بِریمک تُو سَفَر گِتَر 2

ناخُد اِیسُف و بِریمک تُو سَفَر گِتَر (کسمت دوم )
همطو که بریمک شاخ دو تا کهر ای گناشته و بالا ای برده بی کهره تا اَفسر ناوچه انگریزون بگینن ، اوشون از جهاز ما فاصله شُو گِ
نَزیک ظهر بی بندرگاه دوحه رسیدیم ولی ناخدا ای ناواسته کبل ساعت سه جهاز ما تابُک بکنت ، ساعت سه اکثر مامورون و شرطه ون شَ ره وا لَهرون فکط چنتا ناتور امونن اجا ،،ساعت سه و نیم تابک مو که و ناخدا دستور ایدا کهرون اَبُن خَن بَ رو سطحه بیارن تا زود ته پیاده شو بکنن
ناتور ون اجازه شو نادا کهرون زیر بکنیم شون اَگُ الان همه رهتن وا لَهرون ولی ناخدا ول کُن نبو و ایگُ ای بار نین کَهرن و چار روزن رو دیریا هُوی و نَه دنگی شو نخاردن اَگَ تا صباح داخه جهاز بشن نصف شون تلف اَبن ولی ناتورون گوش شون بدهکار ای گَپ ون نَهسته ، ناخدا که ایدی اتوکان ، جدی و محکم اِیگُ اگَ کَهرون تلف بودن گناه شون گردن شمان و جواب رضوانی خوتون هادیت ای کهرون همه سفارش رضوانی ن ،ناخدا دگه چیزی ای نَگُ تره جهاز حرکتی که ، هنو چَن کدم نرهته که دوتا ناتورون وا دُو خوشون بی ناخدا شُ رَسوند و شُگُ بَ یَ شرط کهرون زیر بکنی که پشت گمبرک شُو ببری و تا صباح خودتون مواظب کَهرون بشی و کسی اجازه ای نین اَ محوطه گمبرک برت صحرا ،بی همه کَهرون شُ برد پشت محوطه گمبرک و سه تا اَ صاحبون کهرون و طیفه ون علی فرج مشغول واردن هُو بی کهرون بودن . ساعت شش پسین هسته که صدای بُنگ مغرب اَ مَجد بُلَن بو و هوا تَهار شَ بو ناخُدا بی طیفه ون علی فرج اِیگُ آ مَجد ندیدئی و بی مناره مَجدی که پیدا هسته اشاره ایکه ، و اِیگُ ای مَجد غُلُم عباس گراشی ن اجا که رسیدی بگه ناخدا اِیسُف بی ما ای رَستادن و گَشت ای شخص نَکردیم خودی یا شاگردی بی شما وا لهرون طیفه ون تون ابرن ، ربع ساعت راه بشته نَن تا نُونوائی تو راه وا کسی گپ مزنی ایجا به بعد خارج از محوطه گمرک ن
شما هم کارگری که بعد کار وا لهرون نَرهتئی ، متوجه منظورم بودی؟؟
هر چارتا وا ناخدا خداحافظی شو که و ناخدا در اخر ایگُ اگَ دمبال کار و موفکیتی بایَ کلیز و تلاش تُون بشت سرتون بالا بُگناری و اَ کسی مترسی ایجا همه غریبن و دمبال کار هُندنگ اَگ بی غُلُم عباس تُو دی سلامی برسانی و بش بگی ناخدا صباح اتات مغازه ت
وختی اوشون خداحافظی شوکه و رهتنگ ناخدا هُند داخه جهاز و جاشوون شن ون زیر پا کَهرون داخه دیریا شُ رخته و جهاز شُ شوشته ، وا هُندن ناخدا جهاز اَ فرزه جدا بُو داخه بندرگاه لنگری کَردوند نسیم خنکی اَ رو هُو شَ هُنده و ناخدا اِیسُف مشغُول خُوندن نماز هسته که صدای بع بع کهری بُلَن بُو !! ناخُدا همیشه نمازی نیم ساعت طول شَ کشی ولی ده دکیکه نَبو نمازی تمُونی که و با صدای بُلن جاری زه بریمَک ، جوابی ای نَشنوت و دوباره جاری زه بریمَک کم جائی ؟؟ یتا اَ جاشوون ایگُ بریمَک نماز نخوندگ ناخدا وا عصبانیت ایگُ مگه نماز تراوی نَخوندگ که ای همه طولی دادن ! چَن دکیکه بعد بریمک بی خودی بَ ناخدائی رَسوند و اِیگُ جارُم اتزه ؟؟؟
ناخدا : هُو ای صدای کهر اَ کم جا نَ هُندنگ دگه چه کلَکی اتزدی
بریمَک : بعد ای که کمی ساکت بُو اِیگُ هُو نه گُوش مه هم صدای بع بع اَشنوتن چار روزن بع بع 1200 کهر شُو و روز تو گوش مُون بودی وا ای زودی ای صدا کله مُون خارج نابوت !!!
ناخدا وا عصبانیت اِیگُ حیا بکن دُرست جواب هاده
بریمک ای دوفه وا صدای بُلَن بدون ایکه اَناخدا بترست خیلی جدی اِیگُ همیشه رسم ای بودی که صاحب مال تو سفر دوتا اَکهرون هادنگ بی جهاز که تو راه خوراک درست بکنیم و شُو ون کباب بزنیم ولی ای کَلاش ون هیچی که شوندا هرچی ماچله جهاز هم هسته شُ خارد مه هم عصبانی بودم دوتا اَ کهرون نَ بُن خَن زَفت اُمکه و حلا شما که ناخدائی یَ لحظه خدائی بکن و بگه ای کار اُوشون درسته ؟؟؟
ناخُدا دگه ای نَتونست خنده خُو بگنارت و همطو که خنده شَ زه ایگُ بریمک بره بیار شون بالا هُو شون هاده یتا امشو سر ببری بی کباب و صبا هم وا هَواری گوشت تلافی ای چَن روز در بیاری بالاخره مال ادم بخیل یا گرگ ابَت یا بریمک

هوا خنک بوده و بوی کباب و نسیم شمال بی همه سرحال ای وارده اسَمُن هم غَرک استال بُوده

سَفر نزدیک اتکرد رفتی ای عزیزُم ، رو بَ گتَر اتکرد و رفتی عزیزُم ... ای صدای بریمَک هسته که شَ خوند و باکی جواب شو ادا صدای برخورد موج ون وا بندنه جهاز و صدای دُهل و تومپک بریمک و چاکه جاشون تو خلوت شُو داخه هوا ای پیچید
سفری دگه بَ پایُون رَسی ، شُو چادر سیا نَ سری کَشی تا همه زیری بُخُووِِِِِِِن و خسته ای سفر اَ جُن در بکنن ، جهاز زندگی بریمَک ، ناخُدا ایسُف ، علی فرج و غُلُم عباس گراشی خیلی سالن هُوزاری بلند ایکشیدن بی دیریا ون گَپ پیش نَرهتنگ ما هم بعضی وختون سِنگار اوشون ابیم کصه ای خاش از ادم ون پیشتری بی شما اَگیم

نویسنده : گلشن سورو (ناخُدا)
برگردون بی بندری : Genow

رضوانی : یکی از تجار سر شناس قطر که تا چند سال پیش رئیس اطاق بازرگانی و اصناف قطر بود ، می گویند جد اباد انها از منطقه هرمزگان به قطر رفته اند.
ماچله= به جیره غذای لنج می گویند
هُوزار = بادبان
سِنگار = همراه
کلیز = تلاش
تابک= پهلو گرفتن
بُن خَن = انبار لنج
سطحه = بالای لنج
بُنگ = اذان
مَجد = مسجد
شرطه = پلیس (عربی)
ناتور= نگهبان
لَهر = خانه