای چه کارین .......بی مما اومگت ..که تو بی مه ادگت ...ایگو بابا بی مه هم زنو سر نونوایی شوگو ...الا بدو درستی بکن ....جالبن که یک هفته بعد بپ خرم فوت ایکرد و یک دردسر دگا درست بو....

.

.

(( پاپایا ایلزاده ))

عاشق

- بازهم شروع کردی! تاکی می خواهی به این ننه من غریبم ادامه بدهی ؟ آخه این هم شد کار وزندگی که توبرای خودت درست کرده ای !؟ آدم یه بار بدنیا میاد ویه بار هم از دنیا میره ! چرا می خواهی خودت زجرکش کنی ، گور پدرش که رفت ! دختر که توی این

شهرقحط نیست ، تا بخواهی ،چیزی که فراوونه دختر ! یکی ازیکی خوشگل وزیبا تر!اون نشد یکی دیگر! دیگه نه عزائی میخواد ونه ماتمی برای خودت اینچنین درست کنی ، حالا نه دوره نجماست ونه فرهاد وشرین !.
خوش شانس ، این حرفا نزن ، تو نمی دونی، تونمی تونی بفهمی ، چون عاشق نبودی ! عشق ایمون نداره ، عشق منطق نداره ، عشق هیچ نداره ! فقط همون داره که می خواد ،آدم اگر می خواد بمیره ، باید برای همون بمیره که دوستش داره ، واگر می خواد زنده بمونه هم باید برای همون باشد !. دل این چیزا حالیش نیست ! آخه این دل صاب مرده نمی تونم کاری براش بکنم ، همش غصه ی آنوداره ! . دل آدم وقتی پیش کسی گیر کنه ، گیر کرده ! کنده نمیشه ، کاریش هم نمی تونی بکنی ، اینا حرفه که میگن فراموش میشه ، کشکه !.
آخه، دوسال زمان کمی نیست ، دوسال ازگار ما با هم بودیم !می دونی دوسال ؟ چه روزهائی داشتیم، چه حرفهائی که ما با هم نداشتیم ، ازخودمان ، از بچه هامان . بچه هائی ، که حتی اسم هم برایشان انتخاب کرده بودیم ! شکوفه وامید .
چرا باید اینطورباشد خوش شانس؟ چرا زمانه اینقدر بی رحم است ! پس کوآن عدالتی که می گن ؟! خدا قبولت ندارم !
صحبت ازدختر نیست خوش شانس ، صحبت از دل است ، میدونی ، این دل منو می کشه ! اگه چاره دردش نکنم ، هیچ مرهمی بجز اومرا تسکین نمیدهد ، آخه میگن هر دلی مرهم خودشو داره ، دل منو هم مرهم خودشو می خواد !.
تونمی دونی خوش شانس،دست هایش بوی شب می داد ، بوی اقاقیا ، ونفسش ، امیدی بود برای بهروزی ، وچشم هایش ، چراغی بود برای جستجو، و صلابتش، آرامشی بود درتن وجان . تمام وجودش ، زندگی بود،شعربود،موسیقی بود، حتی قهرکردنش !. وقتی اولین بار بوسیدمش ، لبش طعم نارنج می داد، گرم وپر التهاب ، وسماجتش التهابی دیگری بود برای تکرار. ونگاهش ... تو نمی دانی خوش شانس ، که شیشه شکسته ، خرده هاش تیز تر است !

من هنوز به حرفاش اعتماد دارم ، حرفاش هنوزتو گوش جانمه ! .این خودش نبود که گفت نه ، وما باید تمام کنیم ! توگوشش خواندن خوش شانس . هرچه کرد آن مادر لعنتیش کرد!
اخه چه جوری قبول کنم ، او که همیشه می گفت ،عشق ، آدمو بیدار میکند اگر همه دنیا مخالف باشند من وا میستم ،من همیشه بر تو می وزم ، وبا تو هستم ، که درادامه فراز تنها نباشی ! قدم باید استوار برداشت تا به مقصد رسید، وگرنه تزلزل مارا خواهد برد، مادرم که سهل است ! نه خوش شانس ، حتمآ مادرش گفته شیرم حرومت می کنم ، دخیل می بندم ،وهزار طرفند ودروغ دیگر. مادرش یه اجنه ایه که لنگه نداره !،حتمأ آنو چیز خورش کرده ! من باید این طلسمو بشکنم !
- چه جوری می خوای این طلسمو بشکنی ؟ با عجزولابه ،عزلت گزینی ، بشینی گوشه خونه وعرق بخوری وهی سیگار بکشی ، ویااین پرت وپلات هائی که به هم می بافی ! ویا که می خواهی درست این طلسمو بشکنی ؟ ومثل یک مرد عاقل بگی ، زندگی که بپایان نرسیده ، آدم باید در برابر جذرومد زندگی ، کوه باشد واستوار.!
نه عزیز ، حرفات بوی کهنگی وبوی تحجر میده ، توکه از مادر او متحجر تری ! با این خیال بافی ها واین چرت وپرت هائی که میگی ، توگوشش خواندن ، چیز خورش کردند! وهی بشینی اه وناله کنی ، طلسمو که شکسته نمیشه هیچی! ، طلسم عمر خودت شکسته خواهد شد وعمرت بباد خواهد رفت! .
حرصم گرفته بود از حرفاش ، عمر در برابر عشق چه ارزشی دارد خوش شانس!بیستون را عشق کند! می دانی؟ اگر عشق نباشد عمر هم هیچه !عمر بدون عشق ، مثل نخل نرپیریه که باچوبش گفاره درست می کنند! عمر زمانی ارزش داره که توش عشق باشه ، درد باشه! دردی که تورا بسوزونه ، تا احساس کنی که زنده ای ! جان داری ! و گرنه، نمی تونی بفهمی ! عشقه که جان راشکوفا می کند وراه نشونت میده ، نور میده وآدم احساس می کنه که ز نده است وگرنه نخوت وکرختی در جان ریشه می زند. بی عشق شهوت غلیا ن می کند ، وتن دست مایه تمنا وخواهش می شود. این عشق است ، که انسان ر ا پالایش می دهد، به ا وج می رساند واز ورای آن ، انسان دوباره جان می گیرد وعزیز می شود ، وگرنه تن با تن ، انسان را خوار می کند. این عشق است که در درون شعله می کشد ومی سوزاند وچون ققنوس دوباره زنده می شود. عمر بدون عشق ، عین شرجییه ، که فقط شوره داره ودیگر هیچی !.
خوش شانس ، باید عاشق باشی تاحرفهای من بفهمی !.

- دست ور دار، اینها همش مزخرفه ! آخرش هم ، همان تن به تن است وبعدش هم کلنجاربابچه های قدونیم قد که پشت هم ردیف میشن ! دیگه عجز وناله نداره . مگه تو مریم می خواستی قاب بگیری ؟! اینقدر رمانتیک نباش ، زندگی وعمر آدمی ، بیش از اینهاارزش دارد که تو برای خود ساخته ای! مث دیگران با یکی ازدواج کن و بچسب بکار وزندگی . این دوروزه عمر ،! این همه ناله وزاری نداره ! دیگه دوره فایز ونجما هم گذشته ! اینها همش قصه است ! همین گلی دختر همسایه مان ، دختر خوبی است ، ادای فرنگی ها هم در میاره ، اگرمی خوای ، بگم به ننه که بره برات خواستگاری ؟! هیچی هم از مریم کم نداره ؟!
پس چرا می خندی ، مگر حرفام خند ه دارست ؟ !

خنده که خوبه ، باید گریه کرد ! نه عزیز،درشب گیر نکردی ودر زیر آوار عشق نماندی ، برای همین است که از... صحبت می کنی . فرار از واقعیت می باشد . اگر انسان باخودش رو راست نبا شد ، کلاهش پس معرکه است ، حال می خواهد در هر مساله ای باشد. اشتباه تواین است که می خواهی ،هر طوری که زندگی وعشق می فهمی به دیگران القا کنی ! البته گناهی نیست ولی یک خود خواهی بتمام معنی می باشد.
به همین راحتی ننه بره خواستگاری !

- آره ،حالا تو اسمش بذار خودخواهی ! مگر دیگرون چکار می کنند؟! میرن خواستگاری ، دست ور دار، توهم فکر می کنی انگار نوبرش آوردی ! دیگران عاشق نشده اند ، واین توبودی وهستی که عاشق شدی وبس ! من خودم هر روز هزار بار عاشق میشم ! واگر این فرماند ه نبود ، تا حالا چندین بار رفته بودم خودم خواستگاری، نه ننه.
لب خندی می زنم ومی گویم ،هرکس سوزد ، بنوعی دردرون خود. واین شعر می خوانم .
دراندرون من خسته دل کی داند کیست – که من خموشم ، واو درفغان ودرغوغاست .


نویسنده :غلامرضا دادنهال
عکاس : رهبر امامدادی

زبان سرخ کودکی"

وا دو هوندم تو مدرسه ، هیچکه تو حیاط نهسته .مثکه خیلی وقت پیش زنگ ایخارده و چوکون همه سر کلاس هسترن . همش دور و بر خو نگاه مکه یه وقت آقای ادیبی ، به مه نگینت ..... یدفه صداش مشنفت و سر جام خشکم ایزه :
_ وایسا مورچه خوار ....
مورچه خوار از اسمونی هسته که ادیبی ، ناظم مدرسه مون رو چوکون مدرسه شنهاده . هنوزا شمندیده ولی از ترس قبض روح بودرم . تا هوندم پشت سر خو نگاه بکنم ، گوشم ایگناشت و ایگو :

_ خیلی زود اومدی ، یه چرت دیگه هم می زدی بعد میومدی . برو دم دفتر وایسا تا تکلیفت رو روشن کنم .
دم دفتر بد ترین جای مدرسه هسته . مثکه تو دادگاه ووستی و منتظر حکم قاضی بشی . فقط فرقش وا دادگاه ، ای هسته که حکم همو جا اجرا شاکه. درجا و بی معطلی.
همیطو دم دفتر ووستادرم و به سنگینی مجازات خو فکر مکرده که امدی ناظم به یکی از کلاس سومیون هم مول ایکردن و ایواردن دم دفتر.... خودش هم ره تو دفتر.
یه نگاهی به اون بنده خدا امکردی و امگو :
_ په تو بیچه دیر هوندی ؟
_ دوش شو تا دیر وقت مهمون موهسته وخوو کفتم ، نکه تو هم دیر اتکردن ؟
_ هو، ما دوش رفتریم مینو ، باغ عاموم صبح هم تا هوندیم دیر بو ...
گرم گپ زدن هستریم که آقای ادیبی وا خیزرون معروفش از دفتر هوند صحرا . نفسم بند هوند و هنوز خیزرون نخوارده اشک تو چشمم جمع بو .
اول هوند طرف مه و ایگو :
_ خوب مورچه خوار ، دیر می آی ... ها ، نگفتی چرا دیر کردی ؟
_ آقا .... م .. ما ، رفته بودیم میناب باغ عموم ... صبح تا اومدیم دیر شد . ...
همی که امگو حرفم قطع ایکه و همیطو که وا دارش دستم آماده شکه به شافتن ، ایگو :
_ بسه دیگه جرمت رو سنگینتر نکن ... دستتو بگیر بالا بینم ....
و شروع ایکه به زدن وا آهنگ ; " رف..ته..بو..دیم..می...ناب...با...غ ....عم....موم.....صبح ...تا... او... مد... دیم... دیر... شد....." 17 ضربه ایزه . همیطو که شگو با هر بخش یه ضربه ، نادونم کدوم خدا خوب کرده ای ای روشون جدید شکنجه به ای یاد شدا .
تا هوندم به خو جم و جور بکنم همیطو چپ و راست ایشافته . خودم هم نمفهمی چطو وا ای سرعت ایتونست بزنت نامرد. حالا مه که امخارده و از درد به خو کشت و تو مدا ، منتظر هسترم بگینم که اون بنده خدا چه اکنت و چطو شوا دیر هوندن خو توجیه بکنت .
آقای ادیبی شیگو :
_ خوب تو چرا دیر اومدی معاون کلانتر ؟ حتمن تو هم رفته بودی رودان ، ها ؟
همیطو وا دار خو دست معاون کلانتر هم آماده شکه به زدن ، مثکه هم مه و هم آقای ادیبی منتظر جواب هستریم تا بدونیم چند تا خیزرون گیرش اکیت . معاون کلانتر جواب ایدا:
_ خواب موندم ....
آقای ادیبی مثکه منتظر بقیه جواب هسته ، یخو صبر ایکه ایدی خبری نین و شروع ایکه به زدن ; "خواب ..... مون .... دم ...... " 3 ضربه و خلاص ....
ادیبی که ایدی دستش به جای بند نین و دگه ناتونت به بنده خدا بزنت ، دیواری از دیوار مه بدبخت کوتاه تر پیدا اینکه و گیر ایدا به مه ، که :
_ تو چرا وایسادی و من و نگاه می کنی ، بدو برو سر کلاست ...
یه نگاه به معاون کلانتر امکه . کیف خو ایسید از رو زمین و یه برمک هم ایزه و دو ایکند ره طرف کلاسشون .مه هم آروم آروم راه کفتم که برم سر کلاس و به ای فکر مکه که بیچه بی سوالی که ابوت وا یک کلمه جواب هادی ، دو ساعت توضیح امدادن .


خالو مجید
عکس : عبدالحسین رضوانی

سُکسُک

        
حوا و خیری و بپ دلا و کمبر و مدو سیا نشترن روی چارتا و مشغول کلیون کشیدن هسترن.
حوا - بپ دِلا بلن به تا مدو و کمبر نرفتن منجل حلیمی بشوری که عساک پسین شواتن بیات منجل خو ببره
بپ دلا- منتظرم تا کلیون خو بکشم، خیلی سرم ندردن
خیری- مگه

تو الان کلیون نتکشی؟
بپ دلا- حروم...
کمبر- مگه کسی اتونت کلیون اَ بارِ ای کور بسیت؟... آخ آخ
حوا - بلن به تا پات وا همی کلم کلیون خرد نمکردن
مدو سیا و خیری و بپ دلا شوزه زیر خنده
مدو سیا- مگه مجبوری تنگ دل ای کور نکبت بنینی؟
حوا- نکبت همو بپ سُر تِلوتِن
خیری- سربسر حوا منوسی که اِسپار تاکنت شاش بند ابی
مدوسیا- حگ وا کمبرن، یکساعتن جلبیل خو اینهادن روکلم کلیون و ماتم بکیه باری نین
کمبر- مه تهجبم خوش اولین نفرن که اکشیدن بی چه جلبیل خو اینهادن رو کلم کلیون
مدو سیا- ای فیلترشن...
بپ دلا- خیری بی زحمت بره یک تا دگه کلیون اَ داخه منبر بیار که حوا تا صب هم کلیون بی کسی نادیت
خیری- تا شما منجل بشوری مه کلیون چاغ امکردن
بپ دلا- ما خو حروم یک کاشوغ هم از ای حلیم گیرمو نهوند
حوا- مگه گیر ما هوند؟
کمبر- حالا تو هیچی ای مدو سیای بدبخت وا دار شوزه تو سری
حوا - کی دار ایزه توسرت؟
بپ دلا- همو غایه که شلوغ شوکه، یک نفر وا محر ایزه تو سر مدو
کمبر- مگه همی یارو کاکای آمنه نزیله جعفری نهه؟
مدوسیا- بله خوشن، شامس موا با چاکو نی زه تو سرمو، غار شزده منبر کرتی منبر فخیرونن...
حوا- تواسته بگی پَ بی چه هوندی ایجا؟
کمبر- مگه کسی زهره شکوند وا ای چوکلک گپ بزنت، دو سه مرتبه تا حالا زندون رفتن
مدوسیا- هردفه اریت دم دکون یزدی سیگار اسیت پول یزدی بدبخت نادیت
حوا- بی چه ناریت شکایتی بکنت؟
مدوسیا- ده دفه رفتن کلونتری، شوگفتنی بره بِگرشی بیار تا ما زندون ای بکنیم
خیری- کبلن بخاطر نذر امام حسین حلیم نذری شاگفته حالا مردم گشنه ن
بپ دلا- پَ مگه نتدی که چن نفر وا ماشین شیک و پیک هوندرن
کمبر- بی چه ب حاجی مح نوروز ناگی؟ هر روز کارتن کارتن سیگار ولستون و مالبورو جابجا نکردن خودی و چوکونی ماشین ولم سوارن...
مدوسیا- صالح آدمِ حاجی مح نوروز شگفته حاجی از دوش تا حالا ده تا کابلمه حلیم ایگفتن، از منبر گپ شروع ایکردن تا سه زیارتون و منبر سرریغ هم رفتن
کمبر- لامصب دوش صب زود پیاده از پشت شهر رفته تا منبر شیرازیو نزیک بت گورو بی یک کاسه هاش
بپ دلا- ای شیرازیو کبلن همی جا نزیک خونه ملا گنوی داخه خونه خو سینه شازده
کمبر- حالا بره نگا بکن که چه خبرن
مدوسیا- پَ حسینیه یزدی ون نتدیدن
خیری- هرکه هوند بندر پولدار بو غیر بندری بدبخت
مدوسیا- بخاطر ایکه بندری مث حوا کور جِل از سُکسُک چیزی دگه بلد نهن
حوا- اندفی همی کلیون حواله سرت اَکنم
مدوسیا- تخصیر مم مسلم ن که بی تو ایزاکوند
خیری- البته بی بعضی بندریون هم بد نبودن
بپ دلا- یادت نین باکر دایم چِرمی زیره و همیشه وا سر آستین خو پاک شکرده، حالا برادر باکری زیر برادر باکری بالا
کمبر- پا بشیم بریم که اگه ششنوت شِنگ مو اَبندد
خیری- منجل بشوری بعد هر گوری تاواتن بری
حوا- مه اَفهمم ایشو چه مرضی شوهه، کتل اِشکستن شواتن برن سُهاری بخورن
کمبر- حوا بلن به که مم سلیمون جارت نزدن
حوا- مم سلیمون کجان؟
مدوسیا- زیر شیرشک ووستادن، زلیبی ایواردن فاتحه هادی
حوا از حول زلیبی فورا بلند بو که بریت غافل از ایکه کمبر بُشِ چادری گره ایزده با محر سوندی که بهش تکیه ایداده و تا حوا بلن بو چادر یه طرف کفت و خودی یه طرف و خیری و بپ دلا و مدو سیاه و کمبر پِل شوزه اَ خنده
حوا- مادر... مگه گیرم نکی... کیبر شو چهارشنبه مگه ....
....
نویسنده : اسمال
عکس از صفحه :عکاسان هرمزگان
عکاس : رهبر امامدادی