اصطلاحون کدیمی مینو (میناب )

مردُم استان هرمزگان مخصوصن مینو اَ کدیم وا طبیعت دُور و بَر خُ امرار ومعاش شاکه و وا دستون و زحمت چیزونی که نیاز شهسته درست شاکه. اَ سفال { گل و خاک} بُرنگ{ لیوان }{. کَربه { آفتابه} . گِرُوشی{ظرف بزرگ نگهداری آب} .جهله { کوره آب خوری} . کُوار { ظرف آب خوری حیوانات} .گِشته سوز{ ظرف بخور دادن} کَلیون{ قلیان} ووو....از درخت نخل {مُغ} اَ کُنته مُغ {تافال} بی سر خونه و رو چاه مُسترابِ . بی لهه . گفاره . سرگ . هوارک . پند غازی {نردبان} . سوند. تَک {حصیر} بل {زیر پایی} مُچک یا کوروک مورگی {قفس مرغ یا پرنده} وووو..... و لباسون اَ پشم حیوون لباسون مردم کدیم مینو . لُنگ پارچه صاف حدوُن 2 متر که وا پا شازه و وا نیشپل { نخ ماهیگیری} بدور کمر سفت شابست . و لُنگ که تا شازه لنگوته شاگفت . یتا کلاه توری دوزی { عرقچین} و مندیل {عمامه} و دور سر خُ شاپیچی . پا پوش مردم بشته سواس هسته . و زنون لِچک {نوعی کلاه } و بُرکه { نقاب} که کاملن رو شون شپوشوند . و بجای مقنعه امروزی {جلبیل } که کاربرد زیادی ایشته استفاده شاکه . جومه شون گَوَن که لباسی هسته گشاد و بلند و پاپوش زنون بشته کبکاپ { نوعی کفش چوبی} .............................ولی افسوس که ...

.
محمد مذنبی