دُت گوده ای (گویش بستکی)

« دُتِ گودَه ای » (گویش بستکی)

اولین دُت ، اولین زن ، اولین یارُم تو بُسِّش
اولین گلبوته ی غم ، اولین خارُم تو بُسِّش

از مِه لحظِه ی که نگاهُم ، اَ چَشِ مست تو واکَت
هستی و بود و نبودُم ، از زِرِ دست تو واکَت

راحتِ جونُم تو هسِّش ، دینُ ایمونُم تو هِسِّش
لیلی نامهربون روح مجنونُم تو هِسِّش

بهترین کار مو هِش تو ، آخرین یار مو هِش تو
اولین مهتاب روشن ، تِه شُو تار مو هِش تو

مو همیشَه مبتلاتِم ، مو همیشَه جون فَداتِم
تو مُگــَه بَر مو غریبَه ، مو همیشَه آشناتِم

مو خَزون اَندر خَزونِم ، تو بهار اندر بهارِش
مو چُنِ خار بیابون ، تو گل سرخ انارِش


| شاعر : ابراهیم منصفی
| نقاش : سمیرا دست پاک

نگاهت امکه و محو تو بودم ....

نگاهت امکه و محو تو بودم/نگاهم ادکه و بر بادم اتدا/مه امنافهمی عشق و عاشقی چن/اگه عاشق بودم خوت یادم اتدا/مه تنها و همه عالم غریبه/تو با احساس مه نزدیک بودی/درم ادوا از ئی حجم سیاهی/چراغی توو شوو تاریک بودی/تو رنگ تازه ئی اتدا به دنیا/زمین و آسمون رنگ تو ایگفت/تو هوندی ساز ناکوک دل مه/نوا و ضرب و آهنگ تو ایگفت/همه دنیای مه لبخند جونت/که پشت پنجره قابی تکرده/چه ادکرده با قلب عاشق مه/که هر رو بشته بیتابی تکرده/مهونده دیدنت با یه گل سرخ/با قلبی که از عشق تو پر استه/چه بو که بیوفا بودی و رفتی/فراموش ادکه عهدی که مبسته/دروغه خنده ئون تو دروغه/نگاه مهربون تو دروغه/هزارون وعده ی شیرینوم اتدا/تموم وعده ئون تو دروغه/چطوکا هوندی و چه بو که رفتی/هنو بی مه سؤال بی جوابن/تموم خاطرات خوب با تو/حالا بی مه مث رنج و عذابن/
.
( ابوذر کمالی )
عکاس : حمید ترخان

دلْ مِه

    

دلْ مِه هر وقتی که بِی تو تنگ اَبو
سایه یِ غـم رو سَرُم پُر رنگ اَبو

خاطــــــــراتُم آه اَبو به خاطِـــــــرِت
خاطِرُم مست و خراب و مَنگ اَبو

روحِ مِ اَ قصـــــــــــــرِ خو وا زیر اَتات
ســـــاکِنِ خرابَه هُونِ جــــنگ اَبو
......
شعر : علی فقیهی
نقاشی :معصومه ذاکری

" فلفلکو "

به مه از سرخی لاله از نسیم صبح گاهی تو بگَه
به مه از درخت و گل ، مشتا و مــــــاهی تو بگه

بگه از ماه و ستاره ، بـــــه مـــــــه از نِم نِم بارون

توی بند بند مغون و کـــــــل سوارون تـــــــو بگه

مگه از دروغ و زشـــــــتی و پلــــــیدی و جــــــفا
بگه از شعــــــــر و غـــــــزل ، ترانه و صلح و صفا

بگه از نوروز و چـــارشنبه ســــوری، سیزده بدر
ماره سرخون ماره ایسین که مارفته هورمودر

که وا هم توی شوون بی خُــــــووی گازی ما که
چندتا سیم وا دار مُغ ســــــــر بــــــلاسی ماکه

کــــــه وا روزنامـــــه و پیش و یخو چسپ اَمباوُو
مـــــاساخت و هــــــوا مـــــادا کاغذی و فَلفَلکو

شــــو مهـــــتاب هو هوضا ، کاغُورَ و نیشپیلی
وختی کوچکــــتر اریــــــم گُـــرگـــا و دلی دیلی

مخا غصه مگه افسوس که گذشــتن اون زمون
بکو تو شکر خدا هر چی بشت موهستن نون


"خالو مجید"

« بُدُو بُدُو »

          

بُدُو، بُدُو، بشتِه مَکُ دلم سیاه که مه خَستَه م
سی سالُمِن ، ولی هَنو خُنِکو بِی تو نَبَستَم
دِلُم هَنو بِی تو شَوا ، لُوُم هَنو نَصِداتِن

چشُم هَنو وا راهتِن ، تا عمر اُمَه بِی تو هَستَم

یادِت بیار ، زیر بارُن سُوار ِاسبُن چوبی
وا تاختْ مارَه، سَفر ماکِه به شهرُن عشق و خوبی
اِی آسَمون، اِی آسمون ، دِلم اَ غُصَّه سیاهِن
کجا برم، چه بُکنم که بِی تو خاستِن گُناهِن


شاعر : ابراهیم منصفی | نقاش : حسین احمدی نسب

یادگار

لُوُم بَستِن ولی فریاد اَکِردَم
شُو و روز اَز گذشتَه یاد اَکِردَم
وا رویای خاش سالُن رَفتَه
دِل بی آرزو خو ، شاد اَکِردَم

چه اَیُّمی ، هَمَه ش شِعر و تَرُنَه
هَمَه ش شَروِند و شِعر عاشِقُنَه
چه دُختِ بی نَظیری ، یارُم اَستَه
چه خوب و مِهرَبُن اَستَه ، چه جُنَه

نَه اِسفالتَه ، نَه بولوارهَ نه کُولِر
چه وا روزی دَر اُندِن شَهر بَندِر
سُهیلی ، سَنگُن از رو تَک شَواگِه
یَه رو هُو هَه ، دو رو نی ، یادِ کَندِر

نه بَندِر، بَندِر اُن روزگارِن
نَه چِشمی مُنتَظِر و راهِ یارِن
دِرَختِ سَنگ و سیمُن سُوز اَبودِن
دِل دِیوُنَه تَنها یادِگارِن

ابراهیم منصفی (رامی)

عکاس : استاد منصور نعیمی

دریایی

سرِ دریا روی دوشِ شـــــــهرِ مِن
دستِ مـــوج و زُلفُنِ پـَـریشُونــــی

چیچکــا بــه همــدِگــــه اَگـُــفتِنَن
صدایِ مُوجِن و قَهقه یِ خَندوُونی

دستِ دریــا رویِ پُیِ خَسته شِن
شَوا کــه بُلن بُبوت ،قــــدم بِزن

یــَـه کمی با آسمـُــــــن تنها بَشِن
اِ دلـُــن همـــــدگــه غصــه بِسَن

تویِ چِهمِ همدگه زل شُ زَدِن
وا نگاهی که پر شیدایی ین

نبایه غم تُو دلت خونه بکن
دل تو که ساده نَن،دریایی ین

وسعت دستُن تو آسمُونــن
دل تو بلورن و مـــــهربُنن

تو که دریای بایه مهربُن بِبی
دریا قسمت همه عاشقُنن

تُوی شُو خلوتت با گل مــــاه
خلوت عاشقی تُن چه روبــراه

دریا و مــاه که مشغول گــَـپَن
هر چه موجِن همه چهمَن و نگاه

یداله شهرجو _ شاعر ، نویسنده و روزنامه نگار
عکاس : کاپیتان گروه ، عبدالمطلب ازلی پُور
.
(س ت)

تو بشنو

 تو بشنو ،ائی حدیث
توبشنو ی ک حد یثی از ولایت --- ک توش هستن هزار تا کصه وحکایت .
حکایت های فراوون از م وتو
یتا، به زندون ، یتا ، بی خو ، توسرخون
یتا ،از بهردل خو ، ش نالی ، یتا ،ازبهر نون وهو ، ش دووی
یتا ، تیشه ش زه به ریشه خو ، یتا، انبار

ش که اندیشه ی خو
یتا ؛ انبار ش که تو بانک مالی ، یتا، آهی نه بی درد خالی
یتا ، هرشووروز پای منبر، یتا دوو ش کند ، بی یک لکمه نون، از صب تاپسین
یتا ، که گپ ش زه ، با سیلی ومشت ، یتا، که گپ ش زه ، شادادی چند پست
سراحون، بود آسمون چن شماره ، ب پول م وتو وحک مردم
نه پول نفت شودا بی ما ، نه خونه، همون هم ک مو هسته از دست در، ره
ک بودن عده ای تاجرومالک ب جونمون ، ن بردند ،و،ن خواردن ، مال مردم
شو ، ک ، بئ ما حروم ، ای زندگانی ، ولی ، بی خو شون ، نساختن کاخ ، فرعونی
ندادن عذاب ، بی ما ، تو هرچی ، ولی ، خوشون نشتن ، پای سفره ، رنگین
کجائی ، ای خدا ، ای عدالت ، ای شب چراغ نوربارون ، کی اچلد ای ...
ب بار باروون ، ب بار بارون ، بشو ای ظلم و بشو ای ...
چرا بر ما ، تو نا باری ، هم چو ، بهاران
دلم ، پر غصه ان ، ازدرد ای کصه ، که نا دون نم ، ب کی ، بگم ، ازی غصه ون . خدا یا کوتی ها ،د ه ، تو ، بی ،ای دل .
.
چوک سیم بالا
عکاس : کاپیتان گروه ، عبدالمطلب ازلی پُور

بــُـهت

  

شووِن و ماه مثِ روی تو ، تو حلقه گیس
...مه تک و تنها تو کوه ، یا لو دیریا رو ریغ
.......................................... یا تو باغ زیر کهور
پــِشترون ماترسی

........ توی کوه دیو هسته
...................لو دیریا مم هو
...................... توی باغو بیبری
ولی افسوس ، که یــَه وختی ای پری ....
توی اون سالون خاش
........ نو جوون ارم و خام
روی صخره توی کوه
.............. دست مه وا مود تو گازی شکه
یا روی ریغون گرم لو تیو
.............. خو ِعشق تو مدی
یا که دل توی تنور
......... وعده گاه ما ، کهور

□□

چه گذشت و ول بو
.....همه یک گازی خامه
................ کـــــــه چه ساده
.................... وا یه گـــــَــل ، باطل بو

□□

حالا بعد از چند سال
بعد اَ هرگز ، یه سری وا صخره پیر امزه
امدی از دور که تو و یه مرد بدبخت مث مه
کهکو ، خنده ئو تو
..................... سینه ی کوه ششکسته
بعد چند ثانیه ای
..................که بی دل مه سال گذشت
موج اون کهکو تو ، که سینه کوه ششکافت ....

بی مه شگو :

زندگی شیرینن....
بله ;
اما بی کسی شیرینن
............... که کهـــکــــوی
................... سینه کوه ششکافتَ !



"عبدی محب "

عکس : خالو مجید