زندگی چن!؟

زندگی چن؟ یه چیچیکا، یه قصه اِن ، یه خاطرَن ، که بُن اگنت، روشن اَبوت ، پر اکشت ، اَرِیت تا آسمون ، ازاُ جا ول ابوت ، اتاتن رو ی زمین. زندگی بگه چن؟ زمون بچه گی، هفت سالگی، مدرسه ودرس ومشق ، گاُزی کَل سوارا، اوستم چه خونه ، ماش

ین دَلّه ای، لوُو دریا، کاسه زدن ، شورت و سر محری، تیله گازی کردن، شیرین گزرچیدن، سینما شَلکَن وفیلم هندی دیدن.
گپ اَبی وگپ تر ابی، صبوری وکافه غدیر، پای خضر، لوو دریا، بت گوورُن ، ابرام عزیز، شعرون زیبائی که شخوند.
لو دریا مَدَ سن، باشعرجونش:
نَموندِن از دوش وپریر خار وپتَنگ
بُخوارن بادل خاش
نکنن وا خوشو جنگ .

وعزیزی دگه ، اُن پگاه ، توی اُن سالُن غریب وزمانی که بِی خوش آزار ایداد. همه شون از دل شا گو.
بُن ابوت ، گُراَگنت ، روشن ابوت ،ای خاطره، ای زندگی، به کجا!؟ به غدیر، لو دریا، گپ فوتبال، شوت صالح وعزیز، گاُزی نور با تاج، کافه اشرف وسمبوسه، تا اتات سیزده بدر، پنجه علی، شوُو لیوا، دهل وزار، کسر اولا وبشیر و گروه کَتِ کینگ. جلو مدرسه دوختون، ردیف صف مابست. دَنگ ماگُ ولبخند ما زد بِی دُختُن. دلمون خاشَ که نگاهی شا که، یا فحشی شا دا، چرخ رالی که نیکرو ایهَسته، از ایسین تا بندر شَهوند. علی خان که تاتر گاُزی شکه، رَ و د گه آواز ایخوند. وجمال که پیله ایکرده به حسن، که یه آواز بُخون، وحسن بی چاره که شگو مه شاعرُم!
همه شون وهمه مون، آه چه زیبا هسته لو خور، پای منجل، خرما وهرده، قصه ون مم گپو، توشووُن زمستون پای منقل و خرما بریز، وممد که شَره سیزده بدر، وپوتنگی زیر بغل، که سوار، واضغر که چه جون بازی شکه.
آه ، چه جونِن ای خاطره ، شوون گرما، سینما شل کن، فیلم هندی، بعد که سینماصحراپاایگه، یک بلیط و دوسانس، زیر کُلر، فیلم چِن !؟ خوُو بگه، که چه شچسبید.
زندگی چن؟ بِگه نه همی شونن؟ عاشق اَ بی ، توی خیابون ، توی شهر، جلو مدرسه هیفده دی ، صبح تاشم پرسه ما زَ، که بیان اَن د ُختون ، نامه ما داد بِی هم دگه ، گل ما گو و گل ما شنوت . چه خاشَ اُن روزُن. پای بُلوار، توی سرریغ ، لوُو دریا، توی اُ خاکُن ما نشت ، مست ما کِه ، بِی هم آواز ما خوند. گل مریم ، گل ناز .
چه خاشَ وقتی که حیش شَبو، باسنک وجماز ودهل. خندغن با کیکنگ پشت سردوماد شارَه. نوعروسُن چِکدر ناز شا که. خنچه شا برد لوُو هوُو وما چه قد پول ماچی، نقل که مگه . تو دلِمُن قند هوو شَبو. کی اَبو نوبت ما ، که بریم سرهوو. آخ که مگه ، پای منبر، واحد سینه زنی ، شوو عاشورا که ما هوند، دل که تو دلمو نَهَه. واحد وسینه گپ ، نه به خاطر حسین بلکه به خاطراُن زیبا، که نشته روبرو، هی بلند سینه بزن ، تا بگینتن چطورعاشقیش سینه ازنت .
چه خاشَ محله کرتی، دنبال علم رفتن و چق چکو، چه خاشَ بابا غلُم، گاَزی دل لیما. چه خاشه، دل عاشق ، دل شیره، پشت خونه پرسه ما زه ، که نگاه بکنت از پنجره یا بیات در تنور که نون بخرت.
آخه زندگی بِگه چن ؟! غیر ازایشُنن بگَه؟ گپ اَبی ، کوچک ابی ، پراَگری ، تا اَرسی بی همون که توات، یاکه نارسی. یکی دگه. بالا اری ، زیر إتی. تآ اسمون ، توکهکشُن، ر وی زمین. هر چی شوات بَشِت اَبوت، بله إبوت. با یک کمی صبر ویک کمی فکر .
بن مُگه، گُر مُگه ، قد مُکشی تا که هُندیم توی سیاست وکتاب ، همه ی چوکُنِ خُب ، دورهم جَم ما بود. یکی از فقر شَگو، دگری ا زبی پولی. چه گوارا چه بزرگ ، فیدل وکوبا چه شُکه. کی اَ بو ما هم مثل اوشُ بشیم !؟ ، شوروی که مگه ، بپ مونه. چه زمُنی وچه خُب. یاد اُن سالو بخیر.
قصه و شعر چه زیبا هسته ، توی بت ، ابرام باگیتارش چه شَکه ، نصرُک وزیبا چه شازه ، شریفه ورحیم چه شا گو، همه از استقلال وآزادی شاگو، همه از خُب بودن مردم شا گو. چه مو که وا خومون. کاموس از مشاع وشورا گَپ شزه ونصیراز اعتصاب .
وصالح وخلیل ..... وچن تای ذگه چوکُن خوب ،
و...... که شَهُند صحبت از کار فرهنگی ما که ، چه کتابُنی که بِی هم موندا، چه کتا بنی که باهم مو نخُند. وچه عهدونی که با هم مو نبست .!
سال بد سال حساب ، سال خوب سال کتاب.
پا ی خضر ما نشت ، شوو و ماه ، اشرف از نوری شَخُند. ابرام ازغصه شخُند. بحث جونی که موهسته با ابرام سرفکر. چه کدر بی هم دگه نیش مازه. چه کدر به هم دگه کمک ما که، که یاد بگریم .
سالُن خوبی هسته اُن سالن. حیف وافسوس که اَ هم جدا بودیم. یکی مشرق ، یکی مغرب ، یکی دِگه شهید عشق. چه جوانُونی که شهید بودن. یادشُن یاد ، نُمشن شاد، روحِشُن پا ک .
زندگی چن !؟ همی گذشتَه و خاطرَه و .... حالا ازحال وآینده بگه ، بسن ای گذشته ون ، گرچه جونن همه ای خاطره ون .
باز موات وا هم بشیم ، یارو.... بشیم ، گاُزی نو بکنیم ، شهرمون آباد بشت ، ایران مون آزاد بشت،
نَبوتن زندُن ودار ، نریم ما به راه دور!! .
مطلب از : Kaveh Dadnahal