یادی اَبندر

به نام او تقدیم اکنم به تمامی دوستان در گپ وگویش بندری

از باغ مولوی تا باغ منیر، از خور کپشکن تا خور گور سوزون سفر اکردم هم تو زمین هم تو زمون، دنبال نگاه تو اگشتم، نگاه تو که بی مه هم جانی هم جون.
نشتم گر کماتون پا پاچال بازار مای

چی یکی اهندن از مشتا با کجیل یکی در اواردن تلال از تو لیه. زنی که برکه ایزدن نمک ازدن هوور و انهادن تو بلاسی.
ارم یه سر ازنم وا بازار اشین. افروختن بنگلادشیون نعلنج دوماخی و نوار کاست وا جین. یخو بشته که اکردم نگاه، ادیدم تابستونونی که اوزیون شاهند همیجا، چاه کن چاه شکند و خلک جونخو شاشوست وا هو چاه.
ارسم لو تیو یک تا کشتی اسوختن وسط هو. کشتی که الان شگن کشتی سهته ، همو کشتی که وا کاغر مارفت اونجا مانشت مای ماگفته. اجکم تو دیریا غوص اکنم، تا وقتی پیدا نمکردن کالنگی که تو دلخو زفت ایکردن مروارید همونجا امنم . همتو که اگشتم اکم وا یاد چولنگیمون، وا یاد گازی زها. مارفت تو مسنی بیخو زفت ماکه پشت زیتون و مغ و انبا. دزدکی گهتفاکی نگاه شاکه او که چش شانها.
دلم وازن غایه ای که هوا خاهرن بیان بی مه بکنن سوار بوچ وا اشنو تا پا لنجون ببرن. برم سوار لنج ووستام گر جاشوون و ناخا، بند جل بگرم وا گرشون بکشم بالا. جل که پهن شکه شاه میگ و سرتیز و گنتک بکنم از هم سوا.
چه خشن ساحل و دیریای بندر، دیریایی که غراب و جهاز و شیوف و تشت اکنن لنگر. شو ماه چهارده اریم دیریا باشتا که یخو ترس هم مهستن از جنگر. دیریایی که فصل بهار غایه هوزا اریم دیریا بی صید مای و دولک کر.
موا ببندم سرگی گپتر از سرگونی که امدیدن، ابندم جلوش گفاره ای که تا حالا وا جونیش کسی نیدیدن. اکارم دورش انبووک و گلون پیچک. اکردم همه جا حصیر و تک. انینم بعدش همیشه وا انتظار، به انتظار روزی که تو دوباره برگردی وا همی دیار.
اسم چنگ هر روز اخونوم از دوریت اواز. ازنم از ته دل چه چه و شهروند و کوک اکنم ساز. یه شو اتارم نیمم یه شو اکنم گازی عزوا، لنگ و کپره اپوشم خیزرون ابرم زیر و اتارم بالا.
تو دل گرما تو خرما پزون پروند اسم ارم بالا مغون. اچینم رطبون دیمپاسک برات،امنهادن تو کرگین اماده لچ و ماست
....
نویسنده : صوفیا شجاع sfo shoja