مواتن ای زمُون شیدا بگردُم

مواتن ای زمُون شیدا بگردُم

غریب و گُم بودُم پیدا بگردُم

دلُم مث پرستوی اسیرن
دو دستُم خالی و خیلی فخیرن

چِشِ عاشک همش دنبال یارن
دو چشمون مه ام امروُ اجیرن

یه چیزی تو دل ِ مه سوز ابودن
بلندیش به کَد موز ابودن

غمی مَستن فراوُن در فراوُن
دو چشمونم به مث ابر و بارُن

اَترسُم بارشش سیِلی ببارت
زمستون نه اُونم فصل بهارُن

دل پاییزیُم لبریز غو بُو
فراری رو بصحرا کوه و کَم بُو

خیال اُمکه اَبو رامش بسازُم
ولی ناکس توصل بر قسم بُو
.
محمد مذنبی

منتظر یَ چِیچَکا

اَز جانِ خسته دلِت جامه غُصته در بیار
مَوال اسیر غَم بَشِت رو لُوُنی خَنده بِکار

با پَرپرُوکِ نَفَسُم هَر رو اَنینُم رو سِرا
خُدا نَکُن خَنده بشت اَلُو دیریا مُ جدا
روزون مثِ ی تِی تُوَک دمبال سایه وا سری
شُو تا سَحر مُرغَک دل منتظر یَ چِیچَکا

هَر روز اَرَم مثِلِ کدیم وا دِلِ خَسته پا تِیو
تُو گُوشِ کالِنگ اَخُونُم کصه ی خُو تاسَرِ شُو
صبح تاپَسین شُو تا سَحر سَر وا سَر مُوج اَنُسُم
دَست خُودُم نین که نَرَم دیریا اَگیت پا بَ بُدو

مثل گَراشی پُر اَ هُو چشمُون پُر خَرص دِلُم
تُو سِرگی اَ سِوندِ شُو جَهله اَسازُم وا گِلُم
لُوار تابستان اَتا درختِ اَمبا بَر اَدیت
بَر رو سراح وا کاغذی که مثل سایه ن وا کِلُم

.
Genow

" نطفه غم "

دِلُم از دَست دُنیا خَستَه بُودِن
دِلُم وا نُطفه غم بَستَه بُودِن

کَسی مِثل مِه مِحنَت اینَدیدِن
گُلُن ماتم از عِشق اینَچیدِن

رَفیکُن عَزیز اِی هَمتَبارُن
خُدا هیچ وَخت نَکُنت از هَم جُدامُن

پَسینُن لُو تیُو ما رَفتَه گازی
وا یَه هوتابِلا مابُودَه راضی

کُجا رفتِن شُوُنِ سَرخُون و ایسین
غم و شروَند و بارون تو کـَرگین

دِگـَه اون روزُن هیچوَه نِتاتِن
مِه بیهودَه ای عزیزُم آواز اَخُونُم

شاعر : ابرهیم منصفی

.

چوک شغو

چِل چل هُو لُو تِیو

سَرِ شُو چِل چل هُو لُو تِیو چکَه خاشِن

مائی نِشپیلی خاشِن ،

رو شُونَه کَندِر چه خاشِن
رو خاکِ بندر چه خاشِن

صُحب اَبو ت ، اَفتو اَتات رو پَنگ مُغ جا بِگرت
بَپ ما یا علی اَگیت مائی اَ مُشتاه بِگِرت
پا بَ یا حَمله بِگیم ُو دِل وا دِیریا بِزَنیم
مُوج هِمَت تُو نگا مُون رنگِ فردا بِگِرت

گَل اَنُو گازی اَ نُو ، روز اَنُو روزی اَنُو
دِیریا خاطرت شَواتِن دِل بِزن وا دلِ هُو

ای هَمی هَنُو خاشِن اَلَنگَچی دُو دُوَکا
شُونه وا شُونه یِ هِمَت لُو تیُو چوکَلَکا


عکس: محمد امین نجفی زاده

شَروند بَندر

چِکَک شَروند بَندر شیون اِیشه

شُو مَهتاب که دریا دیدن اِیشه

مِه یارُم لُو تیُو شَروند اَخُنه
گل اَندُمی که گُل پیراهن اِیشه

درخت ریشه دارن بنَدرِما
خَرابِ روزگارن بَندر ِ ما

لُو دریا همیشه تُشنه نشتن
ادامه ی اِنتظارن بَندرِ ما

شعر از زنده یاد صالح سنگبر

مِثِ شروندِ غریبُن

مِثِ شروندِ غریبُن ، غم ِعِشق تو مَخُندَه

نِصپ شُو ، اَندول ِچوکُم ، تو خیالم مَتَکُندَه

پای اُ گُوچاه هِندی ، پُشت دیوال ِشِکستَه

دَست و پام وا بَنِ سیسی ، توی بُتْخُنَه شُبَسْتَه

چه عَذابُن کِه تو نَتدا، بِی دِل بی کَس و کارُم

چه بَلا اُن کِه مه نَمدِی ، تا ول اِتکِه تو مُهارُم

نَمَدُنِستَه کِه هَر چه تو تگُ ، خُو و خیالِن

نَتَدُنستَه کِه آیندَه ، یَه گولُن ، یَه مُحالِن

شُوُ هَمْصِدای بارُن ، بِی تو چیچِکا مَگُفتَه

اَگه یک رو نَمَدیدِت ، دِلُم از غم شَپَدُفتَه

تو مِثِ بَهار عُمرِی ، گل سرخ بی نَهایت

مه پُر از خَزُن پیری ، همه گِلَّه و شِکایت

مِثِ مُرغ سَر بُریدَه ، تو دِلُم نَپَلپَتیدَم

هَنوزَم وا چِمِ کورُم ، بی تو رو وا رو نَدیدَم


ابراهیم منصفی (رامی)

جنوب

مه اَهل بندرُم خاکِ جُنوبُم
مه اَز مردم دلپاکِ جُنوبُم
مِه دلسُخته رو هَر خاکی بِنینُم
بیاد خاکِ نَم ناکِ جُنوبُم

یادتن 13

یادِتِن آدم ساده هَستَریم / یادِتِن که بی اِفاده هَستَریم
زیر پامُو پَریتَک غُالی نَهَ / لَوِ مواَ خَندهُ خالی نَهَ
دِلِمُو شاهِن اَ مِهرَبُنی یَهَ / رو لُوُ کِصِ ه یِ هَمزَبُنی یَهَ
باشه که زِندگِیمُ تِراز نَهَ / دَسِمُو پیشِ کسی دراز نَهَ
باشَه که سُفره ی َ رَنگین مُنَهَ / یه نفر آدم غمگین مُنَهَ
همه جا مِهرُ وفا بَدِی نَهَ / گَپ اَ بومی گَپ اَ سرحدی نَهَ
یادِتِن ما دگه دَه مرد نَهَریم / اسیر تریاک وُ اِی گَرد نَهَریم
پریتک = پاره حصیر بافته شده از برگ درخت نخل
غالی = قالی
لُوِمو =لب هایمان
شاهن پُر . لبریز
کصته = قصه
تراز = میزان
سرحدی = به غیر بومیان اطلاق می شود
ده مرد = کنایه از گیر کردن . نه راه پس و پیش داشتن
.
محمد مذنبی

یادتن 12

یادتن 12
یادتن نارو و شیرگو یادتن / یادتن هوباد تیربو یادتن
یادتن کلاه فَرَنگی یادتن / یادتن ناوُن جَنگی یادتن
یادتن پَترِی خَلخال یادتن / یادتن مَنگوُر و تافال یادتن
یادتن کَلپورِغ و مُور یادتن / یادتن ماشین عباس گوُر یادتن
غایه هارگیز گردُنَه تو یادتن / خُنُه خُنَه رَفِتِنَه تو یادتن
یادتن خُنَه اُ دیوال اِی نَهَ / یادتن دیوال خریدار اِنَهَ
روزِ بارُن کُنچیلی گِلی شَبُو / دَرِ خُونَه شُوُ آغِلی شَبُو
{نارو} =نوعی بیماری با خارش پوست و تب شدید در محل خارش تاول ظاهر می شودو مدتی بعد تاول شکافته و رشته های باریکی ظاهر اطراف آنرا با آب گرم ماساژ و سپس با دقت سر رشته را با دست می کرفتند و آرام آرام آن را بیرون می کشیدند چیزی شبیه کرم و طول آن گاهی تا نیم متر می رسید
{شیرگو} بیماری عفونتی که در سر انگشتان دست ایجاد مشود
{ هوباد} آبگرم
{تیربو} روستای در نزدیکی شهر فین
{کلا فرنگی} داراحکومه هلندی ها ساخته شده در دوران سلطنت صفویه در محل گمرک قدیم روبروی اسکله شهر
{پتری} آلات زینتی که زنان به بینی می زدند
{خلخال} نوعی زینت زنانه که به مُچ پا می کنند و در آن زنگوله قرار دارد و یکی از لوازم اهل هوا {زار} می باشد
{منگور} = بافته ای گیاهی جهت استفاده در زیر سقف خانه های قدیم
{تافال} بریده ای از کنده درخت نخل
{کلپورغ و مور} دو نوع داروی گیاه هی
{هارگیز گردون} مراسمی در نیمه شعبان که بچه ها الک بدست به درب خانه ها مرفتند و صاحبخانه از آنها با شیرینی پذیرایی می کرد
{کنچیلی} کوچه باریک
{شو} شب
{آغلی} کلون در
{شبو} می شد
...
محمد مذنبی