دُت گوده ای (گویش بستکی)

« دُتِ گودَه ای » (گویش بستکی)

اولین دُت ، اولین زن ، اولین یارُم تو بُسِّش
اولین گلبوته ی غم ، اولین خارُم تو بُسِّش

از مِه لحظِه ی که نگاهُم ، اَ چَشِ مست تو واکَت
هستی و بود و نبودُم ، از زِرِ دست تو واکَت

راحتِ جونُم تو هسِّش ، دینُ ایمونُم تو هِسِّش
لیلی نامهربون روح مجنونُم تو هِسِّش

بهترین کار مو هِش تو ، آخرین یار مو هِش تو
اولین مهتاب روشن ، تِه شُو تار مو هِش تو

مو همیشَه مبتلاتِم ، مو همیشَه جون فَداتِم
تو مُگــَه بَر مو غریبَه ، مو همیشَه آشناتِم

مو خَزون اَندر خَزونِم ، تو بهار اندر بهارِش
مو چُنِ خار بیابون ، تو گل سرخ انارِش


| شاعر : ابراهیم منصفی
| نقاش : سمیرا دست پاک