ققنوس

رَسیم به مالَک ُ و دَس بِزَنیم / دَس رّد بِسینَه ناکَس بِزَنیم
روحِ دیریایی ما جُن بِگِرِت / آتِش اَ آفتوُ تابُن بِگِرت
مِث قُقنوس اَ تو آتش در بِیات / مِث شِیری روی آتش سَر بِیات
بَشه مهتاب تَنَه به شُو بِزَنت / بی خودی گِره وا اَفتو بِزَنت

اَ جدایی ُ هَمیشه جُدا بَشِت / لحظه لحظه هَمه وا خدا بَشِت
توی جُنِش یِه چیزی پا بِگِرت / وُ دِگَه دومَن دیریا بِگِرت
توی شُو روشنی سایه بَشت / روی دیریا مِثِ یِه بایهَ بَشِت

مالک = مقصد آخر

دس =دست
جُن =جان
مث= مثل
ققنوس = مرغی است بغایت خوش رنگ و خوش آواز گویند منقارش 360 سوراخ دارد و در کوه بلندی مقابل باد نشیند و صداهای عجیب و غریب از منقارش بر آید و سبب آن مرغان بسیار جمع آیند از آنها چندی را گرفته و طعمه خود سازد .هزار سال عمر کند و چون هزار سال بگذرد هیزم بسیار جمع وبر بالای آن نشیند و سرودن آغاز و مست گردد و بال بر هم زند که آتشی از بال او بجهد ودر هیزم بسوزد و از خاکسترش بیضه ای پدید آید . او را جفت نباشد و کویند موسیقی را بشر از آواز او دریافته
بایه = راهنمایی کشتی در دریا = چراغ دریایی