گریخ بی گونی ون شکر

احمد گعکو (خالو احمد) و گریخ بی گونی ون شکر

خالو احمد یا به قول بعضی از سورویها احمد گعکو ، تابستونُ ون لنگ و کَپره نَ گری هسته و زمستونُون وا گونی ی چیزی مث پالتو درستی کرده و نَ جُونی شَکه ، اَمال دنیا تنها کیچی کوچکی ایشسته که وا نشپیل ، دور کمری ایبسته و وای کیچی لیح ون تعمیر شکه و تو ای کار استاد هسته و در امدی هم تعمیر کردن لیح هسته البته مردم سورو هم بی ای کمک شو اَکه ، همه سوروئی ن بی خالو احمد شو اشناخته و خالو احمد کاری بَ کار مردم ای نَهسته و مردم هم هم کاری وا ای شُ نهسته ، خیلی ون شُ اَگُ خالو احمد گَنوغ ن ، ولی بَپ ما (ناخدا ایسُف ) شَ گُ خالو احمد اَ چلتا پادشاه هم عاکل ته و عکلی بشترن ، هَر غایه ناخدا اِیسُف بی خالو احمد شَ دی طرفی شَ ره و شَ پُرسی خالو احمد کجار نَرحتی ، و خالو چیزی شَ نَگُ فکط لبخند شَ زه و سری زیر شَکه ، ناخدا اِیسُف در حالی که وا یَ دَس رو کَنگ خالو شَ زه وا دَس دگه یَ چیزی تُو مُشت خالو شَ نُشت و شَ ره ، هردوتا شون احترام خاصی بی هم شُ هسته
خالو احمد هر غایه بی مه تهناکی شَ دی ، شَ پُرسی تو چوک ناخدا اِیسُفی ؟ بدون ایکه منتظر جواب مه بشت ، خَنده شَزه آهم چه خنده ای که خَرص اَ چهمی زیر شَ هُند و هَم طو که خنده شَ زه شَ گُ ای خالو بَ دستور ناخدا ایسُف بی گونی شَکری گریخ مُکردی !! و دگه خنده شَکِه و بعد چن دکیکه بعد هم طو که خنده شَ که بُلند شَ بو شَ ره ، مه هم خیلی دُوست امسته رابطه خنده خالو احمد و گریخی بی چَن گونی شکر بدونُم چن !!!

...

راوی ناخدا ایسُف : وا شروع بودن جنگ جهانی دوم خیلی از غُراب ون باری که تو دیریای هند (اقیانوس هند) و خلیج فارس تردد شُو هسته دمبال بندرگاه ارُمی بی لنگر کَردُوندن هسترن وَختی ایران بیطرفی خُو اعلامی که خیلی اَز ای غُراب ون مخصوصن غراب ون متحدین یعنی المان و ... تَره بندر هُندنگ . بی غُراب ون اَنگریزون (انگلیس) و متفقین مشکلی بی بندر هُند شُ نهسته بعد اَز چن وخت غُراب ون انگریز و متفقین تره کراچی و بمبئی و جاه ونی که مستعمره خوشون هسته حرکت شوکه ولی المانیون مُوندنی بودن ای غُراب ون شاحِن مواد خوراکی مث کند و شکر و روغن هسترن که داخه شهرون ایران گیر شَ نَ هُند و تره سیرجُون و کرمون مثه طلاه بوده ، ناخداون المانی که شُ دی ایران بوسیله متفقین اشغال نبودن ترسی داخه دلشون کفته که مگه ، بی همی شروع بی فروش محموله غراب ون شو که ، تاجرون بندر که شُو دی وضع اتوکان بی جهازون پا غرابُ ون شُ رستا و بخاطر ایکه گُمرکی خیلی بالا شُ برده جهازون اطراف بندر بار زیر شُ اکرده و مخفیانه بارون بی انبار تاجرون شواوارده ، خا بخاطر جنگ خیلی وخته که جهازون جائی شو ناتونسته بی واردن یا بردن بار برنگ و جاشون هم خیلی وختَ بیکار هسترن بی همی خطر ای کار کبول شُو کرده و ....
خالو احمد شَ گُ : جهاز ما وا اشتر باری بی بندر شُ رسونده و فکط هفت گونی شکر گپ داخه جهاز مُونده ، و یَ هفته هسته جهاز ما داخه خُور گرور کبله دست سورو منتظر دستور ارباب بی زیر کردن ای هفت گونی هستریم تا بارشون تحویل هادنگ و پول خُو بگرنگ ،
ای غایه مامورون گمرگ و جُندار ون همه راه شُ بسته و اصلن شَ نبوده شکر ون بی بندر برسونیم . یَ روز صُحب گاه ناخدا ایسُف وا عجله هُند داخه جهاز و اِیگُ امرو بایَ هر طوری که اَبوت شکرون بی بندر برسونیم و ناخدا دستوری ایدا که وا هرچه تخته اضافی داخه جهاز هستی یتا ربونی گَپ درست بکنن ، پسینی تره بندر حرکت بکنن ، خالو احمد شَ گُ مه خیلی سال هسته وا گَر ناخدا ایسُف هسترُم و اخلاکی مَدونست ولی ا رو نَمدونست ناخدا منظوری چن !!
بعد از نماز پسین ناخدا دستور ایدا هر هفت گونی شکر داخه ربونی بکنی و هشتا اَجاشون رو کَنگ خو حمل بکنن ، ولی جا بی دوتا گونی نَبو ناخدا وا عصبانیت اِیگُ گُور بَپ اَرباب ون دو گونی داخه جهاز بُنسی و بی مصرف خومُون بعدته بَش بَش اکنیم ، پنج گونی شکر داخه رَبونی مُ که و وا چارشو روی مُ پوشوند که هیچی معلوم شَ نَبو
ای غایه ناخدا جلو ربونی وستاد و دستونی مث کسی که شوات فاتحه بخونت جلو روی ایگناشت و خیلی جدی فاتحه ایخوند و ایگُ خداش بیامرزت تازه شواسته جاشو بشت دوتا چولنگ چُورُو (یتیم) از خودی بَ یادگار ایشستن !!!سلیمُن احمد مرد خوبی هسته ، ناخدا ایکَک جدی گپ شَ زده که نزیک هسته همه گریخ بکنن ، بعد ناخدا ایگُ ، اَه یاد نکنی تُون نُومی سلیمُن احمد هسته اصلش مال کلات هسته ولی چند سالی شَ بُو که داخه محله گلکنی ، پشت محله چاه محمودی بندر زندگی شَ که بعد از گَپ ون ناخدا گونی ون شکر یا وا کُول ناخدا اِیسُف جسد سلیمُن احمد رُو کَنگ ما اَ خور گرور وا یَ لُو تیو حرکتی مُودا نزیک بُنگ مغرب بی سورو رسیدیم مردم محله که لو دیریا نشترن وا دیدن جسد تره ما بی کمک دادن هُندنگ که ناخدا دستور گریخ صادر ایکه و خودی وا صدای بلند ایگُ لاالله الالله ، لاالله الالله و ما هم تکرار مُو اکه و گریخ و شیون مو اکرده مردم هم بی رسم کدیم که گناشتن زیر ربونی ثوابی ایشستن همه کمک شو اداده ، خدا خیر شون هادیت ما هم نفسی تازه مُوکه وختی اَ لو دیریا سورو رد موکه کمی استراحت مو که و دوباره شروع بَ حرکت مو که نزیکی محله پاشهر وختی اهالی شُو دی ناخدا اِیسُف جلو جنازه حرکت نکردن همه بی کمک هندنگ (داخه پاشهر هم همه بی ناخدا شو اشناخته ) الا دگه ما اَ ته دل گریخ مو اَکه و باور مون بوده که یتا جَوُن مرگ بودی !! حدود ساعت هشت هسته که بی پست مامورون رَهداری نزیک بودیم صدای لاالله الا الله و گریخ ما بی مامورونی که اجا نشترن متوجه ما ایکه و دوتا از اوشون وا یتا جُندار وا فانوس تره ما هُندنگ وختی بی ربونی شُو دی کلاه خُو شُو سید و لاالله تکرار شُو کرد و چن متری هم جنازه وا کَنگ شو مُو دا وختی اَ راهداری رد موکه ناخدا ایسُف خنده ایکه و ایگُ انبار پشت مَجد گلداری ن و اجا بایَ شکرون تحویل هادینگ ،
وختی شکر ون تحویل مُو دا در حال استراحت هستریم که ناخدا وا خنده هُند و اِیگُ بخشش شما هم اَز ارباب اُمگتن و همطو که دست رو کَنگ همه شَ زه یتا نوت پنج تومنی بی همه شَدا خالو احمد شَ گُ کصه چَن سال کبلن ولی هر غایه ناخدا اِیسُف بی مه اگینت دستی رو کَنگ ُم اَزونت و یتا پنج تومنی تو مشتُم اَنُسِت
..
نوشته گلشن سورو
عکس و برگردون مطلب بی بندری : حبیب سوروئی
با تشکر از گلشن سورو که اجازه اشتراک بی ما ایدا