یاد اِدکه

یاد اِدکه که پُرپُرُ و خالین روزِگار
یاد اِدکه بِی پاییزِخُو تویی بهار
یادِت رَه که ای زندگی صد رنگ ایشَه
یادت رَه که روزونِ سبزی زرد ایشَه
یاد اِدکِه وُ یاد اُمنَکِه اوُ روزُونُم
غصه اُونُ و دَردوُنِ هر روزُونُم

.......
یادت رَه که یاری اِتَستِن
یادت رَه دلـــــــــداری اِتَستِن
یادت رَه گُلــــخواری اِتَستِن
یادت رَه که چشمُم وا راتِن
یادت رَه که دل زیرِ پاتِن
ای دل زخمِه چوبِ بی صداتِن
.....
حیف از دل که بُو رامِ تو
حِیف از دل که بُو خامِ تو
حِیف از دل که سُوخت پایِ تو
......
یاد اِدکه بِی روزُونِ خواش تو هُوند بهار
یادت رَه بِی سیزدهِ عید تو کادُهار
یادِت نِتات قَسَم بُخواه ُو عهد بُبَست
با هم بَشیم تا تهِ اوُن تا هرچه هـــــَـــست
یاد اِدکِه وُ یاد اُمنَکِه اوُ روزُونُم
غصه اُونُ و دَردوُنِ هر روزُونُم
......
هَنو به پاتــــُـــم ، مِه خاطِر خواتُم
دستِ مه نَن کارِ دِلِن ، مه خاکِ پاتُم
........
یادت رَه که یاری اِتَستِن
یادت رَه دلـــــــــداری اِتَستِن
یادت رَه گُلــــخواری اِتَستِن
حیف از دل که بُو رامِ تو
حِیف از دل که بُو خامِ تو
حِیف از دل که سُوخت پایِ تو


شاعر : مهدی حسن نژاد
عکس : یوسف شاکری