نامه از دیار بشکرد..(کسمت اخر)

نامه ای اَز دیار بشکرد (کسمت اخر)
شَهداد وا مه و ناخدا اِیسُف خیلی مهربُن هسته و اَ وختی که بی ما ایدیده شَ نتونست خوشحالی خُو زفت بکنت بعد ایکه شهداد پشتا هُند غیر شربت و لیموناد یَ بسته شیرگا هم بی مه ای وارده اولی باری هسته که یتا غریبه بی مه ای همه محبت شَکه و اَ دیدن مه و بَپ ما ای همه خوشحال هسته بی همی مواسته بشته بی شهداد بشناسُم
شُو که رهتیم داخه جهاز مُودی که شهداد هم آجا نشته معلوم هسته که بی جاشو ون خُوب شَ شناخته و همه سربَسری شُو اَنُشت ناخدا وا دیدن شهداد همطو که خنده شَزه وا عربی یَ چیزی بی ای ایگُ شهدا هم وا خنده بَ عربی جواب ایدا ناخدا بی شهداد ایگُ عربی گَپ زدنت خوب بودن ، شهدا همطو که خنده شَزه ایگُ عربی بخته اَ بشکردی گپ اَژنُم (شهداد همیشه ز ، ژ تلفظ شَکه ) همه جاشوون وا شهداد خنده شو ازده ، ناخدا بی شهداد اِیگُ یتا نامه اَ دیار بشکرد اتستن یادم بشت نامه ت هادم ، شهداد حدود ساعت شو هسته که رَه دُکُن نفت فروشی حاجی عبدالقادر که سر بُن دُکُن یتا اتاک کوچک شهداد درستی کرده ، که همه وا شوخی بنگله شهداد نُومی شو داده
بعد رهتن شهدا کبل ایکه مه سوالی راجب شهداد بکنم یتا اَ جاشوون که تازه رو جهاز ناخدا ایسُف جاشو بوده اِیگُ ای بشکردی کِیَ ه ؟ کسی جوابی ندا و همه منتظر هسترن تا ناخدا چیزی بگَت ، چوک امو (یتا اَجاشوون کدیمی ) وا شوخی اِیگُ شهداد رفیک کدیمی ناخدا ن هر غایه جهاز ما خورفکان اَتات اولین کسی که هَدِ ما اتات و همیشه بی ما سر اَزونت شهدادن ، کبلن رو فُرزه حمالی شَکه ولی چن سال پیش ناخدا ایسُف بی او پی حاجی عبدالقادر معرفی ایکه و حلا بودن همه کاره حاجی ، ادم شریفی ن خیلی سالن بی زن و چولَنگونی ای ندیدن نادونم بی چه اَ بشکرد فراری کردن ، مرد شریفی ن مرد شریفی ن !!! نادونم چوک آمو بی چه ای جمله اخری چن بار تکرار ایکه و مث ایکه بُغضی کرده و دگه ساکت بو ، بَعد اِشنوتن ای گپ ون بیشته مواسته اَ شهداد بدُونم ، رو کِو ِ ن جهاز رهتُم ناخُدا نَ خُو َ سرم تُو بغلی اُمنُشت و اُمپرسی شهداد بی چه فرار ایکردن ؟ بی چه زن و چولَنگ ونی ناتونت بگینت ؟ ناخُدا چیزی ای نَگُ و مه بازهم امپرسی بی چه ناتونت بی چُولَنگی بگینت ؟ بعد ده دکیکه ناخُدا که چهمی پر خرص بوده اِیگُ درد غربت و رنج دوری غم سنگینی خدا نصیب هیچ کس نکنت و ادامه ایدا ، شهداد مال منطکه بشکردن چن سال پیش جُندارون بی شهدا وا هفت نفر دگه اَ تیفه ونی اَ روستای انگُهران دَسگر اکنن تا بی مینو شو بیارن بی اوشون بی اِجباری برستن داخه راه جُندارون چن بار بی اوشون بی احترامی اکنن بی اوشون اَگن اجازه تو نین بشکردی گپ بزنی ، یَ شُو نَزیک روستای سِندرک تو مسیر مینُو چارتا اَ جُندارون اَرن جُن شُشتن و فکط یتا جُندار زیر یتا درخت کهور کِشک شدا و چرت شَزه و شهداد و چوک آموش کریمداد اَ پشت سر بی جُندار حمله اکنن و تفنگ اَباری اَکشن و جیمه و تفنگ باکی جُندارون اَسن و دمبال همشهری ون خُو فرار اکنن
ایشون بخاطر ایکه کمته زیر چهم بیان بَ چار گروه دونفری تکسیم ابن تا مدتی بتونن داخه ابادی ون اطراف سر کنن و بعد که اوضاع ارُوم بو دوبار بَ دیارشون برن ، شهداد و کریمداد مدتی اَرن گروگ و سیریک و اَ آجا اتان بندر و بعدی ای پل هُو اتان ، دوتا دگه اَ رفیک ونی بعد چَن ماه بی خو تحویل جُندارمری مینُو اَدن و بعد یَ هفته بعنوان یاغی و راهزن اعدام شو اکنن
ای غایه خُو زوری اَ مه بیشته بو تا نتونم کصه غم انگیز شهداد تا اخری بشنوم
بر عکس روزون پشتری خیلی دیر اَ خُو پا بودُم جاشوون مشغول کار هسترن و ناخدا اِیسُف هم مهمونی هسته ، رام چند ناخدای هندی نشته و چائی شیر شَخارد بَپ ما تا بی مه ایدی اِیگُ بدو نگا کن رام چند بی تو چه ایواردن ، یتا گونی گپ اُمدی رو سطحه جهاز کفته رام چند بی گونی اشاره ایکه و اِیگُ ممفولی نم دونست منظوری چن رو سطحه رَهتُم تا بدونم چن ، بی گونی دَست اُمزه همی غایه یتا اَ جاشوون اَ راه رَسی و اِیگُ بدو نگا کن یَ گونی بادُم زمینی بی تُو شواردن

پسین وا ناخُدا ایسُف و رام چند بی دُکُن حاجی عبدالقادر رَهتیم تو راه بی شهداد اُمدی که دِرام ون نفتی پل شدا و تا اُمدیدی صدا ش اُمکه شهداد ، شهداد هم سر خُو ایچرخُوند همطو که دستی وا لُنگی پاک شَکه تره ما هُند وا ناخدا و رام چند دستی ایدا و بی مه اِیگُ امرو بی چه دیر هُندی ، ناخدا ایسُف اِیگُ اَگَ توا بمون پی شهداد مه کار دفتری و حساب کتاب اُمستی ، صبا به امید خدا تره مسکط حرکت اکنیم

داخه دُکُن نفت فروشی شهداد نشترم که بی مه سردی ایوارد و ایگُ بُخَا گرم ابوت ،داخه دَس دگری یتا پاکت گپ هسته ایگُ بی تون بُبَ داخه جهاز بخا و بی کسی مَدَه ، وا نگاه مهربونی اِیگُ چَن سالتن ، شُم گُ ده سال سر خُو زیری که و اَداخه یتا کارتُن کوچک چن بسته کاغذ جابجائی ایکه و یتا پاکت نامه ایوا صحرا ، اِیگُ دل دَستت نشون هاده هر دوتا دَسُم واز اُمکه همطو که بی دَست ونُم نگا شَکه خرص اَ چهمونی زیر بو کاغذی که دستی هسته طرح دست و پا یتا چولَنگ نَخشی بسته همطو که بُغضی کرده اِیگُ دَستت بُنُس رو عکس ، بَ ارُمی دَسُم اُمنشت رو عکس هر دو یَ اندازه هسترن سرم بُلندُم که اُمدی چهمون شهداد پر خرص ن همطو که گریخ شَکه اِیگُ دُختُم هم سن وسال تون وختی فرارم که دو ماهی هسته و دگه گریخ اینواشت که گپ بزونت ، اولین بار هسته که گریخ یتا ادم گپ مدیده ، مَنَدونسته چه بکنُم سری بلندی که و پیشنو مه ای بوسی و همطو که گریخ شکه ایگُ دلُم شَوا بی دُختُم بغل بکنم و بوسی بکنم مث همه بَپ ون ، گریخ بی مه هم اَمُونی ندا و گریخ اُمکه اولین باری هسته که بی کسی دل مَسُوزنده و وا او گریخ مکه
درد غربت و رنج دوری غم سنگینی که خدا نصیب کسی نکنت
..
نویسنده : گلشن سورو (ناخدا)
برگردون بی بندری Genow

سَر بُن = پشت بام
کِشِک= نگهبانی
کِون(keven)= کابینه و اتاق ناخدای لنج
ممفولی در زبان هندی = بادام زمینی
جُندار = ژاندارم
اجباری = خدمت وظیفه
گروگ = بندری در نزدیکی شهر سیریک
اَنگهران و سندرک = روستاهای بشاکرد ، سندرک در 70 کیلومتری میناب است
گریخ = گریه
درام = بشکه
چُولَنگ = کودک
دِل دست = کف دست
نَخش = نقش