فاتک (15)

پژمان ب فاتک ایگو: میل خودته، دوست داری کارت رو داشته باشی ایرادی نداره. فاتک دو دل هسته که کار خو ول بکنت یانه. شواسته بدون ایکه پولی از کسی بگنت ب خانواده خو کمک بکنت. ماه اولی که حقوق ایگفت، تصمیم ایهسته ب خونه شون کولر بخرت 

ولی وختی یک تا چرخ ب رسول و لباس ب خودی و بپ و مم خو ایخری خیلی زود پولی تموم بو. حتی پولی براش نموند تا یک تا کهنه شور ب مم خو بخرت تا توی ای هوای گرم مجبور نبشت لباسون وا دست بشورت. فاتک یه خورده فکر ایکه و ایگو: میخام کار بکنم. پژمان بغلش ایکه و ایگو: میل خودته من هیچوقت مجبورت نمی کنم کارت رو ول کنی. فاتک حس ایکه پژمان برخلاف میل دلِ خو گپ نزدن و اصلا دوست اینی زنش تو بایگانی کار بکنت.

پژمان فکت ب دوستون صمیمی خو و چن تا بندریون مث ناخدا سورویی و یکی از همکارون کشمی ش که هرازگاهی شرفته کشم خونه شو دعوت ایکرده، حتی ب دکتر ناصر هم دعوت اینکرده چون ناصر میونه خوبی با آدمونی بکول خودی بی سروپا اینهه. صفتی که خیلی باعث دلخوری پژمان شبوده چون احساس شکرده فاتک و خانواده ش هم از نظر ناصر بی سرو پان. فاتک هم فکت ب خانواده مهرانگیز و زیبا دعوت ایکرده. مم فاتک خیلی خوشحاله ولی بپ فاتک نه. چون دکیکه ب دکیکه از مم فاتک شپرسیده یعنی هیچی پول نکد نادیت؟ و مم فاتک جوابی شداده: نه. زیبا چن تا نوار بندری ایوارده و با مهرانگیز و داداش و دخت ناخدا حسابی مجلس با چمک بندری گرم شوکرده. پژمان هم هی شپریده وسط و چمک شکرده ولی همه بهش خنده شاکرده. بکول ناخدا دکتر مث گا رو خرمن اَجکیدن. دکتر هم جواب شداده چیکار کنم این زیبا خانم رقص بندری بمن یاد نمی ده. زیبا ایگفت: سرکنگی بایه توی خونت باشه آغای دکتر. از همه بیشته رسول دلی از عزا درایوارد و کیسه ون خو پزاز آجیل و شکلات ایکرده. و هی ب مم خو شگفته: مه ای مواتن مه او مواتن. آخر شو که همه شاخاسته برن بپ فاتک جلو همه سِه ایکه و ایگو: آغای دکتر پی ما رسمن که... مم فاتک متوجه بو که الانن که بپ فاتک آبروریزی بکنت و فاتک شوِ هیش خو بزنت زیر گریخ، بهمی خاطر ایگو بله رسمن که دوماد بایه بریت زیارت. فاتک یک نفس راحتی ایکشی و بی بپ خو ایبوسی و آهسته تو گوشش ایگو: پول ایدادن غصه مخو.

***

مم و دادای پژمان هر دو با فاتک روبوسی شوکرد. فاتک هم کلاس اینها و ب بپ و کاکای پژمان هردو ایبوسی. بعد ره طرف بی بی پژمان که روی صندلی چرخدار نشته و دست بی بی ایبوسی. بی بی پژمان خیلی خوشش هوند. خاله پژمان که انتظار ایهسته پژمان ب دختی بگنت وختی ششنوته که پژمان با زن خو نهوندن شیراز با سرعت از تهران ب خودی ایرسونده شیراز، یَه نگاه سردی ب فاتک ایکه و توی دل خو ایگو: دهاتی. بعدته هم توی مطبخ آهسته ب پژمان ایگفت: اینهمه دختر خوشگل تو فامیل بود رفتی این دهاتی رو گرفتی؟ و کهکه ایزه زیر خنده. پروین دادای پژمان ایگو: علف باید ب دهن بزی شیرین باشه خاله جون.

بعد از یک هفته فاتک با همه کمرویی ش با خانواده پژمان خیلی صمیمی بو. بخوصوص بی بی پژمان. چون فاتک و بی بی هردوتا سحر خیز هسترن و دوتایی شانشته توی مطبخ واهم گپ شازده و چایی شاخرده. یکی دو دفه هم فاتک ب بی بی وا صندلی چرخدارش ایبرد صحرا و شیگردوند. بی بی هم جلو همه شو ایگفت: خدا خیرت بده دخترم خیلی وقت بود بیرون نرفته بودم، دلم باز شد. دوهفته بعد خانواده پژمان عروسی مفصلی راه شوکردید. و چن روز بعد پژمان ب فاتک ایسید و ماه عسل رفتن پی فامیلون خو توی ایل قشقایی.

وختی برگشتن بندر یه شو پژمان ب فاتک ایگو: دلت نمی خواد درس ت رو ادامه بدی؟ فاتک فکر ایکرد که اگه درس بخونت مجبورن کار خو ول بکنت و ناتونت ب خانواده خو کمک بکنت. هنوز توی ای فکره که یک تا کولر ب خانواده خو بخرت. فاتک نگاهی ب پژمان ایکرد و ایپرسی تو دلت بچه نمی خواد؟ پژمان جواب ایدا: چرا من خیلی دوست دارم یه دختر داشته باشم. فاتک ایگو: منم خیلی بچه دوست دارم. پژمان با ایکه آدم با انصافی هسته ولی خیلی دلی شواسته زنش مدرک ایبشت. پژمان ب فاتک ایگو: بیا اینجا. فاتک هوند نشت روی مبل کنار پژمان. پژمان ایزه رو زانو خو و ایگو: نه، بشین اینجا. فاتک واخنده نشت روی زانوی شوخو و پژمان ایگو: حیفم میاد با این هوشی که تو داری بیفتی به بچه داری. پژمان بیشته بخاطر خودی شخاسته فاتک درس بخونت و مدرک بگنت. ولی متوجه هسته که فاتک هم خیلی باهوشن و اگه تصمیم بگنت اتونت خیلی خوب درس بخونت.

رحمون موتور خو پارک ایکه و در ایزه. مم فاتک که تو جونشور مشغول شوشتن لباسونه وا دو هوند دم در و ایپرسی: که ن؟ از وختی فاتک هیش ایکرده از ترس رحمون در لحه از داخل شابسته. رحمون صداخو کلفت ایکرد و ایگو: من مامور بَرکم. فاتک از هم تَن صدای رحمون بی ای ششناخت و هم از خملی گپ زدنش. و ایفهمی که خودشن. از ناچاری در وازایکرد و ایگو: کم پیدایی آغا رحمون؟ رحمون جواب ایدا: وختی بی ما تحویل ناگری بیام چه بکنم؟ مم فاتک جوابش ایدا: خونه خوتن آغا رحمون. رحمون نشت رو حصیر و ایگو: یک تا چایی هاده که خیلی سرم درد نکردن. بپ رحمون از داخه سرا در هوند و ایگو: سلام رحمون. رحمون جواب ایدا: سلام خالو کمبر، چهمت چطورن؟ بپ فاتک جوابش ایدا: خیلی خوبن حالا همه جا اگینم. رحمون وا خنده ایگو: یادتن با پا تهوند تو سفره و ایزه زیر خنده و ایگو: خاله بدو که تمباک برات امواردن. و یک ورک دفتر که لاش ب اندازه یک تا کلیون تمباک ایپیچیده ایداد بار مم فاتک. رحمون چن تا پک ایزه ب کلیون و ایپرسی: چطوکان که هردفه مه اتام فاتک ب خودی کایم اکنت؟ بپ فاتک بی خبر ازهمه جا ایگو: فاتک شو ایکه ره. مث ایکه تابُک بزنن تو سر رحمون. رحمون کلم کلیون ایکوبی رو حصیر و ایگو: آخری کار خو اتکرد کور نکبت، چکک پول اتگفت بی دخت شو اتداد؟ بپ فاتک خرس توی چهمی جم بو و ایگو: هیچی بخدا، وا یک تا سرحدی شوایکرد که یک کنی پول اینداد. رحمون بلن بو یک تا لات ایزه زیر فلاسک چایی و غار ایزه مگه ب ای یارو نگینم و ره صحرا... (ادامه ایهه )

....

نویسنده : اسمال 

عکاس : امیر فخری