سیحِر باطنه 1

سیحِر باطنه
داستانی واقعی داخه لارک (کسمت اول)

مدرسه کم کم شلُوغ شَ بوده و دانش اموزون همه هُندرن ولی معلم پیدائی نهسته ما دگه عادت مُو کرده معلم یَ رو ساعت 8 یَ رو ساعت 9 اَ خُو پا شَ بُوده و سر کلاس شَ هُند وَختی ساه دار بیرَک بَ سنگ اولی شَ رَسی ساعت هست بی ما نشون شَدا و خُومو سر کلاس مُو ارَه ، نه ما ساعت مُو هسته و نه مدرسه و ساعت اغا معلم هم خراب بوده ، بی همی اَر رو دار بیرَک ساعت اَفتوئی بی خُو درست مُو کرده
مدرسه ما (دبستان نادری لارک) تا کلاس چهارم شاگردی هسته و همه مُون داخه یتا کلاس جمع مُ ابوده مرزبندی کلاسی و جنسی نهسته دُخت ون و چوکون اَ هفت ساله تا دوازده ساله واهم داخه یَ کلاس َریم ساعت یازده معلم بی کلاس سومی ون اِیرستا بی ورزش مدرسه ما تا لُوتیو پنجاه متر فاصله ایشسته و ورزش بی ما یعنی در واردن جیمه و دُو زدن تُ هُو دیریا و گِتن مائی شُورت یَتا بَن پنجاه متری که هر نیم متر یتا برد بی بَن مُو بسته دو نفر بَ طول لو تیو تُو هُو دیریا شُو اَکشی و عده ای اَ جُلو مائی ون بَ تره بَن هدایت شو اَکه و مائی تا بی بَن شُو اَرسی خاک شُو اَزه و ما هم وا مهارت مائی مُو اَگه بی در اَ هُو تُوش مُو اداده بشته شُورت و نایَت خاک اَزنن البته معلم اَ نایت خوشی شَ نَهُنده و شَگُ مثِ کَلپَک ن
اَحمد چُوک زید صالح که ما نُومی مُ داده سَنگ سَر امرو خیلی خوشحال هسته و سر بَ سر دُختون شَ نُشت و وا همه شوخی و مسخره شَکه ، احمد اَ دوستون خُوب مه و ممد عبدالرحمان هسته بی همی بَ ممد عبدالرحمان اُمگُ مث ایکه کُروسک احمد وا بُونگ هُندن !!
پسین که مُو اَره والَهرون سنگسر طاکتی نَوا علت خوشحالی اِیگُ ، شَ گُ خبرت اِتَستن خَه مه فاطمه نَزایدن ؟ اَ دُوش شُو همه پیرزنون جَم بودن لَهر ما و در حالی که اَ خُوشی کیف مدرسه ی تُو هوا تُوش شَدا اِیگُ اَه یاد نکنی اِمشو بریم نشبیلی مَوا مائی بطه بی دادا ما بگُرم بطه گَپ گپ بی دادا ما همطو که ای گپ تکرار شَکه وا دُو تَره لهر شون رَه

صحب روز بعد وختی رهتُم مدرسه هَنو کسی نَهُنده مه و ممد عبدالرحمان لهر مُون نزیک مدرسه هسته و هَر روز زودته اَ همه اَهُندیم مدرسه ، رهتُم کتاب ون خُو بُنُسُم داخه کلاس و بیام لُو تیو اُمدی سنگسر تو کلاس نشتن ، متوجه هُندن مه داخه کلاس نَبو ، جاری اُمزه هیچی ای نَگُ نزیکی رَهتُم و وا دَس کَنکی تکُن اُمدا ، چتن ؟؟ نَخُوی ؟ گپ شَ نزه فکط صدای گریخی مِشنوت ، شُم گُ دارت خاردن ؟ بازَم چیزی ای نَگُ ! ، رهتُم جلو روی و سری بُلند اُمکه و وا شوخی اُمگُ سنگسر چتن ؟ وختی جوابی نَدا تعجب اُمکه ، هرغایه اذیتی مَکِه و سنگسر صداش مَکِه فوری نَ رُو مِه شَدا !!

شُون برد!! بالاخره گپی زه ، اُمگُ بی که شُ برد؟ ایگُ دادام و چولنگی ، دُوشو همه سر سراح ما هسترن شُون اواسته بالا سراح بکنن و بیان بی داداما و چولنگی ببرن ، الا گریخی کم بُوده و شواسته جدی گپ بزونت ، نزیک دیریا رسیدیم نِشت و رو وا مه ایکه و وا جدیت اِیگُ تو دایم تَگُ که بَپت ایگُتن سیحِرو جن نین ، ولی دُوشو هُندرَن پشت لَهر ما جَم هسترن مه صدای پاشون مِشنوت بعضی ون مثِ گَراغ هسترن هرچه پیرزنون قران شو خُوند چاره ای نَکه و اُوشون دل دادا ما و چولَنگی شُو کَنده و هُندرن بی خُو شون ببرن ، هَدِ خودشون تو باطنه

..
نویسنده : گلشن سورو (ناخدا)
برگردون بی بندری : Genow

سیحر(سی حِر) = جادوگر
بیرَک = پرچم
ساه= سایه
اَفتُو = افتاب
لُوتیو = ساحل
کَلپَک =مارمولک
خاک شُواَزه = زیر خاک می رفتند
کُروسَک= خروس
بُونگ = اذان (کُروسَک وا بُنگ هندن کنایه ای از بالغ شدن پسرها و موقع عاشق شدن انهاست)
لَهر = خانه
خَه ، خَاه ، دادا = خواهر
چُولَنگ = کودک
تُوش = پرت کردن ، پرتاب کردن
نشبیلی = گرفتن ماهی با قلاب ماهیگری
کَنگ = شانه
نَخوی = خوابیدی
گَراغ= کلاغ
هَد = پهلو ، پیش
باطنه = منطقه ای است در شرق عمان که امروزه یکی از استانهای مهم این کشور می باشد در قدیم این منطقه پناهگاه گروه های باطنیه از فرقه اسماعلیه و خوارج بوده و از لحاظ تاریخی منطقه مهمی بوده است . در جنوب ایران این منطقه بیشتر بعنوان بر باطنه ( ساحل باطنه ) می شناسند که درگذشته ارتباط اقتصادی ، تاریخی و سیاسی مهمی با منطقه هرمزگان داشته است