سربلند

        

ساحلُ و خاکِ جنُوبنِ / سُهیلی کُو له یِ غروبِن

باشَه شَرجی باشَه گَرمان / هر چه هَستِن همه خُوبِن

شُوِ دیریا چِکَ نازِن / یَکه ی ماه دِگَه وازِن

عکسِ ماه داخلِ دیریا / چه نَکرِدِن نَنِمازِن

مِه که دیریا جلووُم هَ / پُشت به کوهِ گنو اُ هَ

تو دلُم مهرِ خداوند / رو لووُم حرفِ نُو اُم هَ

یارِ مِه تنها نَهُندنِ / نعَشی بی دعوا نَهُندن

خُنَه یِ بندِر عروسین / صدایِ لِیوا نَهُندن

پایِ نعشی مِه اَبَندُم / به غم ُ و غُصتَه اَخَندُم

پا نَه هُو سر آسمُنی / مِه مُغُم که سر بُلندُم
..شعری از استاد زنده یاد صالح سنگبر از کتاب کغار :یادش گرامی