سالار

یَتا سالار هسته که صحب زود بی کَهرون شَ برد صحرا و تا مغرب پَشتا شَ هُند زنی هَر روز صحب چَنتا نُون دَکُو و کمی خُرما شَدا بی رَغبن و چاشتی ، بعضی وَختُن که نُون زود اماده شَ نَبو زن سالار بعدته نُون شَبرده صحرا بی سالار شَدا ، ای سالار ما کَر هَسته و چیزی شَ نَشنُوت ، خلاصه یَ روز زن سالار اَه یادی که نُون و خرما بی سالار هادیت و سالار بدون نُون راهی صحرا بُو ، بَ خیال سالار نُون اماده نین و بعدن زنی اَتارت خلاصه سالار هر چه نشت خبری اَ رَغبن نَبو اِیدی اَفتو بَ بالا سری رسیدن و غایه چاشت ن چطو بی ای رَغبن شُو نَواردن ، همی غایه ای دی یتا همطو که گیا نَچیدن دست خُو تکون ندادن و یَ چیزی نَگُتن و ای بیچاره کر هسته و شَ نَشنُوت که گیاچن نَگُتن اتش بَ جُونت بِکَت کَهرُون بی چه ایجا اتواردی که مه گیا نَچیدَم و خلاصه گیاچن گرنگی بوده و بد شانسی ای هسته که گیا چن هم کر هسته !!! سالار بدون ایکه بدونت گیاچن اَ دستی شاکی ن رَه نَزیکی و اِیگُ مه اَه یادُم کردن نُون بیارُم تو حواست بی کَهرون بشت مه اَرَم وا لَهرون نُون بی خُوم اَتارُم و بدون توجه بی اِسپارون گیا چِن وا لَهرون ره ، غایه ای که پَشتا هُند ایدی کَهرون زیر ساه یتا کَرت جَم ن ولی گیاچن نین !!

ایگُ ای مواظب کَهرون بودی بایَ یتا کَهر بی گیاچن هادَم دُو ای زه دمبال یتا کهر و یتا کهر اِیگِ و راهی لهر گیا چن بُو تو راه پا کَهری اِشکَخت و خلاصه در لهر گیاچن ایزه و اِیگُ دستت درد نَکُنت مواظب کَهرون بودی ای بی تُو اُمواردن و همطو که پا کَهر نشون شَدا ای گُ تو راه پاش اِشکختن ولی سری بُبر و بی چولَنگ ونت کبابی بکن !!! گیا چِن بَخیالی که نَگُتن ای پا کَهر خُردی کردن اِیگُ بره کهرت اَ اول پاش اِشکَخته و هُندی داخه زمین مه کهرون همه گیا ُون شو خاردن حَلا طلبکاری و سالار هم همَش تشکر شَکه و حالا هر دو شون دُونست که متوجه گَپ ون هم نابودن ، همی غایه یتا اسب سوار رسی و ای دوتا هَر یکی یَ پای اسب سُوار شو گناشته که بَدادشون برست ، اسب سوار هم کَر هسته و اَسب اَ محله پائین ای دُزیده !!! اِیگُ بخدا نم دونستن اَسب شمان بی مه ببخشی دگه اَ ای غلط ون ناکنُم و سالار و گیاچن هم گپ ون کبلی خُو شو اَزَده و اسب سُوار هم التماس شَکه ولی بکنن

همطو که ایشون گپ شو ازده یتا پیرمرد ریشی رَسی و ای سه تا رَهتن بَ هوا پیرمرد و اسب سوار التماس شَکه و گیاچِن شاکی اَ دست سالار و سالار اَ گیاچن تشَکر شکه ؛ پیرمرد کَر نَهسته ولی لالَ !!! جریان ای دُونست چن ولی شَ نتونسته منظور خُو بی ایشون بگیت ، بی هر سه تا پا دیوال بَ صفی که وا شواسته وا کشیدن خط رو زمین منظور خُو بی ایشون برسونت که ای سه تا فکر شوکه ای سیحرن و الان دل شون اَکنت هر سه تا فرار شوکه و پیرمرد کهر ایسید و سوار اسب بُو ره والَهرون !!!

سیحِر باطنه 2

سیحر باطنه کسمت دوم

راجب سیحرون باطنه خیلی مِشنوته و حتی بی ما شُ گُتَه صبح دل بی رنگ (بدون خاردن رَغبن) اَ لَهرون نری صحرا چون سیحر اتونت تُو دل تون نیگا بکن شُون اَگُ اَگه وا سیحر روبَرو بودی بسم الله بکنی و قران بخونی وا چوکون بَن باریکی که یتا مهره سرپی وا او شو بسته بَ کمر مُو شو بسته بی حفاظ ما در مکابل سیحر و بپ دیریا ، مه هم کم کم بَ سیحر ُون اهتکاد پیدا مَکه و هر وخت که وا حاجی سملوک که از لارک کوهی شَ هُند روبرو مَ بوده قران مَخُوند یا حاجی احمدو که مال خصب هسته و هر وخت لارک شَ هُند جاش پی ما هسته (داخه لارک شُ اَگُ ای دوتا سیحرن و وا سیحرون باطنه رابطه شو هستی )
پسین بعد تعطیلی مدرسه احمد هُند لَهر ما و همه ش اَ سیحرون گَپ شَ زه ، شَ گُ اِمشُو مردم بی اُوشون اَگنارِن و بی دادا ما نجات اَدَن ، اُمگُ مَگه بی خَاه تو و چُولَنگی شُ نبردن کبرستون و کبرشون نکردن /؟ ایگُ شُ بردن ولی امشو سیحرون اتان بی اُشون اَ کَبر در بیارن و وا خُوشون ببرن ولی مردمی که آجا زَفت بودن بی اُوشون اَگنارن
ساعت حدود هشت شُو هسته که اَحمد وا مَمد عبدالرحمان هُندن دُمبال مِه و شُو گُ وا کِل شون برم کبرستون شُوم ببریم بی مرد ون که آجا کمین سیحرون نِشتن مه که همه ش فکر مَکه گَپ ون احمد همه ش پَترات ن و کصه کمین کردن اَ خودی در واردن یَ دوفه ترسی عجیبی تُو دِلُم رَه
ما سه تا وا گَر دوتا زنُ ون فامیل تَره کبرستون که داخه یتا دَرِغ پشت شهر کراری گته حرکت مُو که فانوس دَس ما هسته و جلو مُو اَرَه و زنون که خُوراک ون بار شُو هشته پی سَر ما شون اَهنده وختی بی دَرغ رسیدیم طوری مُ اَترسی که هیچکَه زهرَه گَپ زدنی نهسته ، مه که ظاهرن وجود جن و سیحر کبول اُم نَهسته اِمشو اِتو مَترسی که هر حرکتی و روشنی داخه دَرغ بی سیحزون باطنه ریط مَدا بعد نیم ساعت خوراکُ ون بی کبرستون که رو یتا تُمپ کوچک هسته مُو رسوند و وا ترس و لَرز بشتری والَهرون پشتا هُندیم
شُو احمد لَهر ما خافت و همه ش اَ مردمی که کمین سیحرون تو کبرستون نشتن گَپ شَ زه و فکر شَکه بی داداش نجات اَدن و همه شون بَ چهمی کهرمان هسترن که اَتونن همه کاری اَنجُم هادن ، باور مردم ای هسته که سیحرون وختی دل کسی شُو کَند و روحی تصرف شُو که آ شخص اَمرِت و اُونشون روح شخص مرده تصرف شو کردی و اولین شُوئی که مرده کبر شُو کِه اَتان و بی مرده اَ کبر در اَتارن و روغن مخصوصی وا جُونی اَمُشِن و اَ میت شُون اَوات که راه برَت ای کار سه دوفه اَنجُم اَدن و بار سوم که میت ای تُونست خُوب راه برَت و مشکلی ای نَهَسته شَ گَن دُور بزونت و وا دُو دمبال خُودی شَ برن و بعد دَستونی اَ دو تره اَگنارون وا خُوشون بالائی اَبرن و بعد غیب اَبِن ، الا مردمی که آجا کمین شو کردی و همه یتا چاکو شو هستی ، ایشون قران و دعا و ورد اَخُونن و غایه که میت که زنده بو و شُودی دُو نکردن اوشون چاکو ون خُو داخه زمین فرو اَکنن که هم شخص مرده بی همیشه زنده امونت و هم سیحرون ناتونن تکُون بخارن و هویت اصلی سیحرون ای موکع معلوم ابوت و لُو اَرَن

صُحب که اَخُو پا بُودم اُمدی اَحمد نین ، خوشحال بودم فکر اُمکه فاطمه خَاه اَحمد دُوشو نجاتی شُو دادن و اَحمد رَهتن هَدِ داداش ، رَهتُم صحرا دمبال اَحمد ولی زَهره می نَکه برم وا لهرون احمد ایشون ، رهتُم والَهرون ممد عبدالرحمان ، مُم ممد نُن شَ که و ممد نشته نُن گرم شَاخارده فاطمه اسحاک مم ممد ایگُ بدو نُون روغنی بخاه ،مَدونسته فاطمه اسحاک لهر زید صالح پی مم احمد بودن ، رهتم تو و فوری اُمپرسی بی سیحرون شُ گُناشت دادا احمد زنده بُو ؟ اِیگُ بدو نُون بخا بعدته تَگَم هَنو یَ تکه نُون نَمخارده که ممد اِیگُ نبودن بگنارن شون ، اُمگُ چه بودن مگه ؟ ممد بی مُمی اِیگُ تو بِگَ ، فاطمه اسحاک ایگُ اول رغبن تون بخاری بعد بری صحرا ممد تَ گِیت چه بودن مه همه چی شُم گُتن
ممد مثِ کسی که آجا بودن و همه چی ایدن شروع بَ تعریفی که : اُوشون کمین شو کرده نصف شُو یَ صدائی اَشنون مِث اِیکه سیحرون بودن ولی هَنو کبر واز شُو نکرده که یَ دوفه کَشاف کُوسه (اسم یتا غُراب بودن که بی خریدن مائی بی تعاونی شرکت نفت بَ لارک شَ هُنده) همه کبرستون روشن اَکنت و سیحرون اَترسن و غیب اَبِن و ادامه اِیدا ، اَگتَن که سیحرون هُندن بی چه که کوزه هُوی که رو کبر بودی کفته و هُوی خالی بوده !!بی ممد اُمگُ بریم بی احمد پیدا کنیم
لُو تیو روبرو مدرسه تهناکی نشته وا ایکه متوجه هُندن ما بوده ولی سری تره ما تُو ایندا ما هم مُو نادُونستَ چطوکا شروع بکنیم و چه بگیم ، پهلوئی نشتیم ، حدود نیم ساعت بدون ایکه وا هم گپ بزنیم فکط سنگ ون ریز دور و برمون بَ دیریا تُوش مُو ادا ای کار ما ریتم خاصی وا خودی ایگته اول ممد سنگ تُوش شَدا بعد احمد و اخر سر مه احمد بعضی وخت ون نگاه ما هم شَکه تا ایکه اَ جاش پا بُو و اِیگُ صبا اَرَم دوشاخ بی خودم درست اَکنم موا کله حاجی سلموک و کله حاجی احمد بشکنم ، هرچه گَراغ و سیحرن اَکُشَم در حالیکه بغضی کرده اَ ما دور بُو ، ای سوال داخه ذهن مه مُونده بی چه سیحرون باطنه دادا احمد و چُولَنگی شُو برده بی چه زَنون حامله موکع دنیا واردن چولنگ دلشون اَکنن و وا خُوشون اَبرن گَپ ته که بُودم تازه اُمفهمی که فکط داخه لارک نین که سیحرون باطنه اتان سیحر همزاد نداری و فخیری ن
..
نویسنده : گلشن سورو - ناخدا
برگردون بی بندری = Genow
..
دَرغ = دره
تمپ = تپه
فخیر = فقیر
رَغبن = صبحانه
کشاف= نور افکن
اهتکاد= اعتقاد
پترات = حرف مفت

مَشی سکینه

مَشی سکینه هَر رُو بَ سر بَپ غُلُم (شوئی) سُک سُک شَکه که بی چه بی مه نابری صحرا ، کنیزو وا مشی عبدل سین َلی رهتن مشهد ، بلکیسَک وا علی کهور رَهتن شیراز و ای همساده جدیدم ُن فاتَکو و غُلم بریم هم یزدن !!! بَپ غُلم اِیگُ پولُم نین هر چه پُولُم هسته خرج عمل دُماخ تُو اُمکه دُماخ ت ماشالله کبلن مث کَنددُون هسته الان بودی مث سرکلیون !!! باکی پولونُم هم خرج دَندونُ ونُم بودن که هفته یَ دوفه تُوش شُون اَدی داخه دیریا

مشی سکینه اِیگُ داخه گَلاس هُوی اِتنُشته و مه نَم دُونست هُو اُمخا اُمدی ته ش دَندون تو هسته گِرنگی بودُم تُوشُم دا داخه دیریا !!!
خلاصه بَپ غُلُم راضی بُو بعد چاشت بی مَشی سکینه بُبَت لُو تیو اجا که رسیدن بَپ غُلم نگا ایکه مشی سکینه وا کلیون و کتری چائی چی و زغال هندن ، اِیگُ ای همه وسایل بی یَ ساعت نشتن خُومُ ن بی چه اِتواردی
مشی سکینه ایگُ کلیون مه همه همساده ُون اشناسن وا کتری عکس شون نشون همه اَدم و اَگَم مه و بَپ غُلُم لُو تیو تهران رهتیم وا کلیون کشیدن !!!!!!!

سیحِر باطنه 1

سیحِر باطنه
داستانی واقعی داخه لارک (کسمت اول)

مدرسه کم کم شلُوغ شَ بوده و دانش اموزون همه هُندرن ولی معلم پیدائی نهسته ما دگه عادت مُو کرده معلم یَ رو ساعت 8 یَ رو ساعت 9 اَ خُو پا شَ بُوده و سر کلاس شَ هُند وَختی ساه دار بیرَک بَ سنگ اولی شَ رَسی ساعت هست بی ما نشون شَدا و خُومو سر کلاس مُو ارَه ، نه ما ساعت مُو هسته و نه مدرسه و ساعت اغا معلم هم خراب بوده ، بی همی اَر رو دار بیرَک ساعت اَفتوئی بی خُو درست مُو کرده
مدرسه ما (دبستان نادری لارک) تا کلاس چهارم شاگردی هسته و همه مُون داخه یتا کلاس جمع مُ ابوده مرزبندی کلاسی و جنسی نهسته دُخت ون و چوکون اَ هفت ساله تا دوازده ساله واهم داخه یَ کلاس َریم ساعت یازده معلم بی کلاس سومی ون اِیرستا بی ورزش مدرسه ما تا لُوتیو پنجاه متر فاصله ایشسته و ورزش بی ما یعنی در واردن جیمه و دُو زدن تُ هُو دیریا و گِتن مائی شُورت یَتا بَن پنجاه متری که هر نیم متر یتا برد بی بَن مُو بسته دو نفر بَ طول لو تیو تُو هُو دیریا شُو اَکشی و عده ای اَ جُلو مائی ون بَ تره بَن هدایت شو اَکه و مائی تا بی بَن شُو اَرسی خاک شُو اَزه و ما هم وا مهارت مائی مُو اَگه بی در اَ هُو تُوش مُو اداده بشته شُورت و نایَت خاک اَزنن البته معلم اَ نایت خوشی شَ نَهُنده و شَگُ مثِ کَلپَک ن
اَحمد چُوک زید صالح که ما نُومی مُ داده سَنگ سَر امرو خیلی خوشحال هسته و سر بَ سر دُختون شَ نُشت و وا همه شوخی و مسخره شَکه ، احمد اَ دوستون خُوب مه و ممد عبدالرحمان هسته بی همی بَ ممد عبدالرحمان اُمگُ مث ایکه کُروسک احمد وا بُونگ هُندن !!
پسین که مُو اَره والَهرون سنگسر طاکتی نَوا علت خوشحالی اِیگُ ، شَ گُ خبرت اِتَستن خَه مه فاطمه نَزایدن ؟ اَ دُوش شُو همه پیرزنون جَم بودن لَهر ما و در حالی که اَ خُوشی کیف مدرسه ی تُو هوا تُوش شَدا اِیگُ اَه یاد نکنی اِمشو بریم نشبیلی مَوا مائی بطه بی دادا ما بگُرم بطه گَپ گپ بی دادا ما همطو که ای گپ تکرار شَکه وا دُو تَره لهر شون رَه

صحب روز بعد وختی رهتُم مدرسه هَنو کسی نَهُنده مه و ممد عبدالرحمان لهر مُون نزیک مدرسه هسته و هَر روز زودته اَ همه اَهُندیم مدرسه ، رهتُم کتاب ون خُو بُنُسُم داخه کلاس و بیام لُو تیو اُمدی سنگسر تو کلاس نشتن ، متوجه هُندن مه داخه کلاس نَبو ، جاری اُمزه هیچی ای نَگُ نزیکی رَهتُم و وا دَس کَنکی تکُن اُمدا ، چتن ؟؟ نَخُوی ؟ گپ شَ نزه فکط صدای گریخی مِشنوت ، شُم گُ دارت خاردن ؟ بازَم چیزی ای نَگُ ! ، رهتُم جلو روی و سری بُلند اُمکه و وا شوخی اُمگُ سنگسر چتن ؟ وختی جوابی نَدا تعجب اُمکه ، هرغایه اذیتی مَکِه و سنگسر صداش مَکِه فوری نَ رُو مِه شَدا !!

شُون برد!! بالاخره گپی زه ، اُمگُ بی که شُ برد؟ ایگُ دادام و چولنگی ، دُوشو همه سر سراح ما هسترن شُون اواسته بالا سراح بکنن و بیان بی داداما و چولنگی ببرن ، الا گریخی کم بُوده و شواسته جدی گپ بزونت ، نزیک دیریا رسیدیم نِشت و رو وا مه ایکه و وا جدیت اِیگُ تو دایم تَگُ که بَپت ایگُتن سیحِرو جن نین ، ولی دُوشو هُندرَن پشت لَهر ما جَم هسترن مه صدای پاشون مِشنوت بعضی ون مثِ گَراغ هسترن هرچه پیرزنون قران شو خُوند چاره ای نَکه و اُوشون دل دادا ما و چولَنگی شُو کَنده و هُندرن بی خُو شون ببرن ، هَدِ خودشون تو باطنه

..
نویسنده : گلشن سورو (ناخدا)
برگردون بی بندری : Genow

سیحر(سی حِر) = جادوگر
بیرَک = پرچم
ساه= سایه
اَفتُو = افتاب
لُوتیو = ساحل
کَلپَک =مارمولک
خاک شُواَزه = زیر خاک می رفتند
کُروسَک= خروس
بُونگ = اذان (کُروسَک وا بُنگ هندن کنایه ای از بالغ شدن پسرها و موقع عاشق شدن انهاست)
لَهر = خانه
خَه ، خَاه ، دادا = خواهر
چُولَنگ = کودک
تُوش = پرت کردن ، پرتاب کردن
نشبیلی = گرفتن ماهی با قلاب ماهیگری
کَنگ = شانه
نَخوی = خوابیدی
گَراغ= کلاغ
هَد = پهلو ، پیش
باطنه = منطقه ای است در شرق عمان که امروزه یکی از استانهای مهم این کشور می باشد در قدیم این منطقه پناهگاه گروه های باطنیه از فرقه اسماعلیه و خوارج بوده و از لحاظ تاریخی منطقه مهمی بوده است . در جنوب ایران این منطقه بیشتر بعنوان بر باطنه ( ساحل باطنه ) می شناسند که درگذشته ارتباط اقتصادی ، تاریخی و سیاسی مهمی با منطقه هرمزگان داشته است

نادر شاه در لارک

نادر شاه در لارک

مُدتی هسته که شهر حالت نظامی شسته و مَردُون شمشیرون خُو تیز شو اَکه و شُوون دور اَ چهم ما چُولَنگُون مدیر گُمبرک و معلم مدرسه کمیسیون شو هسته بعضی وختُن پچ پچ زَنون مُون اشنوت که شُون اَگُ دگه وَخت شن بی پاکستانیون درس خاشی هادیم و ای اوضاع جزیره هم بی ما بشته کنجکاوی کرده
صحب سرکلاس معلم ما بر عکس پشترون که ساعت هشت اَ خُو پا شَ بُو و گیج مِرَک خُو سرکلاس شَ هُنده و مشک شَدا و دوباره شَ رَه که رَغبَن بخات ، ریشی ایزده و وا جیمه اُتو کشیده هُنده که بُو عطری نَزیک هسته زار وا سَر مُون هادیت ، چوک ون نفسی شُو کشی و شُ گُ امرو بُو دومادی ندادئی !!! و معلم هم بدون ایکه از درس و تکلیف چیزی بگیت رو بَ شاگردون اِیگُ اَ کشم خبر شو واردی که امرو رئیس فرهنگ اَهُندنگ لارک بی بازدید اَ مدرسه بایَ تمام کلاس و حیاط مدرسه پاک بکنیم و بعد بریتون والَهرون سر و رُو خُو بشوری و جیمه پاک و نُو نَگَر خُو بکنی و بیائی دانش اموزون دو دسته بودن دُختون بَ جُونِ کلاس و میز و نیمکت و ما چوکون بی جَم کردن سنگ و جارو کردن حیات مشغول بودیم
ساعت سه پسین یتا اَ چَوکون که لُو تیو نگهبونی شَدا جاری زَه یتا جهاز نَدیدم که اَ تره کشم نَ هُندگ معلم هم زود ایگُ کلاس اولی ن ردیف اولی و دومی ون هم ردیف دوم و کلاس سومی ون ردیف سوم و چهارمی ون ردیف اخر و ایگُ مه اَرَم لُو تیو بَ استکبال رئیس فرهنگ شما هم ارُم بنینی و درسونت ون بخونی ما که هُندیم مه بر پا اَدَم وشما صاف وُستی تا رئیس اجازه نشتن هادیت
رئیس فرهنگ وا شش نفر دگه دَاخه کلاس بودن و رئیس شواسته وا چوکون گپ بزنت اَیتا دُختون کلاس اولی ای پُرسی دختر خانم اسم شما چیه ؟ دختو ایترسیده و هم شَندُونست ای چه نَگُتن ، سری زیری که و چیزی شَ نَگُ رئیس اَ یتا دگه ای پُرسی شما دُختر اسم چیه ؟ دُختو هم که ایدی رئیس گُر ُ گُر یَ چیزی اَ ای نپرسیدن سر خُو بَ پَشتا تُو ایدا و وا نگاهی شواسته بدونت ای چه نَگُتن که یتا اَ کلاس چارمی ون اِیگُ ، اَگُتن نُوم تُو کیاه ، دُختو تا ای گپی اشنوت همطو که دَس تو شوا شَ چرخُوند جار ایزه زیبا زیبا زیبا و بی رئیس نگا شَکه و وا دست بی خودی اشاره شَکه خَرص تُو چهمی جَم بوده ای دو هفته هسته که مدرسه شَ هُند و تازه فارسی یاد شَ گه
رئیس که ای دُونست جریان چن اَیتا کلاس چارُمی ای پُرسی نُوم مدرسه شما چِن و ما همه وا هَم مُوگُ دبستان نادری و رئیس ادامه ایدا مه از ای نُوم خیلی خُوشُم هُند بایَ مدرسه ون بشتری داخه ایران بَ نومِ نادر بَشن و بدون ایکه متوجه بشت بشتر چوکون متوجه گپ ونی نابودن از نادر تعریف شَکرده اتوکا گپ شَزه مث ایکه چند سال دمبال نادر داخه جنگون بودی
همی غایه سی چلتا اَ اهالی لارک هم بی جم اضافه بودن و از بیرون کلاس گپ ون رئیس گوش شو اَکه ، و ای هم مث ایشونی که چیچکا اَگن وا کمک دَس و سر و گردنی از دلاوری ون نادر شَ گُ .یتا اَ لارکی ون داخه کلاس هُند و اَ مشکلون خُوشون مخصوصن جهازون پاکستونی اِیگُ که چطوکا کُلگر و لیح ون شون اَز بین نبردنن و اِیگُ شما بی ما کمک بکنی و بی دولت خبر هاده تا کمک ما بکنت ما هرچی شکایت نکردیم کسی کمک ما ناکنت
رئیس که تو خیالی هَنو دمبال نادرشاه ن و وا محمود افغان جنگ نکردن یَدوفه پا خُو بَ زمین ایکوبی و ایگُ نادرشاه نمردن ، ایجا مدرسه نادری ن نادر شاه ایجان و شما سرباز نادری شمشیر نادر نباید زمین بکَت !!

صحب روز بَعد که اَخُو پا بودیم مُودی هیچ جهازی وا دیریا نرهتی و مردون همه شمشیر وا دَس لُو تیو و بالا کلات پرتکالی ون نگهبونی ندادن و زنون هم چادر وا کمر شو بستی و تدارک پشت جبهه ندیدن و نُون و چائی بَ لُو تیو و کلات نبردن

گپ ون رئیس فرهنگ بندر کار خودی ایکرده و لارکی ون همو شُو وا جَهازون خُو شمشیر بَ دَس بَ جُون جهازون پاکستونی اَکَن و لیح ون شون پچ پچ شو کرده و بی لو تیو لارک بعنوان غنیمت جنگی شوارده بی جهازون پاکستونی پیغوم شو داده اَگه دوباره پیدا تُو بو جهازون تون زیر هُو اکنیم
یتا اَ لارکی ون که شوخ طبع هسته شَ گُ دگه احتیاج بَ کمک دولت و شکایت مُو نین شمشیر مُو هستی و لشکر نادری ، خُومون حَک و حکوک خُو اگریم
ا روزون ما چولَنگ هستریم و وا شمشیرون چوبی خُو لو تیو و کلات پرتکالی ون نگهبانی مُو اَدا و فکر مو اَکه ما نادرشاه کوجکی هستیم
.
نویسنده : گلشن سورو (وبلاگ سورو-هرمزگان)
برگردون بی بندری :Genow

گریخ بی گونی ون شکر

احمد گعکو (خالو احمد) و گریخ بی گونی ون شکر

خالو احمد یا به قول بعضی از سورویها احمد گعکو ، تابستونُ ون لنگ و کَپره نَ گری هسته و زمستونُون وا گونی ی چیزی مث پالتو درستی کرده و نَ جُونی شَکه ، اَمال دنیا تنها کیچی کوچکی ایشسته که وا نشپیل ، دور کمری ایبسته و وای کیچی لیح ون تعمیر شکه و تو ای کار استاد هسته و در امدی هم تعمیر کردن لیح هسته البته مردم سورو هم بی ای کمک شو اَکه ، همه سوروئی ن بی خالو احمد شو اشناخته و خالو احمد کاری بَ کار مردم ای نَهسته و مردم هم هم کاری وا ای شُ نهسته ، خیلی ون شُ اَگُ خالو احمد گَنوغ ن ، ولی بَپ ما (ناخدا ایسُف ) شَ گُ خالو احمد اَ چلتا پادشاه هم عاکل ته و عکلی بشترن ، هَر غایه ناخدا اِیسُف بی خالو احمد شَ دی طرفی شَ ره و شَ پُرسی خالو احمد کجار نَرحتی ، و خالو چیزی شَ نَگُ فکط لبخند شَ زه و سری زیر شَکه ، ناخدا اِیسُف در حالی که وا یَ دَس رو کَنگ خالو شَ زه وا دَس دگه یَ چیزی تُو مُشت خالو شَ نُشت و شَ ره ، هردوتا شون احترام خاصی بی هم شُ هسته
خالو احمد هر غایه بی مه تهناکی شَ دی ، شَ پُرسی تو چوک ناخدا اِیسُفی ؟ بدون ایکه منتظر جواب مه بشت ، خَنده شَزه آهم چه خنده ای که خَرص اَ چهمی زیر شَ هُند و هَم طو که خنده شَ زه شَ گُ ای خالو بَ دستور ناخدا ایسُف بی گونی شَکری گریخ مُکردی !! و دگه خنده شَکِه و بعد چن دکیکه بعد هم طو که خنده شَ که بُلند شَ بو شَ ره ، مه هم خیلی دُوست امسته رابطه خنده خالو احمد و گریخی بی چَن گونی شکر بدونُم چن !!!

...

راوی ناخدا ایسُف : وا شروع بودن جنگ جهانی دوم خیلی از غُراب ون باری که تو دیریای هند (اقیانوس هند) و خلیج فارس تردد شُو هسته دمبال بندرگاه ارُمی بی لنگر کَردُوندن هسترن وَختی ایران بیطرفی خُو اعلامی که خیلی اَز ای غُراب ون مخصوصن غراب ون متحدین یعنی المان و ... تَره بندر هُندنگ . بی غُراب ون اَنگریزون (انگلیس) و متفقین مشکلی بی بندر هُند شُ نهسته بعد اَز چن وخت غُراب ون انگریز و متفقین تره کراچی و بمبئی و جاه ونی که مستعمره خوشون هسته حرکت شوکه ولی المانیون مُوندنی بودن ای غُراب ون شاحِن مواد خوراکی مث کند و شکر و روغن هسترن که داخه شهرون ایران گیر شَ نَ هُند و تره سیرجُون و کرمون مثه طلاه بوده ، ناخداون المانی که شُ دی ایران بوسیله متفقین اشغال نبودن ترسی داخه دلشون کفته که مگه ، بی همی شروع بی فروش محموله غراب ون شو که ، تاجرون بندر که شُو دی وضع اتوکان بی جهازون پا غرابُ ون شُ رستا و بخاطر ایکه گُمرکی خیلی بالا شُ برده جهازون اطراف بندر بار زیر شُ اکرده و مخفیانه بارون بی انبار تاجرون شواوارده ، خا بخاطر جنگ خیلی وخته که جهازون جائی شو ناتونسته بی واردن یا بردن بار برنگ و جاشون هم خیلی وختَ بیکار هسترن بی همی خطر ای کار کبول شُو کرده و ....
خالو احمد شَ گُ : جهاز ما وا اشتر باری بی بندر شُ رسونده و فکط هفت گونی شکر گپ داخه جهاز مُونده ، و یَ هفته هسته جهاز ما داخه خُور گرور کبله دست سورو منتظر دستور ارباب بی زیر کردن ای هفت گونی هستریم تا بارشون تحویل هادنگ و پول خُو بگرنگ ،
ای غایه مامورون گمرگ و جُندار ون همه راه شُ بسته و اصلن شَ نبوده شکر ون بی بندر برسونیم . یَ روز صُحب گاه ناخدا ایسُف وا عجله هُند داخه جهاز و اِیگُ امرو بایَ هر طوری که اَبوت شکرون بی بندر برسونیم و ناخدا دستوری ایدا که وا هرچه تخته اضافی داخه جهاز هستی یتا ربونی گَپ درست بکنن ، پسینی تره بندر حرکت بکنن ، خالو احمد شَ گُ مه خیلی سال هسته وا گَر ناخدا ایسُف هسترُم و اخلاکی مَدونست ولی ا رو نَمدونست ناخدا منظوری چن !!
بعد از نماز پسین ناخدا دستور ایدا هر هفت گونی شکر داخه ربونی بکنی و هشتا اَجاشون رو کَنگ خو حمل بکنن ، ولی جا بی دوتا گونی نَبو ناخدا وا عصبانیت اِیگُ گُور بَپ اَرباب ون دو گونی داخه جهاز بُنسی و بی مصرف خومُون بعدته بَش بَش اکنیم ، پنج گونی شکر داخه رَبونی مُ که و وا چارشو روی مُ پوشوند که هیچی معلوم شَ نَبو
ای غایه ناخدا جلو ربونی وستاد و دستونی مث کسی که شوات فاتحه بخونت جلو روی ایگناشت و خیلی جدی فاتحه ایخوند و ایگُ خداش بیامرزت تازه شواسته جاشو بشت دوتا چولنگ چُورُو (یتیم) از خودی بَ یادگار ایشستن !!!سلیمُن احمد مرد خوبی هسته ، ناخدا ایکَک جدی گپ شَ زده که نزیک هسته همه گریخ بکنن ، بعد ناخدا ایگُ ، اَه یاد نکنی تُون نُومی سلیمُن احمد هسته اصلش مال کلات هسته ولی چند سالی شَ بُو که داخه محله گلکنی ، پشت محله چاه محمودی بندر زندگی شَ که بعد از گَپ ون ناخدا گونی ون شکر یا وا کُول ناخدا اِیسُف جسد سلیمُن احمد رُو کَنگ ما اَ خور گرور وا یَ لُو تیو حرکتی مُودا نزیک بُنگ مغرب بی سورو رسیدیم مردم محله که لو دیریا نشترن وا دیدن جسد تره ما بی کمک دادن هُندنگ که ناخدا دستور گریخ صادر ایکه و خودی وا صدای بلند ایگُ لاالله الالله ، لاالله الالله و ما هم تکرار مُو اکه و گریخ و شیون مو اکرده مردم هم بی رسم کدیم که گناشتن زیر ربونی ثوابی ایشستن همه کمک شو اداده ، خدا خیر شون هادیت ما هم نفسی تازه مُوکه وختی اَ لو دیریا سورو رد موکه کمی استراحت مو که و دوباره شروع بَ حرکت مو که نزیکی محله پاشهر وختی اهالی شُو دی ناخدا اِیسُف جلو جنازه حرکت نکردن همه بی کمک هندنگ (داخه پاشهر هم همه بی ناخدا شو اشناخته ) الا دگه ما اَ ته دل گریخ مو اَکه و باور مون بوده که یتا جَوُن مرگ بودی !! حدود ساعت هشت هسته که بی پست مامورون رَهداری نزیک بودیم صدای لاالله الا الله و گریخ ما بی مامورونی که اجا نشترن متوجه ما ایکه و دوتا از اوشون وا یتا جُندار وا فانوس تره ما هُندنگ وختی بی ربونی شُو دی کلاه خُو شُو سید و لاالله تکرار شُو کرد و چن متری هم جنازه وا کَنگ شو مُو دا وختی اَ راهداری رد موکه ناخدا ایسُف خنده ایکه و ایگُ انبار پشت مَجد گلداری ن و اجا بایَ شکرون تحویل هادینگ ،
وختی شکر ون تحویل مُو دا در حال استراحت هستریم که ناخدا وا خنده هُند و اِیگُ بخشش شما هم اَز ارباب اُمگتن و همطو که دست رو کَنگ همه شَ زه یتا نوت پنج تومنی بی همه شَدا خالو احمد شَ گُ کصه چَن سال کبلن ولی هر غایه ناخدا اِیسُف بی مه اگینت دستی رو کَنگ ُم اَزونت و یتا پنج تومنی تو مشتُم اَنُسِت
..
نوشته گلشن سورو
عکس و برگردون مطلب بی بندری : حبیب سوروئی
با تشکر از گلشن سورو که اجازه اشتراک بی ما ایدا

حسین کور

بندر کدیم ، حسین کور
کدیم یک کور هسته که ای بنده خدا اصلا حاضر نهسته گدایی بکنت بهمی خاطر یک تا گاری ایشسته و شارفته داخل بازار جنس مردم بار گاری شاکرده و در خونه شون تحویل شداده. حالا چطوری چشم بسته از بازار با گاری با دویست سیصد کیلو بار شارفته شاه حسینی و یا کمربندی و سید کامل و محله اوزیون و چطوکا خونه طرف توی محله پیدا شاکرده واقعا از عجایبن.
اما یکبار یک واقعه جالبی اتفاق اکیت. دوتا کاکا تو بازار هسترن به اسم قاسمی. یه روز یکی شو به اسم اکبر یک گونی آرد تحویل حسین کور ادیت تا ببره سید کامل تحویل خونه ش هادیت، حسین فکر اکنت ای اصغر قاسمی ن، چون صدای اشخاص خیلی خوب تشخیص شداده ولی او روز مث اینکه کله حسن گرم بودن(چون کارس خیلی سخته و بیشتر وقتن چن تا پیگ شازده) خلاصه آرد ابره در خونه اصغر قاسمی که درست چسپیده بودن وا خونه اکبر و چون دو تا کاکا با هم اختلاف شبودن اصغر گونی آرد بالا اکشه. ظهر که اکبر اتات خونه بی زنش اگی بی چه نون درست نتکردن، زنش اگیت بخاطر ایکه آرد نتفرستادن. اکبر خیلی تعجب اکنت اریت درخونه حسین کور. حسین اگیت آرد تحویل زنت امدادن. از زن اکبر انکار و از حسین اصرار. و چون حسین اصلا دروغ ایناگفته اهالی محله جمع ابن و ارد در خونه اصغر و افهمن قضیه چن!

علی کبل حسین

اگن یک فینی خوش مشربی هسته به اسم علی کبل حسین که خیلی لاف شیرین شزده ای هم یکی از لاف علی کبل حسین:
وقتی رضا شاه شخواسته بریت جزیره موریس، مه بی خبر داخل خونه نشترم ، یک دفه قاصد هوند که بلند به بدو که رضاشاه کارت ایشستن. سوار خر خو بودم و مث برق بی خودم امرسوند سراسکله. انگیسی یون، درباریون مسئولین گمرگ همه تعجب شاکرده که ای یارو که با خر نهوندن کن که ای همه آدم معطلی ای ووستادن؟ خلاصه تا رضاشاه بی مه ای دید دو ایزد طرفم، دست ایکردی دور گردنم دو قطره اشک ایرخت و ایگفت: علی جان مه رفتم و ای مملکت اُمسپرد دست تو، جون تو و جون اشرف و مح رضا!