مِثِ شروندِ غریبُن

مِثِ شروندِ غریبُن ، غم ِعِشق تو مَخُندَه

نِصپ شُو ، اَندول ِچوکُم ، تو خیالم مَتَکُندَه

پای اُ گُوچاه هِندی ، پُشت دیوال ِشِکستَه

دَست و پام وا بَنِ سیسی ، توی بُتْخُنَه شُبَسْتَه

چه عَذابُن کِه تو نَتدا، بِی دِل بی کَس و کارُم

چه بَلا اُن کِه مه نَمدِی ، تا ول اِتکِه تو مُهارُم

نَمَدُنِستَه کِه هَر چه تو تگُ ، خُو و خیالِن

نَتَدُنستَه کِه آیندَه ، یَه گولُن ، یَه مُحالِن

شُوُ هَمْصِدای بارُن ، بِی تو چیچِکا مَگُفتَه

اَگه یک رو نَمَدیدِت ، دِلُم از غم شَپَدُفتَه

تو مِثِ بَهار عُمرِی ، گل سرخ بی نَهایت

مه پُر از خَزُن پیری ، همه گِلَّه و شِکایت

مِثِ مُرغ سَر بُریدَه ، تو دِلُم نَپَلپَتیدَم

هَنوزَم وا چِمِ کورُم ، بی تو رو وا رو نَدیدَم


ابراهیم منصفی (رامی)