توی کُنچیل غَمِت

                            

توی کُنچیل غَمِت گیر اُمکه
نِشتُم و بی خُم زمین گیر اُمکه
هرچه اندیشه و تدبیر اُمکه
بیشته بی خُ مه زنجیر اُمکه

تُوی کُنچیل غَمت سر گَردُن
دور و بر لَشکری اَز نامردُن
اَز چپ و راست هَمتا مَزدن
مُشت و سیلی و دِگه پس گَردن

تُویِ کُنچیل غَمت جا مُندم
بی همی ایهمه تنها مُندُم
پای مه لَنگ نه بی رَفتن
بی همی مردم ایجا مُندُم

توی کنچیل غمت گیچُم مِه
توی یک شیب پر از پیچُم مِه
به گَمُنت که کسی هَستم مِه
نه عزیزُم ، بخدا هیچُم مِه
......
شعر : زنده یاد صالح سنگبر
عکس : عکاسان هرمزگان
عکاس :مهدی ناظری