ناصر عبداللهی - آدمی پُر گُناهُم

آدمی پُر گناهُم ؛ رو اسبِ غصه سوارُم

هر راهی که ما برم مِه ؛ آخر به بُن بست اخوارُم

حالا بار دل نَن یَه کلوخ ؛ نَن صد کلوخ ؛حالا بار قلبُم یه کوهِن

دست وا دست بی یارُم ادم ؛ بِی  بی کَسون کَس ابُم مه

بی  بی کَسون جانُم ادم  وا کار خو بد ابُم مِه

حالا بی کَسون یارُم نهن ؛ بیگانه نه ؛ دشمنی بِی زندگی مَن

بِی دردِ مِه مَرهَم نَهَن دوا نَهَن ؛ یک زخمِ پُر دردُ و دوشَن

ای هم زبُن ای مهربون ؛بدو عهدی وا هم بُوَندیم

بِخاطرِ یک کار خوب بِی هم تَهِ چاه نَکَردیم

حالا خون دِل ؛ یه قطرَه نَن صد قطرَه نَن حالا دیریایی پُر خُروشن

حالا خون دِل ؛ یه قطرَه نَن صد قطرَه نَن حالا دیریایی پُر خُروشن

بدو یار که دنیا قُمارِن ؛ جواب هم سنگُ دارِن

به او کَس که عُمری جُن تَدا ؛ حالا ماری خوش خط ُ خالِن

آدمی پُر گناهُم ؛ رو اسبِ غصه سوارُم

هر راهی که ما برم مِه ؛ آخر به بُن بست اخوارُم

مدرسه قدیم سلطان العلماء - بندر لنگه

فاتک قسمت آخر

چن تایی ازهمکارون رحمون تو بانک وختی شودید رحمون شواتن بریت تو بیمارستون شر درست بکنت، شوترسوندی که نریت. دوسه تایی هم که شاخاسته برنامه خنده شو جور بشت تحریکی شوکرد که بریت و انتقام خو بگنت. یکی شو ایگو نری بدبخت که دکتر 

سوزن تزنت وا تورگ اَبی. رحمون خیلی از ای گپ ترسی. یادی هوند که چن سال کبل وختی کلغ بونگو شی گفته چهار نفر وا زور دست و پاش شوگفت و سوزنی شوزه و رحمون تا دو روز غار شزده. یکی دگه ایگو: نری بدبخت که اگه دکتر نگات ایکه شاش بند اَبی.

رحمون تو بیمارستون ب هرکه شرسیده سراغ دکتر پژمان شگفته. تا بالاخره یکی ایگو بره تو بخش. ولی رحمون اینافهمی بخش چن. تا ایکه شامسی ایخو ب پست راضیه و ایپرسی: دادا تو بندری؟ راضیه جوابش ایدا: بله امری توهستن؟ رحمون ایگو: مواتن ب دکتر بگینوم. راضیه کنجکاو بو و ایپرسی: چکار اتهستن چون دکتر خیلی سری شلوغن. رحمون ایگو: خیلی وازش کارم امهه. تاکید رحمون رو کلمه خیلی باعث بو راضیه شک بکنت و بپرسیه: فکر ناکنم اَمرو بتونی ای بگینی. رحمون همی طو که مشغول گپ زدن با راضیه هسته ایدی که یه نفر مرد که لباس سفید نگرشن و گوشی ایکردیدن دور گردون خو یک تا سرنگ بارشن و ب راضیه ایگو: راضیه خانم اینو بزنین به همون مریضی که گفتم. یک لحظه نگاه رحمون کفت وا چهم دکتر و متوجه بو که دکتر بِر و بِر نگاش نکردن. جون رحمون مورمور بو. راضیه ایگو: چشم آقای دکتر. و تا راضیه برگشت ایدی که از رحمون خبری نین. رحمون دو تا ایهسته دو تا پام کرضی ایگفت و ایزه بچاک و همی طو که بطرف موتور خو دو شکنده دعا شکرده و بخودی شگفته: ای خدا به جوونی م رحم بکن، یا ابلفرض اگه شاش بن بودم چه بکنم، یا سید مظفر. رحمون چن کوچه بالاتر ووستا و ره تو پس کوچه و چون بخودی فشار ایوارد هرچه زور ایزه شاشی نهوند. دومرتبه ایگو: ای مم بدو که شاش بن بودوم، خدایا غلط امکه. رحمون تا پسین از بس بخودی تلقین ایکه شاشی نهوند. پسین ره در خونه بپ فاتک و درایزه و ایگو: گه م خو غلط امکه. بپ و مم فاتک که شونافهمیده جریان چه بخیالشو رحمون هوندن معذرت خواهی بکنت: شوگفت که مانعی اینین. بدو بنین چای بخو که فلاسک جدید موخریدن.

رحمون صب که از خو بلن بو ایدی که سرجاش تَرِن. غار ایزه: مُم که هوو ایرختن توی جای مِه؟ مم رحمون ایگو: تو خُو شاش اتکردن. و رحمون نفس راحتی ایکشی.

***

وختی نتیجه کنکور منتشر بو، پژمان اصلا باور ایناکرده که فاتک دانشگاه پژشکی شیراز کبول بودن. چن ماه بعد پژمان بی خودی منتکل ایکه ب شهرخو شیراز تا فاتک بتونت بریت دانشگاه و درس خو بخونت. فاتک ب کمک شو خو پول شفرستاده و خونه بپ خو تعمیر ایکرد و یک تا اتاق دگه هم ب رسول درست ایکه و کلی وسایل براشو ایخری. یکبار هم بخاطر هیش زیبا هوند بندر. و ایکک درسی زیاد و سنگینه که فرصت سرخاروندن اینهه.

هفت سال بعد وختی فاتک فارغ التحصیل بو پژمان جشن مفصلی راه ایکردی و با افتخار ب همه نشون ایدا که خانمش دکترن. مخصوصن ب خانواده خاله اش که ب فاتک تحقیر شاکرده. بعد هم هوندن بندر و زیبا که با یک ارزیاب گمرک هیش ایکرده بخاطر ایکه ب شوو خو نشون هادیت که چه رفیکونی ایهستن یک جشن درست و حسابی ترتیب ایداد. از همه بیشته ولی مم فاتک و رسول که حالا دیپلم خو ایگفته خوشحال هسترن. ولی افسوس که بپ فاتک که دو سال کبل از ای جریان فوت ایکرده دگه زنده نهسته تا بگینت که دختش دکتر بودن.

زیبا ب فاتک ایگو: مهرانیگز خیلی دلی شخاسته بیاتن ولی بخاطر دوتا چوکون کوچکش نی تونست از دبی بیاتن. و توضیح ایداد که مهرانگیز با یکی از فامیلون خو تو دبی عروسی ایکردن و وضعی توپن. فاتک متوجه بو که زیبا هم یک تا پُس جون ایهستن چون خیلی دلی شواسته که یک تا دخت و یک تا پس ایبشت. زیبا جلو مهمونن ایگفت: آفرین ب فاتک، باعث افتخار مایی، ثابت اتکه که دخت بندری با همه محدودیتون که ایهستن اگه بخواد اتونت ب همه جا برسه. فاتک تکیه ایداد ب شو خو و ایگو: البته بشرطی که مَردِش دَرک ای بکنت!

زیبا واخنده ب پژمان ایگو: پَ حالا دگه وختشن که حسابی ب فاتک درک بکنی و چن تا چوک براش درست بکنی؟ پژمان ایپرسی : چی گفتی؟ فاتک ایگو: میگه چن تا بچه... پژمان جواب ایدا: باید حتما بندری یادم بدی. زیبا ایگو: اول چوک درست بکن بعد بندری یاد بگیر و همه شو زیر خنده. پژمان دومرتبه واخنده ایگو: ما تصمیم گرفتیم تا فاتک درسش تموم نشده بچه دار نشیم. زیبا ایگو: خو حالا که تموم شد دگه. پژمان دستی ب پشت فاتک ایکشی و ایگو: نه تموم نشده، فاتک میخواد جراحی بخونه...

اسمال: با سپاس از همراهی و همدلی همه شما دختون و چوکون خش بندری و غیر بندری . امیدوارم که امتونسته بشت خدمت کوچکی ب لهجه و گپ و گویش بندری بکنم. به امید روزی که چوکون و دختون بندری به بندری گپ زدن خو افتخار بکنن.

گپ و گویش بندرعباسی : با تشکر از اسمال گرامی نویسند ای مجموعه که خیلی هم اعضا استکبال شُوکه و انشالله بازهم اَ نوشته ُون جُون شما استفاده بکنیم 

عکس : محمد برکار

قصه بندر (2)

...

...

اون زمـــــون دگـــــه تمــوم بو

جون شور و گنجه ، حمـوم بو

خونـــه اون کـــاگـــلـــــــــی ره

هـــمـــه بـــــو آجـــــــــر و میله

دگــــه محـــله محله مـون نی

بـَــلـَــه٭ رو ســر زنـــــــون نی

روی هم خونه شـــو ســاختن

همه چیز خــو شــوبــاخـتــــن

چــــوکـــومــون همه کــــلنگن

نئــشــه شـیـشــه و بــنــگــن

ســــاحـــلش دگــــه خـــرابــن

هــــوِ دیــــریــــاش فاضـــلابـن

جــــای گــُــل خونه مـو خـارن

تــــــــوی آستـــیـن مو مـــارن

*****

حیف از اون روزون رفتــــــــــه

روزون خـاش گـــذشـتـــــــــه

حیف از اون همه محـــــــبت

همه بودن درد و محــــــــنت

دگه افسوس فایده ای نـین

آه جون سوز فایده ای نیــن

غایـــــــــه تلاش و کـــــــارن

دســـــت وادستــــون بـرارن

بایه شــــهر خو بســــازیـم

توی ای زمــون بـتـــــــازیـم

بایه محــکــم ته بســازیــم

از قدیــم بهــتــه بسـازیـــم

******

خلاصـــه خیلـــی ننـالـــم

ســــــرتــون وا درد نیــارم

گپ خالو ســـــر اهـــوندن

از تــــــه دل در اهــونـــدن

قصـــــــــه مــا که تموم بو

آفتوَم ره ، دگه شــــوم بو

گنجه = در اینجا به معنی حمام

بـــلـــه= رو سری ، چادر نماز

خالو مجید

فاتک (15)

پژمان ب فاتک ایگو: میل خودته، دوست داری کارت رو داشته باشی ایرادی نداره. فاتک دو دل هسته که کار خو ول بکنت یانه. شواسته بدون ایکه پولی از کسی بگنت ب خانواده خو کمک بکنت. ماه اولی که حقوق ایگفت، تصمیم ایهسته ب خونه شون کولر بخرت 

ولی وختی یک تا چرخ ب رسول و لباس ب خودی و بپ و مم خو ایخری خیلی زود پولی تموم بو. حتی پولی براش نموند تا یک تا کهنه شور ب مم خو بخرت تا توی ای هوای گرم مجبور نبشت لباسون وا دست بشورت. فاتک یه خورده فکر ایکه و ایگو: میخام کار بکنم. پژمان بغلش ایکه و ایگو: میل خودته من هیچوقت مجبورت نمی کنم کارت رو ول کنی. فاتک حس ایکه پژمان برخلاف میل دلِ خو گپ نزدن و اصلا دوست اینی زنش تو بایگانی کار بکنت.

پژمان فکت ب دوستون صمیمی خو و چن تا بندریون مث ناخدا سورویی و یکی از همکارون کشمی ش که هرازگاهی شرفته کشم خونه شو دعوت ایکرده، حتی ب دکتر ناصر هم دعوت اینکرده چون ناصر میونه خوبی با آدمونی بکول خودی بی سروپا اینهه. صفتی که خیلی باعث دلخوری پژمان شبوده چون احساس شکرده فاتک و خانواده ش هم از نظر ناصر بی سرو پان. فاتک هم فکت ب خانواده مهرانگیز و زیبا دعوت ایکرده. مم فاتک خیلی خوشحاله ولی بپ فاتک نه. چون دکیکه ب دکیکه از مم فاتک شپرسیده یعنی هیچی پول نکد نادیت؟ و مم فاتک جوابی شداده: نه. زیبا چن تا نوار بندری ایوارده و با مهرانگیز و داداش و دخت ناخدا حسابی مجلس با چمک بندری گرم شوکرده. پژمان هم هی شپریده وسط و چمک شکرده ولی همه بهش خنده شاکرده. بکول ناخدا دکتر مث گا رو خرمن اَجکیدن. دکتر هم جواب شداده چیکار کنم این زیبا خانم رقص بندری بمن یاد نمی ده. زیبا ایگفت: سرکنگی بایه توی خونت باشه آغای دکتر. از همه بیشته رسول دلی از عزا درایوارد و کیسه ون خو پزاز آجیل و شکلات ایکرده. و هی ب مم خو شگفته: مه ای مواتن مه او مواتن. آخر شو که همه شاخاسته برن بپ فاتک جلو همه سِه ایکه و ایگو: آغای دکتر پی ما رسمن که... مم فاتک متوجه بو که الانن که بپ فاتک آبروریزی بکنت و فاتک شوِ هیش خو بزنت زیر گریخ، بهمی خاطر ایگو بله رسمن که دوماد بایه بریت زیارت. فاتک یک نفس راحتی ایکشی و بی بپ خو ایبوسی و آهسته تو گوشش ایگو: پول ایدادن غصه مخو.

***

مم و دادای پژمان هر دو با فاتک روبوسی شوکرد. فاتک هم کلاس اینها و ب بپ و کاکای پژمان هردو ایبوسی. بعد ره طرف بی بی پژمان که روی صندلی چرخدار نشته و دست بی بی ایبوسی. بی بی پژمان خیلی خوشش هوند. خاله پژمان که انتظار ایهسته پژمان ب دختی بگنت وختی ششنوته که پژمان با زن خو نهوندن شیراز با سرعت از تهران ب خودی ایرسونده شیراز، یَه نگاه سردی ب فاتک ایکه و توی دل خو ایگو: دهاتی. بعدته هم توی مطبخ آهسته ب پژمان ایگفت: اینهمه دختر خوشگل تو فامیل بود رفتی این دهاتی رو گرفتی؟ و کهکه ایزه زیر خنده. پروین دادای پژمان ایگو: علف باید ب دهن بزی شیرین باشه خاله جون.

بعد از یک هفته فاتک با همه کمرویی ش با خانواده پژمان خیلی صمیمی بو. بخوصوص بی بی پژمان. چون فاتک و بی بی هردوتا سحر خیز هسترن و دوتایی شانشته توی مطبخ واهم گپ شازده و چایی شاخرده. یکی دو دفه هم فاتک ب بی بی وا صندلی چرخدارش ایبرد صحرا و شیگردوند. بی بی هم جلو همه شو ایگفت: خدا خیرت بده دخترم خیلی وقت بود بیرون نرفته بودم، دلم باز شد. دوهفته بعد خانواده پژمان عروسی مفصلی راه شوکردید. و چن روز بعد پژمان ب فاتک ایسید و ماه عسل رفتن پی فامیلون خو توی ایل قشقایی.

وختی برگشتن بندر یه شو پژمان ب فاتک ایگو: دلت نمی خواد درس ت رو ادامه بدی؟ فاتک فکر ایکرد که اگه درس بخونت مجبورن کار خو ول بکنت و ناتونت ب خانواده خو کمک بکنت. هنوز توی ای فکره که یک تا کولر ب خانواده خو بخرت. فاتک نگاهی ب پژمان ایکرد و ایپرسی تو دلت بچه نمی خواد؟ پژمان جواب ایدا: چرا من خیلی دوست دارم یه دختر داشته باشم. فاتک ایگو: منم خیلی بچه دوست دارم. پژمان با ایکه آدم با انصافی هسته ولی خیلی دلی شواسته زنش مدرک ایبشت. پژمان ب فاتک ایگو: بیا اینجا. فاتک هوند نشت روی مبل کنار پژمان. پژمان ایزه رو زانو خو و ایگو: نه، بشین اینجا. فاتک واخنده نشت روی زانوی شوخو و پژمان ایگو: حیفم میاد با این هوشی که تو داری بیفتی به بچه داری. پژمان بیشته بخاطر خودی شخاسته فاتک درس بخونت و مدرک بگنت. ولی متوجه هسته که فاتک هم خیلی باهوشن و اگه تصمیم بگنت اتونت خیلی خوب درس بخونت.

رحمون موتور خو پارک ایکه و در ایزه. مم فاتک که تو جونشور مشغول شوشتن لباسونه وا دو هوند دم در و ایپرسی: که ن؟ از وختی فاتک هیش ایکرده از ترس رحمون در لحه از داخل شابسته. رحمون صداخو کلفت ایکرد و ایگو: من مامور بَرکم. فاتک از هم تَن صدای رحمون بی ای ششناخت و هم از خملی گپ زدنش. و ایفهمی که خودشن. از ناچاری در وازایکرد و ایگو: کم پیدایی آغا رحمون؟ رحمون جواب ایدا: وختی بی ما تحویل ناگری بیام چه بکنم؟ مم فاتک جوابش ایدا: خونه خوتن آغا رحمون. رحمون نشت رو حصیر و ایگو: یک تا چایی هاده که خیلی سرم درد نکردن. بپ رحمون از داخه سرا در هوند و ایگو: سلام رحمون. رحمون جواب ایدا: سلام خالو کمبر، چهمت چطورن؟ بپ فاتک جوابش ایدا: خیلی خوبن حالا همه جا اگینم. رحمون وا خنده ایگو: یادتن با پا تهوند تو سفره و ایزه زیر خنده و ایگو: خاله بدو که تمباک برات امواردن. و یک ورک دفتر که لاش ب اندازه یک تا کلیون تمباک ایپیچیده ایداد بار مم فاتک. رحمون چن تا پک ایزه ب کلیون و ایپرسی: چطوکان که هردفه مه اتام فاتک ب خودی کایم اکنت؟ بپ فاتک بی خبر ازهمه جا ایگو: فاتک شو ایکه ره. مث ایکه تابُک بزنن تو سر رحمون. رحمون کلم کلیون ایکوبی رو حصیر و ایگو: آخری کار خو اتکرد کور نکبت، چکک پول اتگفت بی دخت شو اتداد؟ بپ فاتک خرس توی چهمی جم بو و ایگو: هیچی بخدا، وا یک تا سرحدی شوایکرد که یک کنی پول اینداد. رحمون بلن بو یک تا لات ایزه زیر فلاسک چایی و غار ایزه مگه ب ای یارو نگینم و ره صحرا... (ادامه ایهه )

....

نویسنده : اسمال 

عکاس : امیر فخری

فاتک 14

کبل ازایکه فاتک از ماشین پیاده بشت، پژمان خودی پیاده بو و در ماشین بی فاتک واز ایکه و ایگو: بفرمایید. فاتک نگاهی ب دور و بر سالن پذیرایی و آشپزخونه اوپن ایکه و متوجه بو که خونه شیکی ن ولی از زرق و برق خونه فیصل ایجا خبری نین. وسا

یل دکوری خیلی مرتب چیده بوده. چن تا تابلو نقاشی رو در و دیواره و روی میز زیر آیینه داخه کفشکن چن تا قاب عکس کرار ایگفته. فاتک ایپرسی عکس خانوادتن؟ پژمان جواب ایدا: آره. این مادرمه با پدرم. این یکی خواهر کوچیکم پرینازه که با شوهرش تو کالیفرنیا زندگی میکنه. پریناز طراحه، شوهرش آرشیتکته، اونم خواهر بزرگم پروینه اونام دوتا دخترشن، این یکی برادر بزرگم پدرام هستش تو مریلند آمریکا وکیله، اینم برادر ته تغاری پرهام. فاتک حدس ایزه که پژمان بایه خیلی خانواده دوست بشه. پژمان ایپرسی: چایی میخوری یا نسکافی یا قهوه. فاتک ایگو: هرچه خودت دوست داری. پژمان ایگو: من قهوه دوست دارم.

پژمان قهوه اینها رو میز و ایگو اینم شیر و شکر. فاتک ایپرسی: این دوتا قاب عکس مال کیه؟ پدر بزرگته؟ پژمان خنده شیگه ولی ب روی خو نیوارد و جوابش ایدا: اون مو سفیده احمد شاملوئه اونم صادق هدایته. فاتک ایگو: اسم صادق هدایت شنیدم. پژمان یه تا کتاب از توی قفسه درایوارد و ایپرسی: دوست داری برات شعر بخونم؟ فاتک با سر جواب مثبت ایدا. پژمان شعر پریا تا آخرش ایخوند و سوال ایکه خوشت اومد؟ فاتک ایگو: خیلی کشنگ بود. پژمان دومرتبه ایپرسی: چرا بندریا میگن کشنگ؟ فاتک: خنده ایکه وایگو نمی دونم. پژمان ایگو: پدر بزرگ من ترک قشقاییه اونم به قانون میگه گانون و ایزه زیر خنده. فاتک هم خنده شیگفت. پژمان یه تا شعر دگه ایخوند ولی متوجه بو که فاتک هیچی سر دراینوارد. پژمان بلن بو و از داخه قفسه یه تا کتاب دگه درایوارد و ب فاتک ایگو: بیا خودت بخون. شعر صدای پای آب. فاتک شروع ایکه ب خوندن و حس ایکه خیلی خوشش نهوندن. و ایگو میشه این کتاب بمن کرض بدی. پژمان واخنده ایگو: می تونم خودمم بهت قرض بدم و دونفری شوزه زیر خنده. پژمان دست ایکه توی مودِ فاتک و فاتک خجالت ایکشی و سرخو زیر ایکردی. پژمان ایپرسی: می تونم ببوسمت؟ فاتک سرخ بو و چهم خو ایبست. پژمان آهسته لو فاتک ایبوسی و فاتک احساس ایکه تموم جونش داغ بودن. پژمان ایگو: چشماتو باز نکن و دسته گل سرخی که با پلاستیک اینهاده توی هو درایوارد و ایگه جلو فاتک. فاتک ایگو: خیلی جونن، خیلی ممنون. هیچی مث دسته گل سرخ اناتونست باعث خوشحالی فاتک بشت چون تا حالا کسی براش گل نی خریده.

فاتک از پسین منتظره. میوه و آجیل آماده ایکرده و واکمک مم خو تموم خونه تا جایی که شاتونست تمیز شوکرده. مم فاتک استکانون چایی که رنگش زرد بوده حسابی اسکاچ ایکشیده تا سفید بشت. صدای ماشین پشت درِ لحه خبراز هوندن دکتر ایداد. فاتک بسرعت ره دم در و کبل ازایکه پژمان دربزنت در واز ایکه و با پژمان دست ایدا. پژمان با مم فاتک دست ایدا چون فاتک کبلش ب مم خو ایگفته که دست پژمان بگنت. فاتک خیلی خوشش هوند وختی پژمان با بپ ش روبوسی ایکه و دست ب سر رسول ایکشی چون فیصل و خانوادش هیچوخت با بپ و مم فاتک دست شوناداد. پژمان نشت رو پتوی نو چینی که فاتک روز کبلش ایخریده. از همه خوشحال ته مم فاتک هسته. مم فاتک چایی ایرخت و ایپرسی کلیون اکشی؟ فاتک با خنده ایگو نه مم. پژمان ایگو: بدم نمیاد، گهگاهی با دوستام میکشم. بپ فاتک که از کبل در جریان کرار ایگفته ایپرسی: چکک می خوای نکدی بدی؟ پژمان وا رسول سرگرم گپ زدنه و نششنوت بپ فاتک چه ایگفت. و فاتک فورا جکی وسط و سِه ش ایگفت و ایگو: بابا بعدته تگم. پژمان متوجه بو که بپ فاتک یه چیزی ایپرسید بهمی خاطر سوال ایکه: چی گفتی بابا؟ فاتک جوابش ایدا: هیچی. ولی بپ فاتک ول کن نهه و دومرتبه ایپرسی: چکک می خوای مَهر فاتک بکنی؟ پژمان دوکنی چیش کفت و جواب ایدا: هرچی فاطی خانم بگه. و از فاتک ایپرسی: مگه گفتی من اومدم خواستگاریت؟ من فقط می خواستم با خانواده ت آشنا بشم.مم فاتک که شفهمیده بپ فاتک ممکنن سِه بکنت، آهسته بی بپ فاتک ایگو: فعلا هیچی مگه. فاتک آهسته واخنده ب پژمان ایگو: ایجا معمولن برا خواستگاری میرن خونه دختر. پژمان لبخندی ایزه و هیچی نی گفت: فاتک که شفهمیده بپ ش ول کن نهن ب پژمان ایگو: بریم لب دریا. امشو مهتابن دریا خیلی کشنگه. پژمان ایگو: مامانت میخواست بهمون قیلون بده. فاتک ایگو: بریم بیرون قیلون بکشیم ایجا گرمن. چون متوجه بوده که پیشونی پژمان حسابی عرک ایکردن. فاتک ب مم خو ایگو که واگر پژمان اریت و براگرده. وختی رفتن بپ فاتک ایپرسی: ای نگو چکک شواتن نکد هادیت؟ مم فاتک جواب ایدا: ایشو رسم شونین پول نکد هادن؟ بپ فاتک وا دلخوری سوال ایکه: رسم شونین؟ مم فاتک جواب ایدا: نه. بپ فاتک ایپرسی پَ چه اکنن؟ مم فاتک جواب ایدا: خرج هیش اکنن.

دکتر پژمان ب دکتر فریبرز ایگو: خونواده ش خیلی فقیرن ولی خیلی دختر باشعوریه. تو این مدت یه بار نگفته چیزی واسه م بخر. فریبرز ایگو: شانس آوردی این یکی تیغ زن نیس. پژمان ایگو: برام خیلی عجیبه. فریبرز جواب ایدا: چی چیش عجیبه؟ پژمان ایگو: از یه همچین خانواده فقیری دختری با این فهم و شعور. فریبرز جواب ایدا: اتفاقا آدمای ندار از نظر اجتماعی خیلی مسایل رو بهتر درک می کنن، ما فقط واقعیت ها رو می بینیم ولی اونا با گوشت و استخونشون احساسش می کنن چون بطور روزمره باهاش درگیرن. پژمان ایگو: اونوخت خیلی از آدما اونا رو دست کم میگیرن. دکتر فریبرز احساس ایکه گلوی پژمان حسابی پیش فاتک گیر ایکردن... (ادامه ایهه )

نویسنده : اسمال 

عکس : محمد دریازاده

فاتک 13

دکتر پژمان پرونده ون ورق ایزه و بَ راضیه ایگو: اون خانومه که موتور زده بودش مرخص شد؟ راضیه جواب ایدا: نه دکتر، می گفت تو بندر کسی نداره و التماس می کرد همینجا باشه تا اکلا بتونه راه بره، آمده بندر ملاقاتی شوهرش که با موتور تصادف ک

رده. مال روستاهای جزیره کشمه، شوهرش جاشوی یه قایک بوده که کاچاق بارش بوده با ناخداش دستگیرش کردن، می گفت که وقتی موتوری بهش زده کیفش گم شده و پول نداره برگرده جزیره. دکتر سرخو زیر ایکردی و هیچی نیگو. چن لحظه بعد دست ایکه تو کیسه خو و از داخه کیف خو چن تا هزاری درایوارد و ایگو اینو بدین بهش و با اینکه جا نداریم ولی بزارین دو سه روزدیگه همینجا باشه. راضیه پول از دکتر ایگه و ایگو: کاشکی همه مث تو و دکتر فریبرز بودن. دکتر پژمان جواب ایدا: ایکاش می تونستم بیشتر ازاینا به مریضام کمک کنم. روزی که اومدم جنوب می دونستم که... و گپ خو عوض ایکه و ایگو: راستی دیشب رفتیم باهم پیتزا خوردیم. راضیه ایپرسی: با که؟ دکتر پژمان جواب ایدا: با فاطی. راضیه خنده ایکه و ایگو: ای بی تو. دکتر دومرتبه ایگو: خیلی مغروره، ب همه چیز بی اعتناست، بقیه تا می فهمن من دکترم شروع می کنن ب چاپلوسی این لامصب انگا نه انگار که من دکترم، من همیشه دنبال کسی می گشتم که بخاطر خودم باهام دوست بشه نه بخاطر شغلم، از دخترای مغرور خیلی خوشم میاد. راضیه ایپرسی: فکت می خوای دوست بشی؟ و ایزه زیر خنده. دکتر پژمان جواب ایدا: فعلا می خوام بیشتر باهاش آشنا بشم و فردا بعدازظهردومرتبه می خوام ببرمش گردش. راضیه ایگو: بشرطی که بعدن بیای گزارشش بدی بمن. دکتر پاخو جفت ایکه و ایگو: ای ب چشم.

فاتک اصلا اینافهمی چه بگیت. گاهی وقتی سرخو زیر شکردیده و گاهی راست توی چهمون دکتر نگاه شکرده. دنبال چیزی شگشته. شفهمیده دنبال یه چیزین ولی اینادونسته چن؟ خیلی دلی شخاسته بدونت بی چه دکتر با بودن ای همه پرستارون جون و سر زبون دار خاطرخواهی بودن. ولی هرچه هسته خیلی خوشحاله. دکتر ایپرسی: ببینم اگه دوستا و آشناهات مارو باهم ببینن ناراحت نمی شی؟ فاتک جوابش ایدا: چرا ناراحت بشم؟ من زیاد دوست ندارم. فامیل هم خیلی ندارم، ب کسی هم مربوط نین. دکتر از ایهمه اعتماد به نفس فاتک خیلی خوشی هوند. و ایگو بندر جای خوبیه، من کلا جنوبو خیلی دوست دارم. یه مدت بوشهر و برازجان بودم. یه مدت کوتاه هم عسلویه خدمت کردم، بعدش بندرعباس رو انتخاب کردم، کم کم داره ازاینجا خوشم میاد. از آدماش، مخصوصا از کیش و جزیره قشم، چن هفته قبل مهمون یکی از ناخداهای سورو بودم شب منو بردن با لنج روی دریا گردوندن، خیلی باحال بود. هفته دیگه مهمون یکی از همکارای قشمی هستیم میخواد منو ببره توی جزیره بگردونه و یه مرتبه ایگو: دوست داری بامن بیای قشم؟ فاتک فکت خنده ایکرد و هیچی نی گفت. دکتر دو مرتبه ایگو: بیا بریم. فاتک ایگو: فکر کنم مجردی بیشته بهت خوش می گذره، اینجا حتی آدمای زن و بچه دار هم مجردی حال می کنن. دکتر با خنده ایگو: من که اینجایی نیستم. و بلافاصله از فاتک ایپرسی: شما به ماها چی میگی؟ چی چی سرحادی؟ فاتک خنده ایکه و ایگو: سرحادی نه، سرحدی. یعنی کسی که بندری نیست. دکتر ایپرسی: تو سرحدی دوست داری یا بندری؟ فاتک جواب ایدا: مهم نین مال کجا باشی، آدمگری و انسانیت مهمن. دکتر اصلن فکر ایناکرده همچو جوابی بشنوت.

دکتر پژمان از دکتر ناصر ایپرسی: دخترای بندری از چه چیزی خوششون میاد؟ گل یا عطر؟ دکتر ناصر ایگو: دخترای بندری از بنگری بیشتر خوششن میاد؟ دکتر پژمان ایپرسی: بنگری چیه؟ دکتر ناصر خنده ای ایکه و جواب ایدا: یعنی النگو، بشرطی که طلا بشت. دکتر پژمان با خنده ایگو: اونو که همه خانوما دوست دارن. و خیلی جدی ایپرسی: دیگه چی دوست دارن؟ دکتر ناصر جواب ایدا: دگه گردش و تفریح. دکتر پژمان ایگو: اونم همه دوست دارن، تازه اون بیچاره ها توی خونه حبسن و اگه همین گردش و تفریح هم نداشته باشن دیگه هیچی. و سوال ایکه: منظور من اینه که یه چیزی باشه که مخصوص بندرباشه؟ دکتر ناصر ایگو: هواری. دکتر پژمان ایپرسی: هووری دیگه چیه؟ دکتر ناصر جواب ایدا: استانبولی ماهی. و کهکه ایزه زیر خنده و ایپرسی: بلکه خبری هست دکتر؟ دکتر پژمان جواب ایدا: من از بندر خیلی خوشم میاد، خدا رو چه دیدی میگن خاک بندر پاچه آدمو میگیره. دکتر ناصر ایگو: اتفاقن یکی از دوستای خانمم دانشجوی سال آخر روانشناسی یه و خانواده کاردرستی هم داره، پدرش مایه داره دکتر. دکتر پژمان جوابش ایدا: من که نمی خوام با خانواده طرف عروسی بکنم. دکتر ناصر ایگو: دکتر بندر شهر بزرگی نیست و برای یه دکتر توی این شهر خیلی افت داره که بره یه آدم از طبقه پایین بگیره. دکتر جواب ایدا: خیلی جالبه که همه ما دوران دانشجویی بخاطر عدالت توی دانشگاه تظاهرات راه میندازیم اما وقتی فارغ التحصیل میشیم دلمون نمی خواد با آدمای بدبخت بیچاره دمخور بشیم! دکتر ناصر ایگو: ای حرفا مال دوران دانشجوییه دکتر، بی خیال جان جدت.

دکتر پژمان در واز ایکره و ب دکتر فریبرز ایگو: ببخشید یکساعت تو ماشین تلفنی با طرف حرف می زدم. دکتر پژمان ایپرسی: همون خوشگله؟ دکتر فریبرز خنده ایکه و سر خو تکون ایدا. دکتر پژمان ایگو: ایول. دکتر ناصر ایگو: دیر کردی دکتر؟ بجای دکتر فریبرز دکتر پژمان جواب ایدا: آقا مارو کاشته تو ماشین داشته با زیدش حرف می زده. دکتر ناصر ایگو: دکتر ده تا زید داره با کدوم یکی و سه نفری خنده شوکرد... (ادامه ایهه)

.

نویسنده : اسمال

عکس : نرگس پور ارژنگ

توضیح: ای کصه و تمام اسم ون و نشونی اش خیالی ن ولی چون توی بندر اتقاک نکفتن شباهتی به جا و مکان و آدمون همی شهر ایهستن.

فاتک (12)

   

زیبا دکون فیصل نشون رحمون ایدا و ایگو: مگه تو دوش نرفتی دم دکون او یارو؟ رحمون جواب ایدا: ولی ای او دکون دوشی نن، آخه دوش توی هردوتا کفلونش و رو شیشه ش دامر امکشی ولی ای او دکون نن چون شیشه ش تمیزن. زیبا از سادگی رحمون خنده شیگه

و ایگو: حتما تمیز شوکردن و ب رحمون کسم ایدا و ایگو: جون هرکسی دوست اتهه دردسر درست مکن، فکت یه کاری بکن تا برن رضایت هادن. و ایپرسی ای چن تو بطری نوشابه اتکردن؟ بنزینن؟ رحمون جواب ایدا: مترس بنزین نن. زیبا با شتاب برگشت تو ماشین و گازش ایگه تا کسی ای نبینت. رحمون از پشت شیشه نگا ایکه و ایدی فکت یک نفرپشت دخل نشتن و کسی دگه داخل دکون نین. در واز ایکه و تا چهمی ب فیصل کفت ایگو: تو همو یارو نهستری که او شو لو بلوار مست اتکرده؟ فیصل جواب ایدا: نه مه تو عمر خو عرک نمخوردن. رحمون ایگو: دروغ مَمُش، خوت هستری، یاالله پولونم هاده؟ فیصل ایگو: کم پول؟ رحمون ایگو: همو پولونی که رو بلوار اددا بی مه. فیصل ایگو: بره بابا، زود بش بزن بچاک. رحمون ایگو: باشتا الان نشونت ادَم. و در بطری نوشابه واز ایکه و یه خورده از مایع ظرفشوری ای رخت داخه لو خو و همی طو که غار شزده شروع ایکه وا پلمالک زدن رو زمین. و پشت سرهم شگفته: مسلمونو بدادم برسی، آخ آخ دلم، ای مم بدو که مُردُم. ملت جمع بودن دور رحمون که پاش توی دکون هسته و سرش صحرا. یه مرتبه یه نفر جار ایزه ای ببری بیمارستان که لو کف ایکردن. رحمون که متوجه بو ملت کف دهنش ندیدن زبون خو ایچرخوند داخه لوو خو تا مایع ظرفشوری بیشه کف بکن. دوسه نفر شوپرسی چه بودن؟ رحمون همی طو که کف از لووِی در شهونده جواب ایدا: پولوم ایسید وا لات ایزه تو اشکمم و دومرتبه شروع ایکه به غار زدن و ایگو: مم بدو که مُردُم، زور تو وا آدم فخیر بدبخت اَرَسه، مسلمونو بدادم برسی. یک دفه فیصل متوجه بو که بیست سی نفر دم دکون جمع بودن و همی الآنن که زنگ بزنن پلیس. فیصل اَتِرس فورا داد ایزه بابا زود بش بدو. بپ فیصل که داخه اتاک پشت قفسه مشغول حساب و کتاب هسته فکر شکرده داخه بازار دعوا بودن ولی وختی فیصل داد ایزه فورا پولو اینهاد داخه صندوق و هوند صحرا و از ملت ایپرسی ایجا چه خبرن؟ یه نفر آدم فضول جواب ایدا: ما مخاسته از شما بپرسیم؟ یکی دگه ایگو: بی چه بی ای بدبخت ایکک توزدن که خون و کف از لووِی نهوندن؟ بپ فیصل حیرون و سرگردون نگاهی ب رحمون ایکه که کفته رو زمین و غار شزده و نگاهی ب جمعیت ایکه و از رحمون ایپرسی: که تی زدن؟ رحمون گردن خو کج ایکه و ایگو همو یارو که پشت دخل نشتن. ملت یه مرتبه متوجه فیصل بودن که از ترس تُتِ خو ایبرده. بپ فیصل که فکر شکرده همی حالان که بلایی سر رحمون بیاتن، زیر کمر رحمون ایگه و ایگو بدو بریم داخه دکون. و بی یه نفر ایگو بی زحمت کمک بکن ببریم داخه دکون. و بی بکیه ایگو: بری دمیال کارخو. بپ فیصل ایگو: زود بش یک تا صندلی بنوس ایجا و ب رحمون اینها رو صندلی. و از کسی که کمکش ایکرده ایگو: دستت درد نکن. یعنی که بره. یارو ایگو شاید چوک مردم مُرد؟ بپ فیصل جواب ایدا مرد خو یکه ما اگرن، لا الا... عجب ملت بیکاری. یارو وادلخوری از دکون ره صحرا ولی از پشت شیشه نگا شکرده که داخه دکون چه نگذشتن. رحمون ایگو: پول امدا بی ای یارو که شلوار مادی ت، پول ایسید و شلوار می ندا. امگه پولوم پس هاده دو سه دفه وا لات ایزه تو اشکمم. بپ فیصل با شک نگاهی ب فیصل ایکه و ایپرسی: بابا بی چه بی ای بدبخت اتزدن؟ فیصل جواب ایدا: ای پولش کجا هسته؟ رحمون ایگو: بگم او شو لو بلوار عرک تخورده مامورون شوگفتت سیصد هزار تومن اتدا ولت شوکرد؟ بپ فیصل متوجه بو که رحمون ب فیصل اشناستن و ایپرسی پَ او سیصد تومن که تگفته گم بودن... رحمون جَکی وسط گپ بپ فیصل و ایگو: کور بشم اگه دروغ بگم، چن شو پیش با همی لات و لوتون نشته لوو دیریا عرک شاخارده، ماشینی شودُزی، ب مه ایگو با موتورت بره دنبالشو پول تدم، مه وا موتور خو بی دُزون امگفت و ب مامورون خبر اُمدا ماشینی پیدا شوکرد، ولی همه پولون ایدا ب مامورون تا ولی ای بکنن و یک کِنی هم بی مه نیدا. بپ فیصل یادی هوند که چن شو پیش فیصل تا صب استفراغ شکرده و ممش شگفته که مسموم بودن، و وختی بپ فیصل ایگو اگه مسموم بودن پ بهترن ببریمش بیمارستان مم فیصل جواب ایدا لازم نکرده نبات داغ بهش میدم خوب میشه. بپ فیصل حدس ایزه بایه یه خبرونی بشت ولی جلو رحمون وا رو خُو نی وارد و از رحمون ایپرسی: دستت درد نکنت که ماشینش پُس م پیدا اتکرد، حالا چکک شیرینی تواتن؟ رحمون جواب ایدا ده تومن، بیست تومن، از کیافت هم پیدان که آدم بی انصافی نهی. بپ فیصل متوجه بوکف لووِ رحمون تموم بودن و حدس ایزه که ایشو همش فیلمه و ره ده هزارتومن پول از داخه صندوق ایسید و ایدا ب رحمون. رحمون ایپرسی: ای چککن؟ بپ فیصل ایگو: هر وقت چیزی تواتن بجای ایکه داد و بیداد بکنی بدو پهلو خوم و بی فیصل ایگو: یک تا همو تی شرت ون که عکس خوشگل مادونا روش هستن هاده ب... و از رحمون سوال ایکه ببخشی اسم شریف جنابعالی چن؟ رحمون جواب ایداد: کاکات رحمون. رحمون پولون اینها داخه کیسه شلوارخو و ایگو: دمت گرم، مه عاشک مارادونام، و از بپ فیصل ایپرسی: ات دیدن چطو گل ازنت؟ فیصل جلو خنده خو ایگفت و تو دلِ خو ایگو: مادونا بدبخت نه مارادونا. بپ فیصل آهی ایکشی و ایگو: او از کاسبی دوش و ایهم از کاسبی امروز مو. رحمون ایگو: تو قفل تو دامر شوکرده نه و خنده ایکه. بپ فیصل حدس ایزه حتما کار همی طرفن و ایگو: هو، یا نامسلمونِ نانجیب حرومزاده دامر ایکرده تو قفل دکون و تموم شیشه دامری اشکرده. رحمون ایگو: حالا ب چه بی او بدبخت فحش ندادنی؟ بپ فیصل ایپرسی مگه تو افهمی که کار کن؟ رحمون جواب ایدا: نه، ولی فحش مده که گناهی ایهه. بپ فیصل که شخاسته از شر رحمون راحت بشه ایگو: باشه ب روچشموم. حالا بره تا ما به کاسبی مو برسیم. رحون دو سه دفه نگاهی ب تی شرت ایکه و ایپرسی: کهنه مهنه نن که؟ بپ فیصل جواب ایدا مگه دکون ما کارگزاری ن که جیمه کهنه بفروشیم؟ رحمون نگاهی ب عکس مادونا ایکه و ایگو: مارادونا چکک جونن. و از دکون ره صحرا ولی دومرتبه برگشت و ایگو: نزیکه یاددوم بریت، وا زبون خُش اگم بری رضایت هادی.
دو سه نفری که دم دکون ووستادرن از رحمون شوپرسی: پولو پس اتگه: رحمون پولون خو نشون ایدا و با دست ایزه رو سینه خو و ایگو: رحمون شگن نه بلغ چغندر.
بپ فیصل که بعد از رفتن رحمون از کضیه شکایت فیصل و زنش از فاتک خبر دار بو دو سه روز بعد ره کلانتری و رضایت ایدا و چن تومن هم ب ماموری که مسئول گفتن امضا هسته ایداد و ایگفت که پرونده پاره بکنت. (ادامه ایهه )
....
نویسنده : اسمال
عکس : محمد دریازاده

واز بُکُ چِشمُنِت

   


واز بُکُ چِشمُنِت یَه خو نِگام بُکُ
وا چِهره ی جُنِت آشِنام بُکُ

مُقدَّرُم بودِن کِه عاشِقِت بَشُم
اَسیر جادوی دو تا چِشِت بَشُم

بی تو دِلُم یَکرو صَد سال پیر اَبوت
وا تو دِل اَز شادی ناگزیر اَبوت

سِتارَه و مَهتاب سینَه ریزِتَن
فِرشتَه و حوری مِثِ کَنیزِتَن

بُدُو کِه یَک عُمْرِن کُشتَه مُردَه تُم
اَ دُورِه یِ چوکیم دِل سِپُردَه تُم

واز بُکُ چِشمُنِت یَه خو نِگام بُکُ
وا چِهره ی جُنِت آشِنام بُکُ

مهرداد شجاعی

شعر : زنده یاد ابراهیم منصفی