ناصر عبداللهی - آدمی پُر گُناهُم

آدمی پُر گناهُم ؛ رو اسبِ غصه سوارُم

هر راهی که ما برم مِه ؛ آخر به بُن بست اخوارُم

حالا بار دل نَن یَه کلوخ ؛ نَن صد کلوخ ؛حالا بار قلبُم یه کوهِن

دست وا دست بی یارُم ادم ؛ بِی  بی کَسون کَس ابُم مه

بی  بی کَسون جانُم ادم  وا کار خو بد ابُم مِه

حالا بی کَسون یارُم نهن ؛ بیگانه نه ؛ دشمنی بِی زندگی مَن

بِی دردِ مِه مَرهَم نَهَن دوا نَهَن ؛ یک زخمِ پُر دردُ و دوشَن

ای هم زبُن ای مهربون ؛بدو عهدی وا هم بُوَندیم

بِخاطرِ یک کار خوب بِی هم تَهِ چاه نَکَردیم

حالا خون دِل ؛ یه قطرَه نَن صد قطرَه نَن حالا دیریایی پُر خُروشن

حالا خون دِل ؛ یه قطرَه نَن صد قطرَه نَن حالا دیریایی پُر خُروشن

بدو یار که دنیا قُمارِن ؛ جواب هم سنگُ دارِن

به او کَس که عُمری جُن تَدا ؛ حالا ماری خوش خط ُ خالِن

آدمی پُر گناهُم ؛ رو اسبِ غصه سوارُم

هر راهی که ما برم مِه ؛ آخر به بُن بست اخوارُم