نامه از دیار بشکرد..(کسمت اول)

 
کارنامه کبولی کلاس سوم تو هوا تَکان مدا وا دُو تَره لهرون مَره تا سند کبولی خُو نِشون بَپ ما هادم بشته از ای خُوشحالَرُم که بَپ ما کُولی داده اَگَ کبول بَشُم اَتونُم با ایشون بی سفر برم ، صُحب زود لُوتیو منتظر هُندن مَنشُوَه جهاز هسترم که کراره تا یَ ساعت دگه بیات
همکلاس ُونم هم هُندرن ممد عبدالرحمان ، علی زیود ، احمد سنگسر و ....اوشون هم خوشحالرن تو دنیای کوچک چولنگی بجای حسودی راحت شریک خُوشی همدگه مُو اَبوده بی چوک ون کُولُم داده وختی پشتا هُندُم همه چی بی اُوشون تعریف بکنم ، ساعت 6 صحب جهاز لنگر ای چی و اَ بالا دست لارک بَ تره سلامه حرکتی که اَ خوشحالی رو پا خُو بَن مَ نابو از دیریای سلامه و هُو سیاهی خیلی مشنوته پی اسحاک تباخ جهاز که هَدِ سلیدان نشته و نُون فطیر شَکه رَهتُم تا بی مه ایدی ایگُ چوک بنی نُون گرم بُخَاه بوی نُون گرم و سوراغ و روغن خش کاری ایکه که نَتُونم نه بگم بعد خاردن نُون یَ دوفه اُمپرسی چن سالن داخه جهازی؟ اسحاک که ادم کم حرفی هسته وا چَن دکیکه تاخیر و همطو که لبخند شَزه ایگُ اَ وختی چولنگ هسترم کَدِ تو هسترم که ولیت بودم بپ شما هم جاشو هسته ، او ناخدا بُو و مه تباخ
نزیک ظهر هسته که اَ سلامه رد مُوکه و اَ بالا دست مَسندام تره خورفکان مسیر ادامه مُودا بعد خاردن چاشت جاشون مشغول استراحت بودن ولی بی مه استراحت معنیدی نَهَ مواسته اَ همه چی سر در بیارُم تره سینه جهاز رهتُم بی سلیمُن اُمدی که چهمی بسته و شَروند شَ خُونده بدون ایکه مزاحم ارامشی بشم نزیکی بُورُم
پسینی الودا کردیم و رفتیم دل از دلبر جدا کردیم و رفتیم
ندارم توشعه راه غریبی توکل بر خدا کردیم و رفتیم

صُحب روز بعد بی خُورفکان رسیدیم و جهاز کنار فُرزه کوچک تابُک ایکه ، ناخُدا بی انجُم کارون گمبرکی و اجازه تخلیه بار اَ جهاز زیر بُو و بی مه وا خُودی ای برد بی ناخدا ورود بی ای شهر عادی هسته و بی هر کَس شَدی سلام و علیک شَکه مث ایکه چن سالن بی اوشون اشناخته ولی بی مه که اولین بار هسته پا تو دُنیا دگه مَ نُشته همه چی تازگی شسته

آ تره فرزه حدود پنجاه متری ما یتا جهاز گپ بار زیر شَکه ناخدا تره جهاز ره وا یتا جاشو سلام علیکی که ، مَندونسته چه نَگُتن فکط اُمفهمی ناخدا هندی گپ نَزدن بعد چن دکیکه ناخدا جهاز هم رو فرزه هند و وا ناخدا ایسُف دست ایدا و چن کلمه وا هم گپ شُو زه بعد ناخدا وا لبخند دَسی بَ هوا مه دراز ایکه و ایگُ آپکا نام کیاهیه (نُومِت کیا) همطو هاج واج نگاش مَکرده که بَپ ما بَ کمکم هُند و اِیگُ اسمت چن ، اُمگُ عبدل و او رو سرم دَسی کشی و اِیگُ میرا نام رامچند هه ( اسم مه رام چند ِ ن ) ناخُدا بعد نیم ساعت گپ زدن وا رام چند از او خدا حافظی ایکه و تره گمبرک حرکت موکه بعد تمون بودن کار ناخدا اِیگُ بریم دُکُن حاچی عبدالقادر ، اُمپرسی عبدالقادر کِن ایگُ یتا اَ تاجرون خورفکان اصلیتی خُودمونی ن ولی خیلی سالن ایجان، بشتر باری که ایجا اتاریم تحویل او ادیم ، هنو چن دکیکه ای از سلام و احوال پرسی ما وا حاجی عبدالقادر نگذشته که یتا ادم میون سال هُند و بَ زبون بلوچی وا ناخدا سلام علیکی که واز ای پرسی تو چوک ناخدائی ؟ هنو جوابی نَمداده که بی مه بغلی که و پیشَنو مه ای بوسی ، حاجی عبدالقادر بی همی بنده خدا ایگُ شهداد بره سردی و شربت بیار ( ادامه ای شستن )
نویسنده : عبدل گلشن (ناخدا)
برگردون بی بندری = Genow

سلیدان= اشپزخانه لنج
منشوه=قایقی که لنج های بزرگ داشتند و در جای که اسکله نبود از ان برای رفتن به ساحل استفاده می کردند.
تباخ= اشپز
*روغن خش = روغن حیوانی
ولبت= بچه های که برای جاشو شدند روی لنج شروع به کار می کردند
خورفکان = بندری در کنار دریای عمان و هم اکنون یکی از بنادر مهم حمل کانتینری امارات می باشد.
پشَنُو = پیشانی
بالا دست = شرق
فرزه= اسکله
تابُک = پهلو گرفتن
جهاز = لنج