کیف چرمی (4)

   
جمال خودش هم اینفهمی چطو تو ای مدت کم تبدیل بودن به یکی از توزیع کننده اون مشروب تو بندر. سرش خیلی شلوغ بوده و کار و کاسبیش هم بد نهه ....
یه شو با عظیم نشترن شوم شاخارده که متوجه بو عظیم یه چیزی شوات بگیت ولی حرف خو نازدن و

حواسش جای دگن ...
جمال برای اینکه فضا رو عوض بکنت ایگو :
- ها چطو عظیم چه اتکه وا شهناز ؟ چند وقتین خبری ازش نین.
- چه ؟ شهناز ؟ ههه ..
- حالا که الحمدالله وضع و اوضاعت رو براهن په بیچه نارفتی وا بپی گپ بزنی ؟
- ای بابا اون موقع که مه پک و پول امنهه ایقد اذیت مه شوکه .... حالا که مه ده تا بهتر از شهناز امستن ، مگه گنوغم برم بی خو گرفتار ای دختکه بکنم ؟
- تو دگه چه آدم نامردی ای تا دو کینی گیرت هوند بی دخت مردم ول اتکه ؟ حالا دگه عشقت که براش تمرد ، بودن دختکه ؟!! بپش اذیتت ایکردن ، شهناز چه گناهی ایشه؟ در ثانی اون هم بپن نگران دخت خوشن حق ایشستن .
- خواهش اکنم تو دگه بی مه نصیحت مکن ، مگه خودت نهستری که شعار تدا ، درس خو نباید ول بکنیم ... په چه بو ؟ بی چه نرفتی دانشگاه ؟
- ای ترم سرمون شلوغ هسته تو که در جریانی ، ترم دگه حتما ارم ، تو هم باید بیای ...
- بی درس سرت شلوغن ، از وقتی با هم کار اکردیم چند دفه رفتی بستک پی بپ و ممت ؟ مگه تو نهستری که تگو اگه کار مون بگنت بی خانوادم اتارم بندر ، موات بی دادام ببرم مدرسه غیرانتفاعی ، فقط بلدی شعار هادی و فکر اکنی خوت بی عیب و ایرادی ...
جمال با اشنوتن گپون عظیم خیلی حالش گفته بو یادش هوند چه قرارونی با خودش اینهاده ولی همش فراموش ایکرده....
عظیم که متوجه بو یخو تند رفتن یه دست ایزه رو شونه جمال ایگو :
- حالا ایناوات ناراحت بشی همه چی درست ابوت . چند وقتن موات راجع به یه موضوعی باهات گپ بزنم . گوشِت وا من یا نه؟
- هو بگه ؟
- به نظرت خومو درآمد مون چطورن؟ خوبن یا باید بیشتر بشت؟
- با ای وضع بازار فعلا خوبن ، ولی 100% باید فکر بیشتر کردن درآمد هم بشیم. حالا برنامت چن؟
- تو کار مشروب که فعلا بهتر از ای نابوت . خودتم خوب ادونی
- درستن ، اتفاقا مه خودمم تو فکر هسترم که مثلا یه مغازه ای چیزی بزنیم در کنارش بد نابوت ...
- بره بابا .... مه نگفتم مشروب درآمدش کمن ، تو نگفتی مغازه .... مه منظورم کار خلافن ، خلاف...
- واضح ته بگه متوجه نابودم ...
- نظرت در مورد مواد چن ؟
جمال که اصلا انتظار چنین حرفی از عظیم اینهه وا عصبانیت ایگو :
- اگه یه بار دگه از ای حرفون بزنی تزنم لهت اکنم ... تو خجالت ناکشی؟ مشروب وا مواد قاطی مکن قضیش فرق اکنت ...
- بابا ، وا عباس دراز گپ امزدن .... همه چی ردیفن .... خوشو اتارن ، خوشو هم ردش اکنن، ما فقط انبار اکنیم . بدون اینکه سرمایه مون درگیر بشت ، یه سود کلان ابریم...
- په بگه ای عباس دراز چطو یدفه از ایرا وا اورا بو .... مه فکر مکه ای فقط مشروب کار اکنت ، دهنش سرویس ، تا دوش هیچی اینهه ...... در هر صورت مه به هیچ عنوان به همچین کاری رضایت نادم اون هم وا عباس دراز ، مگه گنوغم ؟!!.
اون شو عظیم ایقد تو گوش جمال ایخوند که بالاخره با هزار شرط راضی بو در حد کمی همکاری بکنت.
*******
جمال حالا دگه درآمدش خیلی خوب بوده . تاکسی خو ایفروخته و به جاش یتا زانتیا ایخریده ، یتا خونه ویلایی گپ هم ایگفته که بی خانوادش بیارت بندر. بپش بنده خدا حرفی اینهه ولی مم جمال به آپارتمان رضایت اینادا ، هر وقت جمال بهش شگو بیای بندر یه آپارتمان سه خوابه اگریم همه وا هم زندگی اکنیم ، جواب شدا :
- ای نه نه ، مه وا ای همه تیر و تخته و لک و لباس ، تو ای خونه ون چند طبقه جام نابوت ، دست و پای درستی هم مونین که از پله بالا بریم ، هر وقت یک خونه گپ جادار اتگه به ما خبر بکن تا بیایم نه نه ....
اون روز قرار هسته بپ و ممش وا حوریه بیان بندر . جمال شواسته بی ایشون سوپرایز بکنت و ببرت خونه جدید نشون شو هادیت . منتظر تلفن آژانس هسته که آدرس دقیق شادیت دل تو دلش نهه با تمام وجودش احساس غرور و موفقیت شکه .
تو حس خودش هسته که موبایلش زنگ ایخا ، برخلاف تصورش عظیم هسته ، قطع ایکه و جواب ایندا ، دوباره زنگ ایخا .... با ناراحتی گوشی موبایل خو جواب ایدا :
- بله ، عظیم مگه مه نمگو امرو به مه زنگ مزن؟
- کجایی جمال هرجا هستی بدو طرف انبار کارت امهه .
- بابا مه منتظر بپ ما شونم . بعد که رسیدن اتام
- حتما همی الان بدو خیلی مهمن ... معطل مکن
در حال گپ زدن هسته که ایدی پشت خطی ایشه
- عظیم ، ایشون رسیدن الان کلید شون ادم اتام، زودم موا بربگردم گیر ندی ! ....
جمال با خوشحالی ره سر کوچه به استقبال بعد از سلام و احوال پرسی ، کلید خونه تحویل ممش ایدا و علی رغم میلش ره که زود بر بگردت ...

(پایان قسمت 4 )

خالو مجید
عکس : رهبر امامدادی

فرزانه و آلکس).(۲)

آلکس به خالک ایگوت که صبا صب در کلعه منتظرتوم ؛ ماوا برنگ بندر یه چند روزی اوجا کارموهه و سمت دهاتوی دورو بر باید برنگ سرکشی بکنیم ؛ خالک که ادم وخت شناسی هسته بی الکس اوکی ایداد و الکس بی عایشه ایگت : تو خوبی مه خوبوم ؛

کالک(خالک) هم خوبن و خداحفظی ایکرد و رهت. زن خالک ایگت: بفرما نوکر اجنبی بودن همین دگا .....خالک ایگوت ای زن کارن دگا پ چه بکنوم ؛ برنامه مینو انوسیم بی بهته هر وهت هوندوم وا هم ارنگ پی خاهت...
صبا صب خالک کایک و تشکیلات سفر اماده ایکرد و واگر آلکس و چند سرباز دگا روانه دیریا بودن؛ دیریا خواهره و رونگ هو نشونه ای هسته که تا پیشین وایه بی اسکله نابن برسن چون باد هر صهت بشته شبو..کایک بادبونی و رسته ای زیر نابن رسید و بعد از لنگر کردن و بستن کایک همتا پیاده بودن و به سمت مکصدخو حرکت شوکرد؛ آلکس بی خالک ایگوت که خومو از سمت ایسین و هورمودربطرف کهورستون وتوابع ارنگ و از اون طرف بر اگردیم سورو ...خالک هم ناخدای گروهه و هم راهنما ..چندتا اسب از کبل اماده شوکرده و گروه هشت نفری از طره نابن راهی سفر بودن ..روخونه ن
نابن و طبیعت زیباش بی الکس محو خودش ایکرده و بنگرون زیبا و درختون لور و کرت مث نگینی بر انگشتری خودنمایی شکرد؛ گلموی پر هو و ریغ شفاف کف روخونه مث خوص جلبیل برخ شزد و جاه جاهی الکس شووستاه و چیزی یادداشت شکرد؛ بش روخونه زمینوی کشاورزی زیر کشت گرگا و گزره که با گاچاه و دلو از گلم هو شاکشید؛ تو اون روزگار با اینکه اخر گرما هسته ولی گلمو پر از هو هسترن و دور و برش چنان سبز و پردرخته که چهم هرکسی خیره شکرد.؛آلکس بی گروه دستور ایداد همگی زیر یتا درخت لور نرگت اطراغ بکنن و چیزی بخارن .چارلی یکی از سربازون پرتکالی از مناظر نکاشی شکرد وخالک نون و هرما از پتنگخو در ایوارد و گر الکس شروع ایکرد بی خردن و سرواسر یتا سربازو و مسخره کردن...دانیال سرباز تکریبا مسنی هسته که سیبیلش خیلی نرگته و همیشه سوژه الکسه و خالک هم کم شننهاد........(ادامه شستی)...
.
پاپایا ایلزاده

کیف چرمی (3)

تو دفترش نشته و پیشنهادون شرکتون چینی بررسی شکه . خیلی وقته که شواسته یه دفتر تو قشم بزنت ولی هردفع یه مشکلی پیش شهوند .ایدفه یه مورد خوب گیرش هونده که خیلی وسوسه انگیز هسته . فکر ایکه هر طور بودن باید دفتر قشم رو راه بکردت .

با خوش ایگو :
- با ای پیشنهاد خوب دگه بابا ناتونت مخالفت بکنت ، ایدفه که رفتم بندر بی تجهیز دفتر، باید دنبال یه دفتر خوب تو قشم هم بشم تا ای معامله از دست نریت ، سود خوبی از توش در اتات ...
شهریار یه جوون بندری هسته که به واسطه تحصیلات و کار بپش و با خانواده تو تهران زندگی شاکه. یه شرکت بازرگانی نسبتا گپ هم شوهسته . از وقتی شهریار کارون شرکت دست ایگفته خیلی پیشرفت شوکرده و بپش هم که ایدیده شهریار خوب شرکت اگردوندن خیلی تو کارش دخالت ایناکه .
البته بپ شهریار که انسان خود ساخته ای هسته و از بچگی وا هزار زحمت شرکت وا اینجا ایرسونده و به خانواده رشد ایداده ، خیلی هم به شهریار رو اینادا و یه موقعی اگه اشتباه شکه خیلی بهش همه چی شگو . مثلا یه دفه که خودش رفته سفر اسپانیا به خاطر سهل انگاری شهریار یتا از چکون شرکت سر موقع پاس نبوده و وقتی از مسافرت هوند خیلی به شهریار گیر ایداده .
به تازگی یتا دفتر گپ و شیک تو بندر شوگفته که در حال آماده کردنش هسترن . شهریار خیلی اسرار ایشسته که یه دفتر تو قشم هم بزنن اما بپش خیلی موافق نهسته و همیشه شگو :
- انشالله دفتر بندر اگه جواب ایدا و جا که ، بعد یه فکری بی قشم هم اکنیم . مگر اینکه یه موقعیتی استثنایی جور بشت.
بالاخره با اسرار زیاد شهریار و پیشنهاد همکاری شرکت چینی که پیش هونده ، موافقت ایکه و کارون راه اندازی دفتر قشم اینها به عهده شهریار.

************
شهریار از فرودگاه مستقیم ره یه سر به دفتر ایزه . وقتی در باز ایکه ایدی کارگرون در حال نصب کاغذ دیواری ان ، از طرح کابینت هم که تازه آماده بوده خوشش هوند ، در کل از کار راضی هسته ولی به روی خودش اینوا و به پیمانکارش ایگو :
- یه ماهن هنو کاعذ دیواری تو نزدن ، کابینتت بد نبودن ، ولی سرعت تو خیلی پایینن ...
صوفی پیمانکار تزئینات دفتر که از دیدن شهریار هم خوشحال هسته هم ترسیده ، ایگو :
- مهندس ، تا جنس مو از تهران رسی خیلی طول ایکشی . پرده هم اگه الان یه پولی هادی سریع اگم بفرستن تا نصب بشت .
- یه دفه بو ما بیایم و تو گپ پول نزنی ؟
- ای بابا مهندس شما خوتو بهته ادونی ای تهرانیون تا پول نقد حواله نکنی هیچ کاری بهت انجام نادن .
- شما هم از بی عرضگی خودتون که تهرانی و ترک و لر سوار تون بودن ، الان خود جنابعالی چندتا نیروی بندری اته ؟
صوفی سرخو زیر ایکردی ایگو :
- بندریون کار بلد نهن
شهریار عصبانی بو ایگو :
- همی چارتا آدم مثل شما بندر شوچرخوندن که الان ای وضع مون ، بندری که شما بشی معلومن که همشهریون تو هیچی نابن . مگه ای استا افغانی که الان اته پارسال کار بلد هسته؟ کارشدادن یاد ایگفتن. اگه یتا بندری هم کنار دستش بنوسی او هم یاد اگنت بی چارتای دگه هم یاد ادیت.
صوفی که خیلی حوصله گپون شهریار اینهه و شواسته هر چی زود ته پول بگنت ایگو :
- شما درست افرمودی ، چشم مهندس سعی اکنم بی بندری خومو هم کار یاد هادیم.
- ای همه گپ امزه ولی کو گوش شنوا .... خا حالا بگه چقد پول توات؟ ..
شهریار یه چک به صوفی ایدا و باز هم بهش توصیه ایکه نیروی بندری استفاده بکنت و از دفتر هوند بیرون .
اول یه سر ره بانک و از حساب ارزی یه مقدار زیادی پول ایسید . باید سریع رفته صرافی پول صرف ایکرده .
- آقا دربست
- کجا ؟
- بلوکی ، چند میری قربان ؟
- سه تومن
- بابا چه خبره ...
- همینه که هست
شهریار که حوصله چونه اینهسته سوار بو و ایگو :
- باشه بریم ولی یه ذره سریع لطفا چون عجله دارم.
راننده یه جوون خوش تیپ و هم سن و سال خودش هسته و از ماشینش معلومه که آدم با سلیقه این . شهریار همیطو زیر چشمی به راننده بررسی شکه ،که راننده ایپرسی :
- دانشجویی ؟
- بله
- اتفاقا منم دانشجو هستم . ترم چندی؟
- چه جالب من ترم سه ام ، شما چی؟
- من این ترم آخرمه . زبان می خونم . شما چی می خونی؟
- آفرین پس تمومی ، من ارشد حقوق می خونم ، البته دانشگاه تهران .
تا شهریار ایگو دانشگاه تهران متوجه راننده بو که به خوش جم ایکه و خجالت ایکشی ، با خودش ایگو:
- کاشکه نمگفته ، بنده خدا کم ایوا ...
شهریار شواسته ادامه هادیت ولی دگه با هم گپی شونزه .
از ماشین پیاده بو و ره به طرف صرافی . دم در صرافی مثل ایکه یه سطل آب یخ رو سری بریزن درجا خشکش ایزه ، متوجه بو کیف چرمی که پولو توش بودن نین ، خیلی ترسیده ..... فوری زنگ ایزه به صوفی:
- سلام صوفی مه کیف خو تو دفتر جا نمنهادن ؟
- سلام مهندس بله ، همو کیف گپو سیاهو که چک توش هسته؟ ادنهادن تو اتاق .
- نه بابا ، کیف چرمی قهوه ای ...
- نه مهندس وقتی رفتی رو کنگت هسته با خوت اتبو
شهریار یادش هوند که بعد از دفتر رفتن بانک . با نا امیدی یه زنگ به بانک هم ایزه و اونجا هم جوابی اینگه . تنها کاری که شتونست بکنت تماس با تاکسیرانی هسته و کلانتری.
حالا تو ش مونده جواب بپ خو چه هادیت 300 هزار درهم پول کمی نهسته....

(پایان قسمت سوم)
.
نویسنده : خالو مجید

کصه فرزو(فرزانه) و آلکس

ای چیچکا براگردت به حدود سالون پیش وحتیکه پرتکالیو وارد جزیره هورمز بودن ؛ زمونیکه البو کرک بی آلکس یکی ازافسرون ارتشخو ماموریت ادت تا گشتی حول و حوش بندر بزونت .
گرمای شهریما و فصل شورت و گاریزاز راه رسیده و چهک گرم

ا دگا اشکهته و هوا پچویی خنکتر از پشته بوره ؛ خالک هرموزی که راهنما و ناخدای گروهان تجسس البو کرک هسته صحب گاه دوشنبه سر سرگخو دراز ایکشیده و با عایشه مم چولنگوش برنامه شارهت تا برن مینو دیدن خاهش و تا روز پیشنبه گیر بکنن و خریدخو از پیشنبه بازار بکنن و پشتا بیان که همی موکع صداه آلکس از زیر سرگ به گوش خالک ایخارد که نگتن هی کالک(خالق) ؛کالک ...
آلکس یک جوان حدود ۳۰ ساله ؛ کد بلند و با مودون زرد که مدل دم اسبی از پشت مودوخو شیست .و یک ادم شوخ طبع و خیلی مردمدار هسته که تو جزایر همه خاطریش شاواسته...الکس واخالک خیلی شوخی شکرد و خیلی واهم رفیک هسترن ..خالک که یخورده زبون پرتکالی یاد ایگفته تا اندازه ای شدونست و الکس هم یخورده اصطلاحو هورموزی از خالک یاد ایگته....
الکس هونده پی خالک تا بگت که صبا صحب زود وایه برن بندر و همی موکع عایشه بی خالک ایگوت پ مینو رفتن خومو چه ابوت ...خالک ایگو بابا چپ بزن تا ما گپخو تمون بکنگ ...............ادامه شستی.......
.
پاپایا ایلزاده

کیف چرمی (2)

تا در کیف باز ایکه خشکش ایزه ، 3 تا دسته اسکناس 1000 درهمی چشمش ایگه ، چند ثانیه نگاه ایکه و بقیه کیف گشت ... یتا فندک استیل خیلی جون چند تا کاغذ و خودکار ، دو پاکت سیگار و ...
پول و در ایوارد و خوب بهش نگاه ایکه نوِ نو هسته ،

یه حسی ایشسته که خودش اینا فهمی چن ، مخلوطی از حس خوب ، بد یا ترس ...
وسایل خو جم ایکه همش اینِها داخل و درش ایبست .کیف هم ایبو پشت کمد جاسازی ایکه و ره سر کار .
تقریبا سر شوم هسته که تلفنش زنگ ایخا ، عظیم هم کلاسیش تو دانشگاه هسته :
- الو سلام عظیم
- سلام آقا جمال ، امشو برنامت چن؟ تنهایی ؟
- هو، چطو مگه ؟
- حالم گفتـَن، موا باهات گپ بزنم یتا شیشه هم امگفتن با هم بنینیم
- دوباره چه بودن ؟ شهناز سر کارت اینهادن ؟ بابا ولش بکن تو هم .
- هو دگه ، اذیت مکن جمال نیاز امه به گپ زدن.
جمال که ایناتونست به عظیم جواب منفی هادیت ایگو :
- یه ساعت دگه مه خونه ام بدو
هنوز جمال ماشین تو پارکینگ اینزده که عظیم رسی . با هم رفتن بالا و بساط شام خو پهن شوکه
و عظیم شروع ایکه به درد دل :
- مه هر چی اکشیدم از دست بپـِشن . خودی حرفی اینین . اگه یه درآمد درست و حسابی امسته دگه هیچ حرفی شونهه. مشکل مه فقط پولن و بس ، اگه پول امسته ....
- ای بابا تو مشکل از خودتن ...
هنوز گپ خو تموم اینکرده که عظیم پری تو حرفش :
- تو هم مثل بپ ما گیر اتدادن مه اگه مواسته مثل تو بشم خو هیچ . آدم باید یه درآمد درست ایببوت ... مگه تو خودت که مثلا کار اکردی کم گرفتاری اته ؟ هر روز انالیدی ...
جمال که همش تو فکر اون پول و هسته به عظیم ایگو :
- تو اگه یه پول زیادی پیدا بکنی چه اکنی ؟
- ههههه ، ای چه سئوال ... ی تخیلین اپرسیدی ، ما اگه ای شانسون موهسته ....
- نه جدی اگه پیدا بکنی چه اکنی؟
- چه اکنم؟ معلومن ، پهلو ایسوف کهره یتا قایق اُمدیدن ،220 انژکتور ایبستن رو تشت اسکیت ،ترینگ ترینگن ، همش یه سرویس دیریا رفتن ، سر قیمتم ندادن . اولین کاری که اکنم ارم اخرم ، بعد اکردم تو خط مشروب سرویسی خدا تومن کار اکنت....... . مُردم از بس حمالی مَردم امکه ...
- دانشگاه چه اکنی؟
- ههه ، ای بابا تو هم دلت خاشن مه اگه پول امبشت درس ما چه بکنم؟...
اون شو بعد از رفتن عظیم ، جمال دوباره ره سراغ کیف و پولو در ایوارد و ششمارد و با خودش فکر شکه و همو جا خو رَه ...
صبح بلند بو ایدی پولو دور و برش رختن و خودشم حالش خوب نهسته ...
دگه رغبت سرکار رفتن اینهه . خیلی با خودش کلنجار ره ، بالاخره تصمیم خو ایگه . فقط مشکلش ای هسته که ایهمه دِرهم کجا بـِبـَرت صرف بکنت . مسلما تو بندر هر جا ایبرده گیر شکفت . یهو یاد حرف عظیم که ، فکر خوبی هسته . شتونست خرد خرد ، پول خو تبدیل به جنس بکنت و اینجا بفروشد. هم پول خو صرف شکه و هم درآمدش خوب هسته. مشکل بعدیش عظیم هسته که با اینکه آدم کاملا قابل اعتمادی هسته ، جلو دهنش ایناتونست بگنت ولی چاره ای نهه ، آخرش دل یه دل ایکه و زنگ ایزه بی عظیم :
- سلام جمال ، چطو ای موقع زنگ ایزدن؟ دوش خوب خافتی
- سلام ، عظیم هر جا هستی زود بدو کارت امهه
- خیر بشت برنامه چن؟
- امگو زود بدو گپ ول مزن
عظیم بعد از نیم ساعت پیداش بو ....
- چه خبرتن جمال ؟ چه بودن ؟ خیر بشت...
- حرف دوش شوِت یادتن؟
- چه ؟راجع به شهناز؟
- نه بابا ، قایق و دیریا و بار و ...
- هو بیچه مگه؟
- فقط باید قول هادی بین خومو بُمُنت ، خیلی مهمن
عظیم که آدم شوخ طبعی هسته ، با نیشخند ایگو:
- ای بابا ، حالا چه بودن که ایقد نگرانی، مترس بی کسی ناگم دگه چه غلطی اتکردن ؟ راستی بگه ...
- جدی بش عظیم . مه یه پولی دستم هوندن موات یه مقداری امتحانی بریم جنس بیاریم
- اِه ، چقدی ابوت ؟ از کجا اتواردن؟
- چه کار اته فکر کن مال خودمن ... پایه هستی یا نه؟
- مه مخلصتم .... توات همی الان زنگ بزنم ایسوف کهره معامله جوش هادیم؟
(پایان قسمت دوم)
نویسنده : خالو مجید
عکس : عکاسان هرمزگان

کیف چرمی (1)

     

ظهر تابستونَ، هوا خیلی داغ هسته و کار کاسبی هم خراب.
جمال با بدبختی ماشین ایزه تو پارکینگ و همیطو زیر لو فحش شدا ،خودش هم اینافهمی به که فحش ادادن ، به سازنده آپارتمان ،به ماشین که فرمونش ایناچرخی ، به خودش یا ...

از حموم که د

ر هوند یخو آروم تـِه بو . در یخچال باز ایکه ولی هیچ چیز به درد بخوری توش نهسته غیر از چند تا نون خشک ،یه ظرف ماست که درش بازه و تقریبا یه هفته ای مونده تو یخچال ، یه قوطی نصفه لوبیا اضافه شام دوش شو و چند تا قوطی و پلاستیک که خودش هم اینافهمی چه توشن .
هر وقت مم و بپش از بستک شاهوند یه مشتی خوردنی و خرت و پرت براش شاوارده که البته نصف بیشترش هم اصلا به کار جمال ایناهوند .
بعد از خاردن لوبیا به خودش ایکردی روی تخت که سر ظهر یه چرتی بزنت. خیلی فکرش مشغول هسته .فکر نه نه و باباش و خرج مدرسه دادای کوچکش حوریه ، خرجون سر برج خودش و کرایه خونه و هزینه دانشگاه هزار فکر دگه ....
یه مدتی پـِـل ایزه تو تخت احساس شکه اصلا نخافتن یه نگاه به ساعت ایکه ایدی ساعت 4:30 پسینن و الان بیش از دوساعتن که خافتن . با هزار زور و ضرب به خو از تخت ایکند و رفت سر کار.
***********
- آقا دربست
- کجا ؟
- بلوکی ، چند میری قربان ؟
- سه تومن
- بابا چه خبره ...
- همینه که هست
- باشه بریم ولی یه ذره سریع لطفا چون عجله دارم
جمال تو دل خو ایگو : ای روزو همه عجله شوهه...
مسافرش یه جوون نسبتا توپر و خوش لباس با مود مرتب و خوش برخورد با یه کیف چرمی تو دستش . با اینکه عرق ایکرده ولی جونش بوی ادکلن خوبی شدا.
جمال با لحنی مودبانه ایپرسی :
- دانشجویی ؟
- بله
- اتفاقا منم دانشجو هستم . ترم چندی؟
- چه جالب من ترم سه ام ، شما چی؟
جمال خوشحال بو و با غرور ایگو :
- من این ترم آخرمه . زبان می خونم . شما چی می خونی؟
- آفرین پس تمومی ، من ارشد حقوق می خونم ، البته دانشگاه تهران .
تا ایگو ارشد دانشگاه تهران ، جمال یخو خجالت ایکشی ،دست و پا خو جم ایکه و آروم ایگو :
- موفق باشی .
**********
جمال یه نگاه به ساعت خو ایکه تقریبا 6:30 هسته ولی هوا هنوز روشنه .
- آقا مستقیم
- بفرما
تا مسافرنشت تو ماشین متوجه یه کیف چرمی بو،
- آقا این کیف مال شماست
جمال تا کیف ایدی یاد همو مسافر دانشجو کـَه ، فوری و بدون مکث ایگو:
- بله مال منه .
شو که رسی خونه پول خو ششمارد ، او شو کاسبی بد نهه . بی خوش یتا پیتزا ایگفته وا دو سه قوطی آبجو تگری. کنترل تلویزیون ایسید و همیطو که آبجو شخارده بی هدف کانال عوض شکه. همه فکرش مشغول کیف هسته. خیلی با خوش کلنجار ره که تو کیــف نگاه بکنت یا نه.
صبح که بلند بو ایدی تلویزیون روشنن ، سرش درد شکه دو تا کودیین ایکردی بالا و ره سرکار.
فکر کیف کلافه شیکرده . با خودش شگو:
- مه که معلوم نین به یارو صاحب کیف پیدا بکنم . در ثانی معلوم نی تو کیف چن ؟ شاید سر بریده توش بشت . بالاخره بی خوش مجاب ایکه...
تقریبا ساعت 10 شبوده که برگشت خونه و سریع ره سراغ کیف ...
(پایان قسمت اول)

خالو مجید
عکس :عکاسان هرمزگان

پنجه علی (خاطره)

قراربودشب پنجه باشیم ، مادرازکله سحرکه بیدار شده بود ، مشغول جمع کردن وبسته بندی بود ، آرام وقراری نداشت ، یک پایش تو آشپزخانه و پای دیگرش توی اتاق دیگر وجمع کردن وسائل برای پنجه . بهش گفته بودم که من مهمان دارم واین

چند روزی که ما آن جا هستیم ، اوهم با ما هست.
تازه با پگاه اشنا شده بودم ، یکی دوسالی از من بزرگتر بود. ، با ادبیات آشنا بود.وطبع شعرونویسندگی داشت . خیلی مهربان وکمی خجالتی بود ، و با هرصحبتی لب خند ملیحی به همراه داشت . سال دوم دبیرستان بود وادبیات می خواند.

عصرجمعه بود که همه دسته از هر محله ومنطقه ای راه افتاده بودند . قرار همگی آنها، چهار راه رهداری (چهارراه ایسنی هم می گفتند ) بود که سرساعت مقررباید همه انجا حاضرمی شدند. واز آنجا با گروه موزیک ، لیوا ورقص کنان ، بصورت گروه کُر ، بطرف پنجه حرکت می کردند. خیلی جالب ودیدنی بود برای کسانی که اولین بار با این گروه آشنا می شدند وحرکت ورقص موزونی آنها که با آهنگ وریتم تنظیم می شد ، می دیدند.
ازکمرکش چهار ایسنی که بگذری ، بقعه وگنبد پنجه که دربالای یک صخره بسیار بلند قرار دارد نمایان می شود. صخره ها و... راه را برای رفتن به پنجه نشان می دهند.
. صدای موزیک وبالا وپائین شدن خیزران * با حبیب که رهبری گروه را بعهده داشت ، نظم موزونی به گروه میداد وجواب تانی دار گروه که حالت گروه کر را داشت ، جلوه دیگری به تماشاگر وتماشاچی میداد.

پگاه برایش خیلی جالب وزیبا بود،دیدن این برنامه وهماهنگ بودن تمام گروه چه در رقص وچه در جواب دادن ومحو تماشا وسرا پا گوش بود.
صدای خواننده ، که اهنگ چشمان مریم را می خواند ، تصویرزیبائی از مریم وهمه دخترا ن سبزه روی بندر منعکس می کرد ، که خودرا برای یک دیدار سرنوشت ساز آماده می کردند. به تصویر کشیدن ووسمه کردن ابرو، وان هم سرمه ای سیاه ، زیبائی دوچندان به دل می نشاند، که هر جوانی ، آرزوی وصل آن سبزه روها را در سر می پروراند واین مریم کدام یک ازین سبزروهای جمع بود، نمی توانستی اورا به انگشت نشان دهی وتنها با دل بود که می توانستی به گوئی آن است! زیرایک از یک زیباتر وخوشروتر بودند. این مریمی که وسمه ، چشم هایش ورد زبان همه ی آنهاست ، کی بود؟ واین نصروک ... ازکدام مریم به این زیبائی ، این تصنیف راسروده بود، که نگاه ها را خیال می کرد ،وخیال رادرتو پرواز می داد، وتوراسرمست ازاین همه زیبائی کاروزنده بودن دل ها می کرد.
بیچاره پگاه که سرمست وسرحال ازاین شوری که برپاشده بود، درسربه چه می اندیشید وبه کدام این سبزه روهارا؟ وکدامشان را می خواست به تصویر بکشد، تا دل آرام شود، وشعفی برجان نشنید، وبر اوباز بخواند، ای سبزه رووسپیده دل ، باتوخواهم آمد ، تا آنجائی که دل باشد، به بزرگی کلام وهمه ی محبت، که تقسیم کردنش آسان نیست .
برای اینکه راه کوتاه تر شودوهمچنین گروه وهمراه کنندگان خسته نشوند، ابزارهای متعددی در این مسیر راه به کار گرفته می شد ، موزیک از لیوا ، به دهل وکسروجفتی تبدیل می شود. دوستک مرد توانمند جفتی شهر ، دست به جفتی می برد وبا آن الحان وصدائی که ازجفتی در می آورد ، همه را محوکار خود می کند. تغیری در برنامه وراندمان کار پیش نمی آید ، فقط شکل کار موزیک عوض شده ، گروه با تائنی به راه خود ادامه می دهد .
اعضای گروه که با لباس های مخصوص نوازندگان را همراهی می کنند وجمعیت که در مسیرراه به گروه می پیوند ند ، صف را دوچندان متنوع تر می شود.
مردان گروه که لباس سفید، به شکل دشداشه ودستارقشنگی و چفیه ای به سر دارند . وزنان گروه هم ملبس به لباس زیبائی هستند که به کندوره معروف است ، لباسی است سرا پا بلند که در وسط آن به انواع زر وپولک مزین شده وتور سیاه رنگی که با پولک های سفید وقرمزونیله*که درلبه های انهاگلدوزی شده به روی سر بصورت کول* حمایل کرده. این حمایل به آنها زیبائی خاصی می داد ، وآن صندل ها که راه رفتن را خرامان می کرد.
صدا ی موسیقی خط راه را می پوشاند تا راه کوتاه شود.

دوستک ، بوم ساعتی * را به تصویرجفتی می کشاند وزنان باقهقه وخنده ودو تخته کوچکی که آهنگ را بیشتر موزون می کرد ، جواب می دادند.
آنها با همین شادی می رفتند، که سه شب تمام غم های سال فراموش کنند، وزندگی دیگری را داشته باشند ، دور ازهمه درد ورنج وغمی که داشتند، وهمه آنهارادرخانه هایشان جا گذاشته بودند.
زمان ، زمان خوشحالی وشادی است، زمان غربال غم ها، زمان پیوستن ونه گسستن ، زمان جان شدن وبهم اندیشیدن .

هوای ملس بهار، به جان ها ،جان تازه ای می بخشید وموسیقی ،دراین فضا ، دل انگیز تر می کرد، خورشید گرچه گرما ی خودش را داشت ، ولی تف آن گرفته شده بود، بوی سمسول * وگل ِ رس ، که از تبخیرآب برصخره ها ، بجا مانده بود، سرمای دل انگیزی بر جان می نشاند، وبهار با تمام ابعادش را احساس می کردی.
پنجه وشبهایش ، همش شادی است وولوله . ازبالای آن صخره تمام چشم انداز شهر را می توانستی ببنی. وچه زبیابود شهردرشب ، با ان چل چراغهائی که هم شهر روشن کرده بود وهم آن ...
بشیردست به کَسرِ می شود، وچند تلنگر محکم به آن می زند، تا از صدایش مطمعن باشد ، که همان صدائی دارد که خود می خواست ، یا آنکه ، باید طناب کسرِ را بکشد ، تا آن صدای مورد دل خواهشرا پیدا کند. کسربا صدایش جواب مثبت می دهد، ونیازی به کشیدن طناب را ندارد.
باحبیب ودوستک درست وحسابی خودرا ساخته اند. شب زیبائی خودرا دارد، نور چراغهای گازی ولامپ های پر نور گنبد ، که به چند رنگ آذین است ،زیبائی را دو چندان کرده بود ، صدای ام کلثوم وعبدل الحلیم حافظ که از نوار پخش میشد ناله شب را بیشتر می کرد، . در هرگوشه وکنار که نگاه می کردی ، پچ پچ بود وخنده وبساط خوشحالی ، وگوشه های دنج هم جای عاشقان جوان بود، که سر بر بال هم گذاشته بودند ، وقصه ی نارنج وترنج برای هم می گفتند.
از خواب خبری نبود ، همه پاسدارموسیقی بودند ، وزنده دل وزنده داری .
پگاه نگاه تحسین آمیزی به من می کند ومی گوید معرکه است . ذهنم قلقلک می شود.
ماه چنان خود را آراسته بود،که گوئی آن سبزه روی زیبای گروه است ، که وسمه وسرمه ای برچشم وابرو کشیده وان جلبیل * خووس دار* وتنبان زک زیکیش وکندوره قشنگی که برتن دارد، تمام جوانان را به خود مجذوب کرده است وهمه را به تماشای خود فرا می خواند. انگارهمان مریم است که تمام قد درماه نشسته و نصروک اورا به تصویر کشیده بود ، می باشد.

صدای کسر وجفتی شب را بیقرارخود میکند،ودردلها آتش روشن می گردد، جان می گیرد، شعله می کشد. وحسادت وکینه برون می گردد. چشم گوئی ، که انگار نگاه است ، که برجان می زند. تف سوزانی احساس می شود،شقایق است ، نه اطلسی های باغ جان است که به گل نشسته اند، چه زیباست .من و پگاه به پا می نیشنم .



نفس گوئی ، که اخرست ، ودیگر هرگز نخواهد دمید ، شوری آب دهن ، انگار همش نمک است که سال ها درآب خیس خورده است ، توگوئی طوفانی شده ، در دل وروح ، نه ملسی نازکی است که بر دل وروح می وزد ، تا خنکایش دل وروح را شاداب سازد، ودل های
غبارگرفته را به تکاند، همچون بهار که زمین سرماخورده راشخم می زند، تا شکفته وشکوفا گردد، دل ها هم شخم می خورند. من وپگاه سرمست زمان وشبیم ونگاه برآن سبزه رویانی که باکندورهای زیباوجلبیل خوس دارخود، آتش بیارمعرکه دل بودند، وبا خنده های ملیح وبعضی مواقعه قهقه های بلند خود ، شوروشوقی دیگر. لطافت صحبت که از روی سادگی وصداقت گفته میشد، ودر برخی باعشوه وطنازی همراه بود وبوسه دادن های مخفی ، دور از چشم انظار بیانگرهمان حجب وحیائی بود، که هنوز فرهنگ شهری ، ویا بقول امروزی ها مدرن نشده بود.

خواب در آن شب جائی نداشت وشمع روشن دل ، خیال خاموشی را ، وصبح را جار می زد که نه وقت دمیدن است ، وقت جان گرفتن جان هاست .

.
پنجه در ایام بهار ، جای دلداگان جوان می شود، وبدر کردن کینه ونفرت ازخود. چه دل هائی که درآنجا طپش خودرا آغاز نمی کند وچه جان هائی که درآنجا یکی نمیشود، دوستی ها جان می گیرد ،ودیوارجدائی برداشته میشود،ظاهروباطن زندگی عیان میشود، وهرکس همه را به لقمه نان خود دعوت می کند. بساط اجیل وشرینی که بیانگرفراخواندن همدیگربرای اشنائی بیشترومهرورزی می باشد، درتمام گوشه وکنارپهن است ، وهمه بکاری مشغولند ، وهیچ کس زانوی غم را بغل نمی کند ، عده ای به آشپزی وگروه دیگربه ورق بازی ودلمو* ودرگوشه های دنج هم می بینی که جوانان شانس زندگی خودرا امتحان می کنند.
پنجه زیارتگاه دل هاست ونه زیارتگاه دردها !
با حبیب ، لباس سفیدی به تن دارد، ودرآن جمع قابل احترام همه می باشد ،ومی توان گفت، که بزرگ جمع است ، امابزرگی که از همه کوچکتر است ، مردی است متین وبی غرور، خوش سخن ودنیا دیده ، با هرکس به زبان خودش حرف می زند، بزرگ وکوچک فرق نمی کند ، برای همه حرف دارد.
همه منتظرند که گوزی * شروع شود، اما نه گوزی زار ، بلکه گوزی موسیقی ، گازی لیوا ، گازی جان ودل . گازی دل شوریده هائی که می خواهند سه شب تمام درآنجا بخوانند وبرقصند ،ودور از همه ی درد ها ، به نوروز وبهار خوش آمد بگویند.
گرچه در روز آخر ، به زیبائی ونظم روز اول نیست ، ولی روال کار برهمان منظر است ، اما با خاطره های تلخ وشرینی که در این سه شبانه روز برای هر کس پیش آمده ، واز همه مهمتر این جوانان وسبزه روها هستند ، که می باید کاشته های خودرا درو کنند.
و من وپگاه، که حیران وهرکدام در باور خود...


خیزران : مشابه چوب تعلیم می باشد
نیله : آبی
بوم : یک نوع موتور لنج بزرگ می باشد
بوم ساعتی : موتورلنجی که ساعت درآن کارگذاشته اند (واین بوم برای اولین بارکه آمده بود بندر ونصروک ترانه سرای محبوب آن زمان ، ترانه ای با همین نام سروده )
جلبیل : روسری
خووس :نوار
گوزی(گازی) : بازی
کول : روسری
ایسین : یکی از روستاهای بندرعباس است (چهاراه ایسنی ، راهی که قافله های آن زمان با ... به بندر وارد می شدند.
دلمو : یک نوع بازی است

نویسنده : غلامرضا دادنهال
عکس : تزئینی

فاتک قسمت آخر

چن تایی ازهمکارون رحمون تو بانک وختی شودید رحمون شواتن بریت تو بیمارستون شر درست بکنت، شوترسوندی که نریت. دوسه تایی هم که شاخاسته برنامه خنده شو جور بشت تحریکی شوکرد که بریت و انتقام خو بگنت. یکی شو ایگو نری بدبخت که دکتر 

سوزن تزنت وا تورگ اَبی. رحمون خیلی از ای گپ ترسی. یادی هوند که چن سال کبل وختی کلغ بونگو شی گفته چهار نفر وا زور دست و پاش شوگفت و سوزنی شوزه و رحمون تا دو روز غار شزده. یکی دگه ایگو: نری بدبخت که اگه دکتر نگات ایکه شاش بند اَبی.

رحمون تو بیمارستون ب هرکه شرسیده سراغ دکتر پژمان شگفته. تا بالاخره یکی ایگو بره تو بخش. ولی رحمون اینافهمی بخش چن. تا ایکه شامسی ایخو ب پست راضیه و ایپرسی: دادا تو بندری؟ راضیه جوابش ایدا: بله امری توهستن؟ رحمون ایگو: مواتن ب دکتر بگینوم. راضیه کنجکاو بو و ایپرسی: چکار اتهستن چون دکتر خیلی سری شلوغن. رحمون ایگو: خیلی وازش کارم امهه. تاکید رحمون رو کلمه خیلی باعث بو راضیه شک بکنت و بپرسیه: فکر ناکنم اَمرو بتونی ای بگینی. رحمون همی طو که مشغول گپ زدن با راضیه هسته ایدی که یه نفر مرد که لباس سفید نگرشن و گوشی ایکردیدن دور گردون خو یک تا سرنگ بارشن و ب راضیه ایگو: راضیه خانم اینو بزنین به همون مریضی که گفتم. یک لحظه نگاه رحمون کفت وا چهم دکتر و متوجه بو که دکتر بِر و بِر نگاش نکردن. جون رحمون مورمور بو. راضیه ایگو: چشم آقای دکتر. و تا راضیه برگشت ایدی که از رحمون خبری نین. رحمون دو تا ایهسته دو تا پام کرضی ایگفت و ایزه بچاک و همی طو که بطرف موتور خو دو شکنده دعا شکرده و بخودی شگفته: ای خدا به جوونی م رحم بکن، یا ابلفرض اگه شاش بن بودم چه بکنم، یا سید مظفر. رحمون چن کوچه بالاتر ووستا و ره تو پس کوچه و چون بخودی فشار ایوارد هرچه زور ایزه شاشی نهوند. دومرتبه ایگو: ای مم بدو که شاش بن بودوم، خدایا غلط امکه. رحمون تا پسین از بس بخودی تلقین ایکه شاشی نهوند. پسین ره در خونه بپ فاتک و درایزه و ایگو: گه م خو غلط امکه. بپ و مم فاتک که شونافهمیده جریان چه بخیالشو رحمون هوندن معذرت خواهی بکنت: شوگفت که مانعی اینین. بدو بنین چای بخو که فلاسک جدید موخریدن.

رحمون صب که از خو بلن بو ایدی که سرجاش تَرِن. غار ایزه: مُم که هوو ایرختن توی جای مِه؟ مم رحمون ایگو: تو خُو شاش اتکردن. و رحمون نفس راحتی ایکشی.

***

وختی نتیجه کنکور منتشر بو، پژمان اصلا باور ایناکرده که فاتک دانشگاه پژشکی شیراز کبول بودن. چن ماه بعد پژمان بی خودی منتکل ایکه ب شهرخو شیراز تا فاتک بتونت بریت دانشگاه و درس خو بخونت. فاتک ب کمک شو خو پول شفرستاده و خونه بپ خو تعمیر ایکرد و یک تا اتاق دگه هم ب رسول درست ایکه و کلی وسایل براشو ایخری. یکبار هم بخاطر هیش زیبا هوند بندر. و ایکک درسی زیاد و سنگینه که فرصت سرخاروندن اینهه.

هفت سال بعد وختی فاتک فارغ التحصیل بو پژمان جشن مفصلی راه ایکردی و با افتخار ب همه نشون ایدا که خانمش دکترن. مخصوصن ب خانواده خاله اش که ب فاتک تحقیر شاکرده. بعد هم هوندن بندر و زیبا که با یک ارزیاب گمرک هیش ایکرده بخاطر ایکه ب شوو خو نشون هادیت که چه رفیکونی ایهستن یک جشن درست و حسابی ترتیب ایداد. از همه بیشته ولی مم فاتک و رسول که حالا دیپلم خو ایگفته خوشحال هسترن. ولی افسوس که بپ فاتک که دو سال کبل از ای جریان فوت ایکرده دگه زنده نهسته تا بگینت که دختش دکتر بودن.

زیبا ب فاتک ایگو: مهرانیگز خیلی دلی شخاسته بیاتن ولی بخاطر دوتا چوکون کوچکش نی تونست از دبی بیاتن. و توضیح ایداد که مهرانگیز با یکی از فامیلون خو تو دبی عروسی ایکردن و وضعی توپن. فاتک متوجه بو که زیبا هم یک تا پُس جون ایهستن چون خیلی دلی شواسته که یک تا دخت و یک تا پس ایبشت. زیبا جلو مهمونن ایگفت: آفرین ب فاتک، باعث افتخار مایی، ثابت اتکه که دخت بندری با همه محدودیتون که ایهستن اگه بخواد اتونت ب همه جا برسه. فاتک تکیه ایداد ب شو خو و ایگو: البته بشرطی که مَردِش دَرک ای بکنت!

زیبا واخنده ب پژمان ایگو: پَ حالا دگه وختشن که حسابی ب فاتک درک بکنی و چن تا چوک براش درست بکنی؟ پژمان ایپرسی : چی گفتی؟ فاتک ایگو: میگه چن تا بچه... پژمان جواب ایدا: باید حتما بندری یادم بدی. زیبا ایگو: اول چوک درست بکن بعد بندری یاد بگیر و همه شو زیر خنده. پژمان دومرتبه واخنده ایگو: ما تصمیم گرفتیم تا فاتک درسش تموم نشده بچه دار نشیم. زیبا ایگو: خو حالا که تموم شد دگه. پژمان دستی ب پشت فاتک ایکشی و ایگو: نه تموم نشده، فاتک میخواد جراحی بخونه...

اسمال: با سپاس از همراهی و همدلی همه شما دختون و چوکون خش بندری و غیر بندری . امیدوارم که امتونسته بشت خدمت کوچکی ب لهجه و گپ و گویش بندری بکنم. به امید روزی که چوکون و دختون بندری به بندری گپ زدن خو افتخار بکنن.

گپ و گویش بندرعباسی : با تشکر از اسمال گرامی نویسند ای مجموعه که خیلی هم اعضا استکبال شُوکه و انشالله بازهم اَ نوشته ُون جُون شما استفاده بکنیم 

عکس : محمد برکار

فاتک (15)

پژمان ب فاتک ایگو: میل خودته، دوست داری کارت رو داشته باشی ایرادی نداره. فاتک دو دل هسته که کار خو ول بکنت یانه. شواسته بدون ایکه پولی از کسی بگنت ب خانواده خو کمک بکنت. ماه اولی که حقوق ایگفت، تصمیم ایهسته ب خونه شون کولر بخرت 

ولی وختی یک تا چرخ ب رسول و لباس ب خودی و بپ و مم خو ایخری خیلی زود پولی تموم بو. حتی پولی براش نموند تا یک تا کهنه شور ب مم خو بخرت تا توی ای هوای گرم مجبور نبشت لباسون وا دست بشورت. فاتک یه خورده فکر ایکه و ایگو: میخام کار بکنم. پژمان بغلش ایکه و ایگو: میل خودته من هیچوقت مجبورت نمی کنم کارت رو ول کنی. فاتک حس ایکه پژمان برخلاف میل دلِ خو گپ نزدن و اصلا دوست اینی زنش تو بایگانی کار بکنت.

پژمان فکت ب دوستون صمیمی خو و چن تا بندریون مث ناخدا سورویی و یکی از همکارون کشمی ش که هرازگاهی شرفته کشم خونه شو دعوت ایکرده، حتی ب دکتر ناصر هم دعوت اینکرده چون ناصر میونه خوبی با آدمونی بکول خودی بی سروپا اینهه. صفتی که خیلی باعث دلخوری پژمان شبوده چون احساس شکرده فاتک و خانواده ش هم از نظر ناصر بی سرو پان. فاتک هم فکت ب خانواده مهرانگیز و زیبا دعوت ایکرده. مم فاتک خیلی خوشحاله ولی بپ فاتک نه. چون دکیکه ب دکیکه از مم فاتک شپرسیده یعنی هیچی پول نکد نادیت؟ و مم فاتک جوابی شداده: نه. زیبا چن تا نوار بندری ایوارده و با مهرانگیز و داداش و دخت ناخدا حسابی مجلس با چمک بندری گرم شوکرده. پژمان هم هی شپریده وسط و چمک شکرده ولی همه بهش خنده شاکرده. بکول ناخدا دکتر مث گا رو خرمن اَجکیدن. دکتر هم جواب شداده چیکار کنم این زیبا خانم رقص بندری بمن یاد نمی ده. زیبا ایگفت: سرکنگی بایه توی خونت باشه آغای دکتر. از همه بیشته رسول دلی از عزا درایوارد و کیسه ون خو پزاز آجیل و شکلات ایکرده. و هی ب مم خو شگفته: مه ای مواتن مه او مواتن. آخر شو که همه شاخاسته برن بپ فاتک جلو همه سِه ایکه و ایگو: آغای دکتر پی ما رسمن که... مم فاتک متوجه بو که الانن که بپ فاتک آبروریزی بکنت و فاتک شوِ هیش خو بزنت زیر گریخ، بهمی خاطر ایگو بله رسمن که دوماد بایه بریت زیارت. فاتک یک نفس راحتی ایکشی و بی بپ خو ایبوسی و آهسته تو گوشش ایگو: پول ایدادن غصه مخو.

***

مم و دادای پژمان هر دو با فاتک روبوسی شوکرد. فاتک هم کلاس اینها و ب بپ و کاکای پژمان هردو ایبوسی. بعد ره طرف بی بی پژمان که روی صندلی چرخدار نشته و دست بی بی ایبوسی. بی بی پژمان خیلی خوشش هوند. خاله پژمان که انتظار ایهسته پژمان ب دختی بگنت وختی ششنوته که پژمان با زن خو نهوندن شیراز با سرعت از تهران ب خودی ایرسونده شیراز، یَه نگاه سردی ب فاتک ایکه و توی دل خو ایگو: دهاتی. بعدته هم توی مطبخ آهسته ب پژمان ایگفت: اینهمه دختر خوشگل تو فامیل بود رفتی این دهاتی رو گرفتی؟ و کهکه ایزه زیر خنده. پروین دادای پژمان ایگو: علف باید ب دهن بزی شیرین باشه خاله جون.

بعد از یک هفته فاتک با همه کمرویی ش با خانواده پژمان خیلی صمیمی بو. بخوصوص بی بی پژمان. چون فاتک و بی بی هردوتا سحر خیز هسترن و دوتایی شانشته توی مطبخ واهم گپ شازده و چایی شاخرده. یکی دو دفه هم فاتک ب بی بی وا صندلی چرخدارش ایبرد صحرا و شیگردوند. بی بی هم جلو همه شو ایگفت: خدا خیرت بده دخترم خیلی وقت بود بیرون نرفته بودم، دلم باز شد. دوهفته بعد خانواده پژمان عروسی مفصلی راه شوکردید. و چن روز بعد پژمان ب فاتک ایسید و ماه عسل رفتن پی فامیلون خو توی ایل قشقایی.

وختی برگشتن بندر یه شو پژمان ب فاتک ایگو: دلت نمی خواد درس ت رو ادامه بدی؟ فاتک فکر ایکرد که اگه درس بخونت مجبورن کار خو ول بکنت و ناتونت ب خانواده خو کمک بکنت. هنوز توی ای فکره که یک تا کولر ب خانواده خو بخرت. فاتک نگاهی ب پژمان ایکرد و ایپرسی تو دلت بچه نمی خواد؟ پژمان جواب ایدا: چرا من خیلی دوست دارم یه دختر داشته باشم. فاتک ایگو: منم خیلی بچه دوست دارم. پژمان با ایکه آدم با انصافی هسته ولی خیلی دلی شواسته زنش مدرک ایبشت. پژمان ب فاتک ایگو: بیا اینجا. فاتک هوند نشت روی مبل کنار پژمان. پژمان ایزه رو زانو خو و ایگو: نه، بشین اینجا. فاتک واخنده نشت روی زانوی شوخو و پژمان ایگو: حیفم میاد با این هوشی که تو داری بیفتی به بچه داری. پژمان بیشته بخاطر خودی شخاسته فاتک درس بخونت و مدرک بگنت. ولی متوجه هسته که فاتک هم خیلی باهوشن و اگه تصمیم بگنت اتونت خیلی خوب درس بخونت.

رحمون موتور خو پارک ایکه و در ایزه. مم فاتک که تو جونشور مشغول شوشتن لباسونه وا دو هوند دم در و ایپرسی: که ن؟ از وختی فاتک هیش ایکرده از ترس رحمون در لحه از داخل شابسته. رحمون صداخو کلفت ایکرد و ایگو: من مامور بَرکم. فاتک از هم تَن صدای رحمون بی ای ششناخت و هم از خملی گپ زدنش. و ایفهمی که خودشن. از ناچاری در وازایکرد و ایگو: کم پیدایی آغا رحمون؟ رحمون جواب ایدا: وختی بی ما تحویل ناگری بیام چه بکنم؟ مم فاتک جوابش ایدا: خونه خوتن آغا رحمون. رحمون نشت رو حصیر و ایگو: یک تا چایی هاده که خیلی سرم درد نکردن. بپ رحمون از داخه سرا در هوند و ایگو: سلام رحمون. رحمون جواب ایدا: سلام خالو کمبر، چهمت چطورن؟ بپ فاتک جوابش ایدا: خیلی خوبن حالا همه جا اگینم. رحمون وا خنده ایگو: یادتن با پا تهوند تو سفره و ایزه زیر خنده و ایگو: خاله بدو که تمباک برات امواردن. و یک ورک دفتر که لاش ب اندازه یک تا کلیون تمباک ایپیچیده ایداد بار مم فاتک. رحمون چن تا پک ایزه ب کلیون و ایپرسی: چطوکان که هردفه مه اتام فاتک ب خودی کایم اکنت؟ بپ فاتک بی خبر ازهمه جا ایگو: فاتک شو ایکه ره. مث ایکه تابُک بزنن تو سر رحمون. رحمون کلم کلیون ایکوبی رو حصیر و ایگو: آخری کار خو اتکرد کور نکبت، چکک پول اتگفت بی دخت شو اتداد؟ بپ فاتک خرس توی چهمی جم بو و ایگو: هیچی بخدا، وا یک تا سرحدی شوایکرد که یک کنی پول اینداد. رحمون بلن بو یک تا لات ایزه زیر فلاسک چایی و غار ایزه مگه ب ای یارو نگینم و ره صحرا... (ادامه ایهه )

....

نویسنده : اسمال 

عکاس : امیر فخری