« دُتِ گودَه ای » (گویش بستکی)
اولین دُت ، اولین زن ، اولین یارُم تو بُسِّش
اولین گلبوته ی غم ، اولین خارُم تو بُسِّش
از مِه لحظِه ی که نگاهُم ، اَ چَشِ مست تو واکَت
هستی و بود و نبودُم ، از زِرِ دست تو واکَت
راحتِ جونُم تو هسِّش ، دینُ ایمونُم تو هِسِّش
لیلی نامهربون روح مجنونُم تو هِسِّش
بهترین کار مو هِش تو ، آخرین یار مو هِش تو
اولین مهتاب روشن ، تِه شُو تار مو هِش تو
مو همیشَه مبتلاتِم ، مو همیشَه جون فَداتِم
تو مُگــَه بَر مو غریبَه ، مو همیشَه آشناتِم
مو خَزون اَندر خَزونِم ، تو بهار اندر بهارِش
مو چُنِ خار بیابون ، تو گل سرخ انارِش
| شاعر : ابراهیم منصفی
| نقاش : سمیرا دست پاک
« بارون دونه دونه »
بارون دونَه دونَه ... سر اَزدِن رو خونَه
فصل بهار نزیکِن ... گل ایزَدِن جوونَه
بندِر و خاک پاکش ... مردون سینَه چاکش
مهربونی فراوون ... کوه گنو کنارش
مَوا بگم بندِرِ ما یه تِکـَه از بهشتِن
ایـ گپ مِه ناگَم بَخدا رو خاکمُن نوشتِن
بندِرِ خوبُم ... دُرّ جنوبُم
بی تو مِه هیچُم ... حباب و دودُم
طلایه دار ... هر چه صفایی
هدیه پاکی ... از آن خدایی
مَوا بگم بندِرِ ما یه تِکـَه از بهشتِن
ایـ گپ مِه ناگَم بَخدا رو خاکمُن نوشتِن