هیش داخه هلر ، کشم

    

داخه هلر ، کشم غایه خونه کردن دومار ، جماز اشتری اکنن و خیلی جالبن که تره کشم و بالاشهرون کشم هنو رسم و رسوم کدیم خو حفظ شو کردی ، ......... با تشکر اَز محمد دریانورد

بوم مسی کنگ 2

اُوزار ت بالا بکش بُوم مسی کُنگ و یَ دُفه دگه بره وا جنگ موج و دیریا و بی همه بگه چه دیریا دلونی داخه ای جهاز بودن ، بی همه بگه کار هر کَ نین داخه دیریا ،بگه که موج و تیفون رفیک ادمونی بودن که داخه ای جهاز کار شو اَکه ، اَ سفرونی که سال وا سال طول شَ کشی بگه ، بگه غایه خاهری تو هم بی جُون رو دیریا سَمِر بودی و باز هم بگه اَ پاکی و صداکت ادمون دیریا ،،، یاد همه جاشو و ناخداون کدیم وا خیر بشت .

.
.
عکس : شفیق عبداللهی

عید کربون

وختی چولگریم غایه عید حال و هوای دگا شسته و هر عیدی صفا و لذت خاصی واگرش هسته ، عید کربون شاگوت عید حاجیون و ملت صحب عید سرو رو همدگه شابوسی و شاگوت انشالله حاجی ببی .....اما مراسم خیلی خشی که بین ملت بندر هسته و تا الان هم ادامه شه رفتن مردم با زیارت سیدسلیمون تو بالاشهر زیارت هسته که یک صفای مخصوصی ایشسته ، پسین کبل از عید تاکسی بار و بنز خاور و ده تن چولنگو شارهت بالا وا حصیل و پتنگ

اکامت شو ،حرکت به سمت زیارت ، با چاکه و کینگ و چمک بالا کمپرسی و تاکسی بار و بوک ماشین پشت ماشین ملت دلخش و شادرن ، هرکسی هم از محله ماشین اینهسته واگر هرکسی که جاهی بوده سوار شبو ...خلاصه پازیارت شارسید و بیخو جاه شاگت و کهر و بره ای که اماده شوکرده بی کربونی هموجا سر شابرید. هرکسی که کصابی بلد نهسته حیوونخو شداد بی مرود زیارت و از اونجاییکه مرود همه زیارتو طمهکارن نصف بشتر لاش بیخوشو شاواگت و دیم و یتا دست بی صاحبی شاداد و اگا اعتراض ادکرده شاگوت ای سهم اغان و ملت هم شاترسید چیزی بگن چون شاگو بی مرود زیارت هیچی مگا که کور ابی...، یک سال ما همی بلا واسرمو در هوند ، کهر ایکشت سهم بشته که ایواگت ،خونه خراب جگری هم ایسید بخوش ...موگوت ای خالو پ جگر کجان ....ایگت : کهرشما از همو اول جگر اینهسته، ...خلاصه خاطرئون خشی بی همه هستی ، شو عید ملت تا صحب شانشت و داهول و تعریف و حسابی خوش شاگذرونت ، یکی بیخو از کمون رد شکرد ، یکی پا دار گنوغی شابست ، یکی شش دوفه از رو کبر شجکی تا آبوس (حامله) ببوت ، یکی گرگ کنار شخارد تا زخم سری خوب ببوت ، یانی هیچ فرخی با بیمارستون لیلا اینهسته ، ملت اهتکات شوهسته و صاف و بی ریا هسترن،
.
نویسنده : پاپایا ایلزاده

       

خندغ 2

       
              

سلام به همزبونن وهمشهریون ادیدم که مخاطب گپ و گویش بندری خیلیشون جوونن ای خیلی خوبن اندوفی موا درباره یه رسم خاش بندری که دگه ایاد ارفتن گپ بزنم....خوندغ....ادونین چن؟ الان اگم معنیش ابو خواندن یا دعوت کردن . پیشترو وقتی نزیک هیش شبو مم دوماد و مم عروس جداگونه تو خونشون به زنون نزیک فامیل دعوت شاکه ازشون پذیرایی شاکه و شاگو رفتیم روز خاش مکردن که مثلا جمعه هیش بگریم بعدم اسم دعوتیو خو شاگو دگه دهت

ا یا کمته یا بیشته انتخاب شابو یکی از زنون که گپتره مث خاله یا عامه عروس یا دوماد مسئول گپ زدن و دعوت کردن شبو دگه ای زنون شاره که اماده بشن بهترین لباسوخو اماده شاکه حنیر کفه شابست دست و پا خو خلاصه سه چا روز پیش ا هیش خوندغ راه شکه خونه به خونه دم در کیکنگ ولمی شازه تا صابخونه در واز بکنت دگه بعد حال و احوال شاگو مثلا ما خوندغیم عروسیه مریمن دخت ممد ملا. به چوک گپو عبداله... به جلالشون ..مش زینب مم عروس ایگفتن بفرمایی کدم بر چشم حنیر دزدی حنیر راستی عقد وعروسی ایشالا روز و بحر چک وچوکون شما بشت صابخونه هم وا شربت و شیرینی پذیرایی شکه....خلاصه ای گروه خوندغ یه کارنوال شادی ورنگارنگ وا جومه کندوره شلوار بندری جلبیل خوسی و چادرون رنگارنگ و دست و پای حنیری صدای خاش دست و کیکنگ که یه خبر خاش با خودی شوا هسته که الان دگه فراموش بودن بعد از تموم بودن دعوت مم عروس و دوماد پذیرایی مفصل به چاشت یا شوم از خوندغو شاکه که از خجالتشون در بیان ای هم یه خلاصه ای از مراسم خوندغ حالا یه سوال به مه بگی مراسم طلبونی چن؟؟؟ تا دوفیه دگه براتون یه توضیح مختصر بنویسم ....خدا یارتون
.
مطلب از : افسانه بحرینی
نکاشی : حسین احمدی نسب

جلبیل خوسی

          
این جلیبل از روسری نفیس و زیبای هرمزگان می باشد که در گذشته بوسیله خوس های از طلا و نقره اصل و عمدتا بر روی تور مشکی و گاهی خاص و بندرت بر روی توری سبز و سفید دوخته می شد.این جلبیل امروزه با خوس های طلایی و نقره ای و با هنر دست و ذهن خلاق آنان در جلو صورت بصورت نواری پهن که شکل حاشیه ای به خود می گیرد ردیف های از گل های زیبای فرفره ای،گل گوشوارهای و همچنین نقوش ستاره های 4پر،6پر و 8 پر کار می شود و طرح های تک در تمام طول و عرض روسری و طرح های پروانه ای،کاکله ای،طرح خرچنگ، دبله و غیره دوخت می شود
.
منبع:کتاب مصور بادله پوشان-تن پوش زنان ومردان هرمزگان-پژوهش و گرد اوری :فاطمه باستانی/مرداد سال 1391
.
عکاس :سامی حزنی

یاد کدیم ون

سلام به همشهریون گلم امرو کصد امکه کاتغ مایی درست کنم یاد کوچکیو کفتم چه روزن خاشیه صب گاه که پا ما بو بی بیم خدا یاری بشت از زنون شهرکی که گیفیر رو سر خو شانها و شاهوند تو محله مسکه شخری ما اون موکه سرریغ مانشت ناشتا مسکه که بو و مزه خاش دوغ هنو ایشسته شکر هم روش مارخت و رغبن ماکه دگه گل انو گازی انو خوده چوکون و دختون محله لو دیریا یه دوبه به گل نشته کدیمی که هر یه جونی گشر و منگ ایزده همی جا گا

زی ماکه کاسه مازه سینگو ماگه سینگوو تو بلاسی جوش مادا و ماخا چکک خاشه ولی چیزی که باعث بو خاطره بگم ایه که ظهرو تو محلون کدیمی بندر یه ریتم خاش هسته که همیشه کنج ذهنم موندن صدای خاشه جوغن که سبزی مایی شاکوتی مثه هر یه محله یا کاتغ شوهسته یا هواری یادیش بخیر بوی سبزی مایی سرخکرده ا مطبخ شهوندن ....بی بی شگو مم بونگ ظهر که ایدا برگردی خونه چاشت بخاری سر سفره مانشت هوروتوره گشنه ای ای خاشه کاتغ مایی و برنج سوکه رطب و گرگا دلتون نکشت ..... امرو که سبزیون تو خوردکن برقی امرخت یاد طنین خاشه جوغن کفتم تو محله سرریغ ...ای دگه سرتون درد نیارم خدا پشت وپناه همه بشت بدرود
.
مطلب از خانم : افسانه بحرینی
عکس : ابراهیم جوذری

مه ُو تو

مووتو کصه یه بوسه بودیم مووتو کصه یه غصه بودیم
مو وتو بیداری شب مو وتو آرزوی دیرینه بودیم
مووتو بی خیال از هرزما نه مو وتو عاشقان عاشقونه
ما رفت ته ، سید مظفر بی عروسی ما چیده نقل وبادام ، ما دو دستی
ما خونده شعرون زیبا ونسروک ما گفته کصه ها ی چین و ماچین

ما هوند لوتیو هر روز وهرشو ما نشته پای خضر امشو ودوشو
ماگفته کصه دل از بهر یاران ماخونده شروند خاش زیرکنارون
ما نشته تا کُپ صبح لو دیریا مابوده بی خیال از غم فردا
ولی افسوس که کدر هم دگه موندونست تو رفتی راه خود مه موندوم حیرون
همیشه زندگی یک طور نینن همیشه هر دلی شادون نینن
آلهی بر بکیتن ای بی عدالت بشیم حافظ هم ما تا قیامت

چوک سیم بالا
.
عکس : عباس حاجی محمدی

سلام بندرُ مه

       

سلام بندرُ مه بازم هُوندم
ی خُو تحریکت کنُم با زبونم
و باز اخونوم
تا بدونی که زمونی که هیچکه نینن
کنارت مه باز امُونوم

بندرُم خیلی وقتن با هم غریبه ایم
خیلی وقتن با هم دگه درگیر ابیم
ایجا تیزی بندیری ت رو بندری تیزن
دلمو موند بیگینیم جلو ی بندیری میزن
چون همدلی نینن
و هر دلی گیرن
به بند چیزی
یکی بند پولن یکی ارک یکی به هیزی
یکی یکی نی
همه شاوا همه چی ی جا به دست بیارن
گپ سرهدی مزن که بحث بی فایدن
چون ایکک امگفت که لووم خشک بوو
ولی بازم اگم تا ایشه جونوم جون توش
خونوم هند جوش
حرومخور نوش ها
همطوو تنت بفروش
حق مه و بندر بشت به جونتون گوشت
شعر : فرزین وزانی
عکاس : کاوُوس جوّی
.
با تشکر اَ همکار عزیزم ون دخت هُرمز ، خانم معصومه زاهدی

گِلِک هرموز

تو مسیر کِشم و هورموز کوهویی وا رنگ زرد و سفید و سرخ اگینی ، مَیونـتای کُوهو ، کوهُوی سُرخی که هستی خاکش خوراکین و ملت اَخارنگی.
تو زبون محلی خوما شَگَنگی " گـِلَک " و تو سوراغ اکنن ، بلندی ای کوه نزیک و 200 متر ارست ، کُدرت خدا و سِحر انگلیس اَگــَن مَندِسُ اَ همی خاک ُ سرامیک و رنگ هم درست اکننگی . دُرو و راستی و گردُن خوشا .
کَلات پرتکالی و مال هورموز اَم خیلی مهروفن ، ما خو یاد نادنگی و

لی موشنوتی که اَگن تو همو زمونوی کدیم ای منطکه همه بار پرتکالی اُ بودی ، یه تا ناخدا مال همو پرتکال توفاک اش و ای راه اخارت . خَوَر وا گوش پادشاه ارسونت که بدو که ایجا جزیره زیاد هستی ، دیری ناکـَشِت که ای پرتکالی و اتان تو ای منطکه و بی مِلت کِر اکُنن ، یک سال جُون اَدَن تا اتونن بی هورموز بِگـِرِن ، دگه اتان و کلات درست اکُنِـنـُو تا خیلی سال هورموز دست پرتکالی و ابوووت که دگه شاه عباس بی ایشو دَر اکُنت
.
عکاس :شایان قیاس الدین