جهازون و لنجون

پهلو ما بومیون و ساحل نشینون جهازون و لنج ونی اَ کدیم همی طوکا موندن وا همون شکل و همون وسایل و ابزار کدیم که تو دیریا رفت و آمد اکنن حالا تو کُنگ و جاسک و تو ساحلون عمان هنو هم دیریا نوردون وا کشتی یون بادبانی که زیاد فرخی وا کبلن اینینن به سفرون دریایی ارن .بی ای کشتی یون بطور کلی {جهَاز } اگن .چن تا اَ کایکون نجات کوچک اسمشون انویسم اگه شما بشته ادونی بگین ...هُوری : کوچک تری کایک که اَ تنه یه درخت به نوم {مجوف} بدون ایکه میخ داخلش بکار بریت درست ابوت کسمت زیرش که تو هون صاف و چربن مث بَلَم امنت و بشته لو دیریا و رو شن وگِل ساحل و توی هوو کم کار برده بشته ایشه . بی کسمت زیریش یا ته هش {بیس} اگن و وا یتا رَستَه {پارو} که { غِرّافَه } شَگن و پارو زن عکَی اون نشتن حرکت اکنت
( محمد مذنبی ) 

عکس : عبدالله تقی زاده قشمی

که پروند بر کمر وا تولک و داس

که گرما هندن و رطب زیاد بو .... برای جمع کردنی مُشتا به پا بو

که بابا صحب زود از خُو بلند بو .... که پَروِند بر کمر بر مُغ سوار بو    

که پروَند بر کمر وا تولَک و داس .... به امید خدا یا حضرت عباس      

که تولَک رطبی سر پِنگ نغارین .... خوراک ظهرمو برنج هوارین        

بدو بابا که مُردُم سر اَفتو .... مِزارِمه ببند پا کُنته اَمبو    

خودت سایم بکن با طاق انجیر .... فاتحم هاده تخم کَمَنزیل            

   هَلُو پَمپِن که مُرداسنگ زلالن .... زرک سُرخِن کلک سرخ نیمه حالن

شعر اَ کمبر احمد

.

چـوک شغـو

دیریا بودن موج

چَک ُو چُوکُون مُون هَمه چِم به راهِن

خُردن که و هم بی پناهِن

که لنج مُون سَمِرن ، دِیریا بُودن مُوج

روانه گطرن ، دیریا بودن مُوج

یتیم ُو چِیرُو شُو مَکُو تُو الله

رَحمت کُجا ره ، نجات هادَه بی ما

الله اکبر ، لا اله الا الله

شک مکن همی جان

جـایـی کـه دل اَگیـنِت
دسـت خـدا بـه جُنـی

خاکش ایشَستِن حتی
بــــرقِ گـــــلابَــتــونـی

جایی که چشم هر مُغ
اَکیـت وا چـــشـمِ اَفـتُـو

بـاد اَ رو دیریـا شـرجـی
سوغات اَتاره هر شُـوو

-شک مَکُن همی جان- 

شعر : فاطمه یوسفی 
عکس : حمید ترخان

بَه کُربُنِت بَشُم شادِت بگَردُم ... ای مُم

لالایی

بَه کُربُنِت بَشُم شادِت بگَردُم

دِل و جُنُم نِنَه درمُن دردُم

شُوِ سَرد و سیا دستِت وا گَرزنگ

مه مُرواریدُم و تو مِثل کالِنگ

بَلا گردُن دَردُنِت بگَردُم

اَگه کَدرَت نَدُنُم مه نَه مَردُم

حَسُودُنِت اِلهی خِیر نَگینِن

اَ باغ زندِگی خو گُل نَچینِن

دِرختِ کوچکُم مه ریشَه می تو

مه بی تو هیچّی اَم اندیشَه می تو

شعر : ابراهیم منصفی و عکاس : سیاوش لقایی

.

چــوک شـغو

بندرعباس گلستونن . بغلش باغ و بوستونن

بندرعباس آباد بودِن ... شهر جدید برپا بودِن

خونه شُدادِن بی مردم ... شهر ما حالا زیبا بودِن

بندرعباس حالا بندِرِن ... همه پولدار و تاجرِن

دِگَه نارَم به خارجَه ... خاک بندر جُواهرن

بندرعباس گلستونِن ... بغلش باغ و بوستونن

به خصوص ایـ باغ ایسین ... شُلُوغِن پر از مردمِن

بندر حالا بودن گل و زار ... کـَپـَرون بودِن برکنار

پهلو بـرکه میر شمس الدین ... خونه درست بُکُن هزار

شعر اَ فاطمه رضایی

عکس : سیاورشن

ایـ شعر مال دُورَهین که شاه دستور ایدا کپر و لهر و ... واگرن و خراب بکنن و به جاش خونَهون نو و جدید بسازن .

.

چـوک شــغـو

بی مه فرقی شنکرده ، آسمون افتوه یا سرد

پشت سر نگات مکرده ،تا که بلکه بربگردی

باورم هنو نبوده مث کوه غصه سردی

ادونم کشتن عاشق ،رسم خوب و از قدیمن

اما هندم که بدونم رسم تو هنو همینن

مه که پابند منبوده ،مث ابر آسمون گرد

بی مه فرقی شنکرده ،آسمون افتوه یا سرد

عشق تو بند ایزه واپام ،خونم ایرخت توی شیشه

موندم ایجا تا بدونی ،دنیا مرد عاشق ای شه

منتظر مندم و مندم ،شو و روزم همه سر بو

پشت دیوار غرورت ، همه عشق مه هدر بو

چه بگم چطو بنالم ،درد دل خیلی زیادن

که نگاه پر غرورت سر مه وا باد ای دادن

بال سیمرغی شواسته ،سفر با تو پریدن

صبر ایوبی شواسته ،غم از تو دل بریدن

کاشکی باورت شبوده که دلم کتوک دردن

نه تووت نسوختم اما افتوم سردن و سردن

چشمونم رو به غروب سرخ بی تو ،به چه حالی ن

مث چشم باز ماهی که میون حوض خالی ن

منتظر مندم و مندم شو و روزم همه سر بو

پشت دیوار غرورت غم عشق مه هدر بو

شعر اَ خانم فرزانه فرخی نژاد

س.ت

شلوال بندری

شلوال بندری که یکی از پوششون زیبا و ماندگار زنان هرمزگانین . انشاءالله هیچوقت ایـ پوشش از یاد نارت .

عکاس : خانوم مریم مصدق

.

چوک شغو

حنیر بندون

ایـ دخت و چوک که دست نَ دست هم شنشتی مال اماراتن . حنیربندونن ...

عکس هم Maya Jakson برامو ایفرسِنُندی

.

چوک شغو