خاستگار بی رُکی (رقیه)

بَپ رُکی یتا جهاز ایشستن که که همیشه بی دبی اَرَت خَاه گپ تر رُکی، خَجُو (خدیجه) چَن سال پیش وا پُس خاله ش صالح هیشی کردن و داخه دبی زندگی نکردن ، اِیسُف تنها کاکا رُکی و خَجُو و گُلُو ِن ، گُلو هم دبی زندگی نکردن خلاصه یتا اَ پُولدارُون دبی بی اِیسُف ای دیدن و بی رُکی اَ اِیسُف خاستگاری کردن ولی رُکی راضی بی هیش نین و اَگیت ن که مه هَنو 15 سالُ من موا درس بُخونم ولی اِیسُف نَگُتن کدیم ُون دُخت 12 سالی بودن وا شُو شو دادن تو دگه پیر دُختی

مِنَکی مُم رُکی اِیگُ : ای بَپ اِیسُف بی چه ساکتی و گَپ نازنی خُومو الحمدالله دَس مُون وا لُو مُون اَرست بی چه بی دُختکا توا وا زور بی کسی شُو هادی که اَ خُوت گَپ ترن !!
بَپ اِیسُف : مرد خُونه دگه اِیسُفِ ن و گَپ ته همطون این ، هرچه اِیسُف بگیت
اِیسُف بی دادا ُونی اَ دبی هم ایوارده تا بی رُکی راضی بکنن
خَجُو : ای دادا راضی بش بخترن ، ایجا شُو خُوب گیرت نتات ، جَونُون شهر یا مُهتادن (معتاد) یا بی پول و ایشونی که پُول شُو هستن و مُهتاد نَن عیاشن و روزی وا یَ دُخت نَگشتن !!
گُلو : نگا کن اتای دبی هَدِ ما حاجی حسن ادم پولداری ن کُلفت بی تو اتارت و یتا سراح گپ هم داخه جمیرا بی تو ایخریدن (جمیرا محله اعیانُون دبی ن ) ماشین هم بی تو اَگنت مه اَدُونم تو بی میثم چوک همساده مُون تَوا ولی میثم بَپی راننده تاکسی ن و خونه شون کرایه این و خُود میثم الان کرارن برت کنکور هادیت ، تا دانشگاه خُو تمون بکنت و اِجباری (سربازی) خُو بزونت تو مُود سرت مث دندونت سفید اَبوت !
خلاصه بی رُکی راضی شو که وا حاجی حَسن که بشته اَ 70 سال عمری شَسته و نُوک ُونی اَ رُکی گپ ته هسترن هیش بکنت
رُکی هم یتا نامه بی میثم ای نوشت و اِیگُت که بالاجبار شُوئی شو دادن و هیچ وخت بی تو اَه یاد ناکُنُم
میثم هم هر روز پیسن نومه شَ سیده و لُو تیو شَنشت و وایاد رُکی خَرص شَرخت
بعد چار سال میثم اَرَت دبی و بی رُکی اَگینت ، ولی اُون دُخت معصوم و ساده چن سال پیش کجا و ای زن شیک پوش و ارایش کرده که بو عطری بی ادم گیج شَکه کُجا
وا ترس و لَرز ره و بی رُکی که زمونی عزیزترین شخص زندگی ش هسته سلام ایکه و رُکی بعد ایکه بی میثم ایشناخت بی تفاوت ایگُت چکه داغون بودی و بعد دس تُو کیفی که یَ مُشت درهم بی میثم ایدا و اِیگُ بایَ برم کارُم اُمستن !!! میثم هم پُول ُون تو روی توش ایدا و ره
اما رُکی : بعد ایکه اتات دبی خیلی گوشه گیر ابوت و شوئی بعد چن مدتی فلج اَبوت ، اسما حاجی دُخت عامو رُکی اَگیت بایَ حَک ت بگری اَگَ اتو بنینی هیچی بی تو نارست و وا کمک اَسماء خیلی اَ مال و مَنال حاجی حسن و پول ُونی وا نُوم خُو اَکنت و بعد مردن حاجی حَسن رُکی زنی ملیونر که چه بگم شایَ ملیاردر ابُوت و اِیسُف هم اتات پی رُکی که بدو وا پولونت تو بساز و بفروش برج ون داخه بندر و شیراز سرمایه گذاری بکن ، و اِیسُف هم شواسته بی داداش گُول هادیت ولی رُکی دگه گُول ایشونی نخا و تصمیم خطرناکی ایگه و اِیگُت ایشون زندگی مه خراب شوکه وا ایکه پولدارُم ولی خوشبخت نَم و کاری اَکنُم که اِیسُف خُورد بشت و دگه روی نکنت تو شهر سر خُو بلند بکنت و رُکی بَ راهی کشیده اَبوت بَپی وا شنوتن حکایت دُحتی سکته اَکنت و اَمرت و شُوون گُلو و خَجُو هم بی اُوشون طلاک اَدن و هر دو اتان شهر
اِیسُف زَک ُو زندگی خُو اَفروشت و راهی شهرستان اَبوت و بی خَجُو و گُلو هم دمبالی اَبت و رُکی بَ راهی رَه که ..............
ای هم نتیجه اشتباه اِیسُف هسته که زندگی همه خانواده ای تباه بُو