کدیمو کدیمو

کَدیمو دل مردم صافته و با خدا هسته
کبله دعا که شارفته بعدش بارون موهسته 
.

س ت

وَختِ رُطَب

تاوِستُــونا ، وَختِ رُطَب ، مَردُمِ بهـــده بار شـاکِه
تِ بَنـدِ مُوهیا وُ فَسیل ، تا بُنگِ شُوم شُو کار شاکِه
بَنــدِ بَلا و بَنــدِ زیــر ، پُرُت زِ مُوهیـــا وُ فَسیـل
وَختِ بَهـــار ، دَشتُ وُ دَمَن پُرُت زِکاردُوُ وُ غسیـل
پاویز خَشُت ، تولَک بِه دَست ، هَم دُتِیا ، هَم پِسِیا
چِششُو بِــه اِنتِظــار باد بِفتـــهِ رُطَب اَز تِ هَــوا
وَختی خَرَک رَنگ اَبُوهُنــد اِنگاری که دُنیــا تَشُت
دُمبــازِ زَردِ بَگَشــی اَوّلِ پــاویــز چـِــه خَشُــت

وَختی که مُوهیا دید شَه زَه رَنگَ اگِری چون خَرَکو
مِریمُ و فاطُــو دِل خَشُت ، هَمَره یار خــود سَـکُـو
حـالا کِه وَختِ رُطَبِن ، پَروَنـگ بِـه دَستِـن بَزّیــار
صــاحَبِ مُوهیــا خَشّالِن ، اُشنی شُوُ و رُوزُش قرار
پَــروَنگ اَ مُــوهیـــا زَبِنِــه چُو بَزّیـــار اَشی اَبلا
اَزیــر مُوهیـــا وِسَّـــدهِ گیــزی بِدَسـتِن دی دِلا
شَلـیت اَیــا پُر از رُطَب با بَنـــدِ باریکـــی اَزِیــر
اُن بَزّیارِ مِهـرَبُون چَنگُش تِ پَنگِن هَمچُــو شیــر

چُو دِی دِلا گِیــزی بِه سَر بِه سُویِ مُشتــاو اَرُوِن
خُرما تِ مُشتـاو پَهن اَکُو ، تِ بِنــدِ مُوهیــا اَدُوِن
وَختی کِه مُوهیَیا شُوچی ، هَم مُصَلــی هَم شِکَری
اَز پِشِ زامِردُو و لِشت ، بَر خُــوشُـو شَاکَه کَپَــری
اَفتـــاو شَزَه اَ خُرمَیــا داخلِ مُشتــاو چَنــد رُزِی
جَم شـاکِه خُرمَییایِ خُوب ، کَنگُویِ اُن بَهرِ بُــزِی
خُرما شاریخت تِ چاکُــونی با ، با دُوپا لَگَـت شَزَه
با کَشــکُ و رُوغَنی خَشُت یک وَکَّه خُرمـَـیِ تَـزَه

با کَنگُو هَم دِیشاو شاکِه ، خُرمـایِ دِیشاوِی خَشُت
با زَنجَیـل و کُنجِـدی خُرمَی دِیشــاو چِه دِلکَشُت
پاوِیــز وَختــی تَمُوم اَبُــد مَردُم اَ سُــویِ دِه رَوُن
خُرمـــایِ داخلِ خُمَـــه خُوراکِ پِیــرُتُ و جَوُون
خُرمـا خَشُت با بُتُــوَه ، رُطَب با خُشکُو هَم خَشُت
دِی با خُرمـا حَلـوا شَکِه ، خُوراکِ گَرمُش لِ تَشُت
اِ سَرگُـذَشتِ مَردُمُت از پــاویز و خُرمــا پَــزوُن
از زحمتِ مَــردُم دِه از قصـــه یِ پیــرُ و جَوُون
حــالا دِگَه نِه مُوهیــا هِــه نـه بَنــدِ لِشتی وُبَلا
مَردُم کِه شُکری نِی کُنِن ، بَرمـا بُکُو رَحمی خُــدا
..
س ت

نگاهِ مِه نکفتی

رفتى امّا از نگاهِ مِه نکفتی

ترکُم اِتکه ولی از یادُم نرفتی

رفتی امّا هنوزَم خُووِت اَدیدم
هنوزَم به یادِت از خؤو اَپریدَم

بِره اى بیوفا راهِ تو بازِن
بِره تا عزیزُنِت بِى تو بنازِن

به نازنینیت شَنَهُند عهد بِشکنی تو
چِشمُنِ نازِت شَنَگُ دل اَکَنی تو

امید اُمنَهَ که دل سیات بگینُم
امید اُمنَهَ که بیوفات بگینُم

شعر : از هنرمند محبوب بندر ، اسحاق احمدی
عکس : میثم بلوری

حـجـاب بـنـدری

حـجـاب بـنـدری بـُرکَ و جلبـیل

اصـیل و مـاندگـار لُنگن و منـدیـل
جُومَ کنـدوره ایـش نقـش ونگـارن
گُـل شلـواربـادلـش پَـنگ نَغـارن
کـمر چـین تـُو عروسییُون اَپـوشـت
اَزنت جلبیل خوکُول ودَس بی بی اَبوست
لَـچَـک یـادت بخـیر بی بی شَـکِ سَر
هَموُ بی بی کِ کلاه فرنگی ایِکَردی وادَر
عـروس بـنـدری اُرنـی اَکُـنـت سَـر
مُـم از حُـجـب و حیـا چـشمی اَبـو تَر
اَدُنـی بـُرکَ بـی حـفـظ حـجـابـن
لَچَک جلبیل و لیسی بی زن بندرچه نابن
بـُدو ای زن بنـدر تُو بُکن حفظ حجابت
تا عرش بِریت جاودانه بشت عصمت پاکت
.
س ت

دل کُجان

دل کُجان ، دلبر کُجان ، خانَه کُجان

یارِ یارُون ، جانِ جانانَه کُجان
کُول وُ پِیمُون ، عهدِ دیرینَه چِه بو
عِشکِ اُن عاشِکِ دیوانَه کُجان

بِی شُروعِ عاشِکی رو لُوِ یار
بوسَه و خندَه یِ مَستانَه کُجان
تو نگاهِ سردِ ای دلبَرکُوان
بُرمَک وُ غَمزَه یِ رِندانَه کُجان
..
علی فقیهی

از غم چه بگم

 

تا حرف اَزنی مه از سخن بیزارُم
تا ساکتی تُو مه طالب گُفتارُم
از غم چه بگم که داخلی غَرکُم مه
از خُوم چه بگم که خارج از درکُم مه
بی مه تو بگه که مه که اَم نافهمُم
عمری مه به دنبال چه اَم نافهمُم
از دست خودم یِ عمرین حیرونُم
سرگشته تر از ادم سرگردونُم
شُو تا به سَحر همیشه مه نالونُم
خوم هم دگه خسته بودم از کارونُم
زندونی زندان زمون بودم مه
از دست خدا هم نگرون بودم مه
یارَب تو بدو دوای دردُم هاده
نادی تو دوا بدو تو مرگُم هاده

مُم قُلی

چوکُونِ محلَه سر پَسین - خِبَر شُدا بِی مُم قُلی

چوکِت شُگِفتِن مأمورُون - بِه جُرمِ تنباک دندُونی

بی چارَه ، مسکین پیرِزَن - بَر سینَه وُ بَر سر زَنُون
چادِر نَ سر ، رَ پاپِتی - بِه التماسِ مأمورُون

فُویدَه اینین اِی مُم قُلی - گَپِت بِه جایی نارَسِت
ایجا همَه گوش شُو کَرِن - خدا بِه دادِت بِرَسِت

بودِن حالا جایِ قُلی - زندُونِ سرد وُ تنگ وُ تار
طفلَک مُمی کُجا بِرِیت - چِکَک بِزَنتِن داد وُ غار

دیوارِ زندُون همصدا - با میلَهُونِ مَنگ زَدَه
اَگِیت قُلی بیهودَه تو - تو فکرِ آزادی مَرَ

وَکتی همَه مردُم خُوَن - هیچ وَ سرِ عَکل هَم نِتان
بِگَ تو بِی مِ بُدُونُم - معنیِ آزادی کُجان

شعر: علی فقیهی
عکس : روح الله بلوچی

باتو هر روز بهارن

با توهر روز بهارِن وُ دشتِ دل لالهَ زارِن
اَگِه یهِ روزنَیِ تو کارِ دل زارِ زارنِ
...
چشمونِ تو ستارَن وُ پیشونیت اسمونِنِ
اِت زَدِن عطرِفِدنَ که بویِ جونِت فُغُونِن
...
بَرقِ جُومِیه زَری تو به مِثل صَدتا ستارَن
اگَ هرکَس بِگینِت با خو اَگِیت توربَهارَن
...
شادِ سُرمِه دو چشمِت که خط جُونِش چو دریان
با نِگاهت دل مَکوُن خون
که ای دِلم ریش وُ شِیدان

زَبُن بندری

زَبُن بندری ریشه ی جُونن
یَه شاخه از همن فارسی زبُنن
یَتا حرف اَکدیم هستن شُگفتن
چه حاجت به بَیُن انچه عیُنن
چکَک شروند بندر شیون اِیشه
مه یارم لُو تی یو شَروند اَخنه
گل اندمی که گل پیراهن اِیشه
درخت ریشه دارن بندر ما
خراب روزگارن بندر ما
لُو دیریا همیشه تشنه نشتن
ادامه ی انتظارن بندر ما
دلُم بی شهر بندر تنگ اَبودن
صفای بندری نیرنگ اَبودن
زبُن بندری اَدست اَرفتن
حالا سینگو دِگه خرچنگ اَبودن
بزن لی وا که بندر زار ایگفتن
کَلی که پُل مکرده بار ایگفتن
اَ بس که سامری رند ومکار
مُخ چُوک تَمُمی کار اِیگفتن
غروب شهر بندر غصه دارن
درخت خُشکن و بی برگ وبارن
بری بابا زاری یو بیارین
شگفتن درد بندر درد زارن
بزن لی وا که بندر ناله ایشه
که زارش ناله ی صد ساله اِیشه
خدا بالای سر ودیریا کنارن
امید مه به تو دادا برارن
مر پر منین بی تو مینا
بدو کاری بکن که وخت کارن
..
سمیرا تَک ادمین گروپ گپ بندری

Photo by : sadaf Sp