از غم چه بگم

 

تا حرف اَزنی مه از سخن بیزارُم
تا ساکتی تُو مه طالب گُفتارُم
از غم چه بگم که داخلی غَرکُم مه
از خُوم چه بگم که خارج از درکُم مه
بی مه تو بگه که مه که اَم نافهمُم
عمری مه به دنبال چه اَم نافهمُم
از دست خودم یِ عمرین حیرونُم
سرگشته تر از ادم سرگردونُم
شُو تا به سَحر همیشه مه نالونُم
خوم هم دگه خسته بودم از کارونُم
زندونی زندان زمون بودم مه
از دست خدا هم نگرون بودم مه
یارَب تو بدو دوای دردُم هاده
نادی تو دوا بدو تو مرگُم هاده